Passionate. Jaargang 12

[p. 22]

Spiegelglazen

Nol besloot, ergens aan het einde van twee havo, naar school te gaan met een zonnebril met spiegelglazen op zijn neus. Hij had de bril gevonden in een overbodige la, tussen gebruikte batterijen en vergeten kinderpostzegels. De bril was van de man die Nol pappatwee moest noemen, maar het was lang geleden dat pappatwee er mee rondliep. Het was een bril uit de tijd dat hij nog geen stropdassen droeg.

Nol had het eerste uur geschiedenis. Dorien zat voor hem. Ze draaide zich om en drukte haar tietjes tegen het uiteinde van zijn tafeltje, zonder te weten waar ze mee bezig was. Floor had de grootste tieten van de klas, jongens noemden haar Cup Floor. Maar Dorien had de mooiste. Ze waren ronder en steviger. Op warme dagen zagen ze eruit alsof ze op knappen stonden. ‘Die bril kan echt niet hoor,’ zei ze. ‘Je lijkt wel een motorsmeris.’

‘Wat je nog niet beseft,’ antwoordde Nol, ‘is dat deze bril rockt.’

‘Mag ik eens?’ vroeg Dorien. Nol wilde de bril aangeven alsof het hem allemaal niets interesseerde, maar het pootje gleed tussen zijn vingers vandaan. Dorien dook meteen achter de bril aan. Nol wachtte tot ze weer boven kwam, maar het duurde te lang. Hij bukte zich om te kijken waar ze bleef. ‘Hoe staat het?’ fluisterde Dorien. Haar blouse hing een beetje verder open dan anders. Nol zag stukjes van Dorien die hij nog nooit had gezien. Hij voelde zich als een pionier op onontgonnen land.

Dorien had een hele goede huid voor bij de bril, bruin, zoals kastanjes. Haar pikzwarte haren omlijstten het zilver. Ze bewoog haar hoofd heen en weer, zodat Nol de bril vanuit meerdere hoeken kon bewonderen. Nu Dorien zijn bril op had, wist hij het zeker. ‘Staat je goed,’ piepte hij. ‘De bril rockt.’ In de glazen zag hij een reflectie van hemzelf. Hij had zijn mond open.

Dorien maakte haar lippen vochtig. ‘Jij bent de raarste die ik ken,’ fluisterde ze. Dorien sprak traag. Toch leek het alsof haar lippen het niet bij konden houden. ‘De aller- aller- allerraarste.’

Nol bewoog zijn hand naar de bril en raakte voorzichtig het montuur aan. Dorien bleef doodstil zitten. Nol hoorde zijn ademhaling, boven het rumoer in de klas uit. Hij veegde het zwarte haar van een pootje af en probeerde heel voorzichtig en betekenisvol de bril van haar gezicht te halen, maar hij verloor zijn evenwicht. Een brillenpoot kraste langs haar wang. Dorien schrok overeind en bonkte haar hoofd tegen de onderkant van de tafel. ‘Kuttie!’ riep ze.

Zelfs als ze krachttermen gebruikte, bleef ze lief.

Het was grote pauze. Nol zat met Bas op een bankje en deelde een shaggie met wat weedresten. ‘Het word tijd dat we het stadium van strafcorvee maar eens achter ons lieten,’ zei Bas. ‘Elke keer vegen is op de lange duur ook geen rock & roll. We moeten maar eens geschorst worden.’

‘Misschien,’ zei Nol. ‘Maar pas volgend jaar moeten we van school getrapt worden.’ Ze wilden best wat leren, maar met een diploma konden ze hun toekomst alleen maar verspelen. Ze moesten in al het andere mislukken, voor ze konden rocken.

Derrick riep: ‘Wat kijk je nou, vieze homo?’ Blijkbaar keek Nol nogal minachtend naar hem, vanachter zijn spiegelglazen.

Nol maakte een kom om zijn oor van zijn rechterhand. ‘Huh?’ riep hij, en hij bleef hem aankijken vanachter zijn spiegelglazen.

Derrick kwam op hem aflopen en riep: ‘Kom dan!’

Bas en Nol waren de rockers, maar dat beseften nog niet veel mensen op school. Voorlopig was Derrick de man. Hij had zelfs een groepje fans. Ze bleven staan waar ze altijd stonden, onder het afdakje, en lachten zenuwachtig, alsof hen ook wat boven het hoofd hing. Eentje riep met overslaande stem: ‘Ja, kom dan!’

Derrick kwam voor Nols neus staan, met zijn schokkende kop veel te dichtbij. ‘Sta dan op,’ blafte hij. Zijn mondhoeken trokken naar beneden. Er stonden belletjes spuug op zijn onderlip.

Nols mondhoek nam een trage, laatste trek van het shaggie en liet het restant op de grond vallen. Terwijl hij zijn bril aan Bas gaf, blies hij de rook in Derricks gezicht. Het was een filmische situatie, daar was hij zich van bewust. Er zou later over gepraat worden. ‘Het was al een rocker,’ zouden ze dan zeggen, ‘toen wij nog van een afstandje kom dan riepen.’

Nol was net te laat om Derricks langssuizende Nike Airs te ontwijken. Hij incasseerde met dichtgeknepen ogen. Derrick had altijd de nieuwste Nikes. Als hij ze een week of drie had gedragen, dan stak hij ze lek, zodat zijn ouders weer nieuwe voor hem kochten. Bijna iedereen was onder de indruk. Bas en Nol beseften dat Nikes die je ouders voor je kochten niets met rock te maken hadden.

Derrick was na de karatetrap een beetje uit balans geraakt. Nol greep zijn jas met links stevig vast, balde zijn rechtervuist en mepte ergens in het midden van zijn hoofd. Hij had niet veel met vechten. Hij had op judo gezeten omdat zijn moeder dat wilde, maar goed leren vallen interesseerde Nol niet.

Derrick rukte zich los en deed alsof hij niks voelde. Nol verwachtte dat hij weer terug naar zijn fans zou lopen, maar Derrick draaide zich weer om en bracht zichzelf met een Oosterse vechttechniek een tweede keer uit balans. Het zag er van een afstandje redelijk gevaarlijk uit, maar Nol zag het aankomen en kon ontwijken. Hij pakte Derricks jas weer vast en sloeg op zijn oogkas. Het gaf een doffe klap. Derrick deinsde achteruit en ging half neer. Nol dacht dat het nu dan toch echt afgelopen was, maar Derrick kwam overeind en riep: ‘Ik sloop je met een vliegende drakenstaart, mafkees!’

Terwijl Derrick in de lucht hing greep Nol zijn vooruitgestoken

[p. 23]

been. Het ging belachelijk makkelijk, alsof alles ingestudeerd was. Derrick ging achterover. Zijn benen bleven op de zitting van het bankje liggen, zijn rug viel plat op de grond. Derrick kwam overeind en liep terug naar zijn fans. Zijn jas zat onder de meeuwenpoep. ‘Rock & Roll,’ zei Bas. Hij gaf Nol zijn bril terug.

Dorien wilde wel iets samen met Nol doen na school, als hij beloofde zijn bril niet te dragen. Nol ging akkoord. Rockers hadden mooie meisjes harder nodig dan brillen met spiegelglazen. Ze fietsten samen naar het huis van Dorien. Nol bleef een klein stukje achter Dorien fietsen, zodat hij haar rug kon zien. Ze fietste heel mooi rechtop. Haar schouderbladen staken een beetje uit.

Dorien woonde vrijstaand, in een nieuwe wijk aan de rand van de stad. Binnen waren alle meubels wit, behalve twee zwarte banken. De tijdschriften op tafel lagen losjes in een waaieropstelling. Het leek alsof het huis had geposeerd voor een foto, en dat er daarna nooit meer iemand had gewoond.

Dorien haalde een fles cola uit de keuken en ze ging Nol voor naar boven. Langs de trap hingen portretten van Dorien, oplopend in leeftijd. Er hing ook hier en daar een broertje tussen. Op de kamer van Dorien hingen posters van Britney Spears. Dorien had met een zwarte stift allerlei patronen op haar gezicht getekend. Er plakten vakantiefoto's van zonnige bestemmingen op de binnenkant van haar deur. Nol bleef ernaar kijken, vooral naar een foto waarop Dorien in de branding stond, met haar armen wijd als een vliegtuig, gierend van het lachen.

‘Ik wil later visagist worden,’ zei Dorien. ‘Visagist of bij de dierentuin.’ Ze zat voor een grote spiegel en inspecteerde haar wang. ‘Vannacht droomde ik dat ik bij de kapper was en ze waren me aan het knippen met een heleboel tegelijk, maar toen gingen ze opeens allemaal weg terwijl mijn kapsel nog niet eens af was.’

‘Ik droom vaak van vuurwerk,’ zei Nol. ‘Van vuurwerk en rookmachines.’

‘En mijn haar was nog niet af,’ zei Dorien. ‘Zó erg.’

Nol rukte zich van de foto los en ging op bed zitten. Dorien maakte een hoge staart. Op haar dekbedovertrek stonden een heleboel bloemen. Er lag een klein knuffelhondje naast haar kussen. Nol pakte het beest en rook er aan. Het was muf en stoffig, maar wel lekker muf en stoffig, zoals kleedkamers moesten zijn. ‘Ga je weleens naar de film?’ vroeg hij, zodat hij later kon vragen of ze samen met hem naar de film wilde.

‘Bijna nooit,’ zei ze, ‘Meestal kijk ik gewoon MTV.’ Ze kroop in de spiegel en verfde met een kwastje wat blauw op haar oogleden. ‘Weet jij een film om heen te gaan?’

‘Er draaien altijd films.’

‘Ik heb een dansje ingestudeerd.’ Dorien stond op, trok haar spijkerbroek recht en zocht in een la naar een cd. Toen de intro begon, de eerste noten van Britney's ‘Not that innocent’, draaide ze haar rug naar Nol toe. Ze ging met haar benen iets uit elkaar en haar hoofd gebogen klaar staan. Tegelijk met Britney's eerste zin draaide ze haar bovenlichaam naar Nol toe. Ze hurkte een stukje en zette beide handen op haar linkerknie. Haar kont wiegde haperend van links naar rechts. Ze maakte een halve pirouette. Ze bukte zich, schuddend met haar schouders. Ze trok met haar handen een baan van haar enkels, langs haar benen, heupen, buik, tietjes, door haar pikzwarte haren, naar het plafond. Ze verstopte haar hoofd achter haar handen en sloeg de cd-speler op stop. ‘Stom hè?’ zei ze. Ze lachte zenuwachtig.

‘Niet stom,’ zei Nol.

‘Bij jou durf ik het wel.’

‘Wat?’

‘Ja, zoiets van net, sufkop.’ Haar ogen vielen half dicht. Ze likte haar onderlip. ‘Heb je weleens gezoend al, met iemand?’

‘Niet echt met iemand,’ zei Nol. Zijn mond voelde verlamd.

‘Ik ook niet.’ Dorien legde haar hoofd op zijn schoot. Ze wiebelde zenuwachtig en lachte haar tanden bloot. Nol deed zijn best om geen erectie te krijgen. Hij dacht dat het zou afschrikken, opeens iets hards tegen haar achterhoofd. Bovendien kregen rockers niet zo snel erecties. Dorien bleef hem maar aankijken en lachen en aan haar lippen likken. ‘Bij jou ben ik niet zo bang,’ zei ze.

‘Bang waarvoor?’ stamelde Nol.

‘Bang dat ik raar ben. Jij bent zelf ook raar.’

‘Ja,’ zei Nol. Er zat iets klem achter in zijn keel, en hij vergat te zeggen dat hij haar inderdaad niet raar vond. Hij keek naar haar ogen, halfdicht en vochtig en schitterend. Hij besefte dat er een kans op zijn schoot lag, dat hij haar nu waarschijnlijk, bijna zeker weten, kon zoenen. Hij bracht zijn mond naar Doriens lippen, maar zijn rug kon niet ver genoeg buigen. Omdat hij niet kon bedenken wat hij verder nog moest, bleef hij zo maar een tijdje zitten.

Dorien tilde haar hoofd op, en drukte haar lippen tegen die van Nol. ‘Het moet wel geheim blijven van ons.’

‘Waarom?’ vroeg Nol.

‘Dat moet,’ zei Dorien. ‘Anders gaan ze allemaal gekke dingen zeggen op school.’ Ze ging op zijn schoot zitten en drukte haar lippen op die van Nol.

Niet veel later zat Nol aan tafel met Dorien en haar ouders. Haar moeder had zelf een pizza gemaakt. Nols echte vader at ook vaak pizza, maar nooit zelfgemaakte. De lege dozen stonden manshoog opgestapeld in de hal. Doriens moeder zei: ‘Ze is altijd aan het dansen en dan zet ze de muziek veel te hard.’ Ze lachte vertederd. ‘Zo was ik vroeger ook, altijd dansen.’

‘Mama,’ zei Dorien, ‘niet zo stom.’

‘Hou jij ook zo van muziek?’ vroeg haar moeder.

‘Muziek is oké,’ zei Nol.

‘Wat is je lievelingsmuziek?’

Nol dacht na. ‘Johnny Cash,’ zei hij uiteindelijk, maar dat bleek niet erg geloofwaardig. De moeder van Dorien barstte in lachen uit. Haar vader zei: ‘Johnny Cash, die is toch allang dood?’ Daarna lachte hij mee.

‘Hij is dood, maar nog niet zo lang. We hebben er een heleboel platen van, maar die liggen allemaal bij mijn vader,’ ging Nol verder.

Doriens vader, even kleurloos gekleed als het huis, vroeg: ‘Wat doet je vader?’

‘Weet ik niet,’ antwoordde Nol. ‘Niks, geloof ik.’

Dorien zei: ‘Hij is accountant.’ Ze wees met een vork naar haar vader. ‘Dan moet je goed zijn in rekenen en zo. Dat is echt héél erg saai.’

[p. 24]

Haar moeder vroeg: ‘Ben je er eentje van gescheiden ouders?’

Nol knikte. De moeder van Dorien glimlachte opeens heel gemaakt vriendelijker. Daarna verscheen er een frons op haar voorhoofd. Nol stopte een stuk pizza in zijn mond. Er zat een verdroogd stuk salami op, waar hij heel lang op moest kauwen. De moeder van Dorien bleef hem maar aankijken. ‘Zulke dingen gaan allemaal je rugzak in,’ zei ze, ‘en die tors je de rest van je leven mee.’ Daarna wendde ze haar blik af.

‘Mag Nol na het eten nog even blijven?’ vroeg Dorien.

‘Daar komt niks van in,’ bromde haar vader.

‘Doe niet zo stom!’ riep Dorien.

‘Het gebeurt niet,’ zei haar vader.

‘Het is een doordeweekse dag,’ legde haar moeder uit.

Dorien haalde haar schouders op en zei: ‘Nou en.’

Nol dacht aan doordeweekse dagen. Hij moest zorgen dat hij die woorden nooit serieus hoefde te gebruiken. Hij dacht aan een hele grote rugzak, en aan zijn vader die heel hard moest lachen als mensen domme dingen zeiden terwijl ze nergens van wisten.

‘Dorien vertelt mij nooit meer wat,’ zei de moeder. ‘Vertel jij je moeder nog weleens wat?’

‘Nee,’ antwoordde Nol.

‘Zie je wel,’ lachte ze, ‘jullie zijn allemaal hetzelfde.’

Nol had zijn bril op toen hij thuis kwam en zijn moeder aan de keukentafel vond. ‘Ga jij maar eens even zitten,’ beval ze. Ze knikte naar de stoel tegenover haar. ‘De moeder van Derrick heeft gebeld.’

Pappatwee zat naast haar en wist niet waar hij moest kijken.

‘En waar kom je zo laat vandaan?’ vroeg hij onwennig.

‘Derrick wilde vechten,’ zei Nol. ‘Hij deed een drakenstaart. Ik heb hem alleen maar neergelegd.’

‘Zet godverdomme die zonnebril af,’ beval zijn moeder.

‘Nee,’ zei Nol, ‘deze bril rockt.’

Pappatwee stond op en zei: ‘Zet die bril af.’ Hij wachtte niet, boog zich over de tafel en greep de bril van Nols hoofd af. ‘Dat is godverdomme mijn bril,’ merkte hij op. ‘Hoe kom je aan mijn bril?’

‘Je moet Derricks jas betalen. Dat ga ik echt niet voor je doen. Weet je wat die jas gekost heeft?’

‘Waarom moet ik dat betalen? Zijn ouders hebben zat geld.’

‘We verkopen je gitaar,’ zei pappatwee. ‘Want dat is het enige waar we je mee kunnen pakken.’

Nol probeerde oogcontact te maken met zijn moeder, maar ze hield hem af. ‘Derrick wilde vechten,’ probeerde hij, maar hij wist dat het niet meer uitmaakte, dat niemand zou luisteren naar zijn uitleg. Nol stond op en liep naar zijn kamer. Zijn moeder riep: ‘Er is iets goed mis met jou!’

Nol ging op bed zitten en pingelde zonder de versterker aan te sluiten wat op zijn gitaar. Hij dacht aan zijn plan. Eerst moest al het andere mislukken, zodat er alleen nog rock & roll was. Hij moest op kleine podia zijn ziel uitkotsen. Hij moest een paar platen maken en zich over de hele wereld laten vliegen. Hij wilde dat het indruk zou maken wanneer hij deze wereld voorgoed de rug toekeerde, hij wilde dat mensen beseften hoe verschrikkelijk overbodig het leven was.

Paul Stekelenburg (1976) verliet de gebaande paden omdat hij zich afvroeg wat er van hem terecht zou komen. Hij ontdekte onderweg de literatuur, schreef een handvol korte verhalen, en werkt nu in alle rust aan een roman.

[p. 25]

[advertentie]