Passionate. Jaargang 11

[p. 20]

De dagelijkse rituelen van P. Monster

‘Noem me Dertien.’

‘Dertien?’

De blonde jongen met de ingespannen blik knikt. Hij draagt een singlet, is gespierd als een motherfucker en z'n bleke lichaam zit vol met tattoos. We bevinden ons in zijn flatwoning. Het waren Vanza's woorden: ‘Je zal het zien, hij spoort niet en is bovendien zo gespierd als een motherfucker. Een gevaarlijke combinatie.’

Luister,’ zegt Dertien. ‘Ik geef geen tering om wie je bent. Je bent hier, omdat je een vriend van Vanza bent.’

Vanza is een bleke Tsjech met stekelhaar. Ik ken hem uit de thaiboksscene. Ik schreef het boek Het waanzinnige van sneeuw. Tijdens mijn research ontmoette ik Vanza de Tsjech, die aan thaiboksen doet, glorieert in de ring, handelt in wiet en hasj, en die, zoals hij zelf zegt, ‘connected’ is. Hij kent mensen.

Enkele weken geleden vroeg ik hem of hij mij in contact kon brengen met een dealer. Pillen, cocaïne, wat dan ook.

Ik zei: ‘Ik wil het verhaal uit eerste hand horen. Niet zomaar wat gelul in de ruimte. Ik wil tegenover zo'n fucker zitten. Ik wil weten waarom hij leeft zoals hij leeft, wat het is dat hij precies doet.’

Ik zei: ‘Denk er verder niks van. Dit valt onder het kopje “research”.’

‘Ik ken er maar een,’ zei Vanza.

‘Zeg het.’

‘Jacobus Vrijman, ook wel bekend als Jacco, ook wel bekend als Dertien.’

‘Een hoop namen. Wat is dat voor gelul? Waarom Dertien? Heeft hij er dertien kapotgemaakt? Dertien criminelen? Is hij op de dertiende van een of andere koude maand geboren? Z'n moeder sloeg hem elke dag dertien keer met een zweep terwijl hij moest toekijken hoe z'n vader aan z'n eigen snikkel zoog?’

Vanza de Tsjech keek me aan met een stompzinnige blik in z'n ogen.

‘Het is z'n geluksgetal,’ zei hij. Het klonk als een verontschuldiging.

Dus zitten we hier. In de flatwoning van Dertien, op de tweede verdieping. De woning zonder muren, omdat Dertien ze er allemaal heeft uitgesloopt. Er liggen overal wapens en primitieve curiosa. Messen, dolken, zwaarden, speren, Afrikaanse voodoomaskers, noem de hele shit maar op. Dertien draagt z'n Kleine, zoals hij het pistool liefkozend noemt, aan z'n enkel. Een Browning, zoveel millimeter. Dan ook nog een wapen van Russische makelij, die hij in een schouderholster op z'n lichaam draagt. Op het balkon ligt een stuk touw dat hij aan de reling bevestigd heeft en waarmee hij elk moment kan afdalen.

Het Wilde Westen is hier.

Noem me Crazy Bill.

‘Oké, wat wil je weten?’

‘Hoe kwam je ertoe om -’

‘Ik heb je naam niet gehoord.’

Vanza knikt me bemoedigend toe. Op de achtergrond klinkt gothic-metal-speed-rock, of hoe je die teringherrie ook noemt. Ik noem mijn naam en vraag naar z'n verleden.

‘Je hebt pillen gedeald, begrijp ik?’

‘Pillen, drugs, van alles. Maar dat is alweer een tijd geleden, man. Ergens in de jaren tachtig. Toen kon je nog een klapper maken. Het is nu allemaal veel harder geworden, gewelddadiger, beter georganiseerd. In die tijd deed je maar wat, weet je wel. Je wilde geld verdienen, en die pillen werden aan de lopende band gemaakt. Zat een hoop kankerzooi bij, natuurlijk. Maar ook goed spul. Ik heb in die periode een grove beginnersfout gemaakt. Ik dealde niet alleen, ik gebruikte ook. Gegarandeerd dat je dan naar de klote gaat. Ik ben een paar jaar van m'n leven kwijt. M'n hersenen zijn nog steeds van slag. Komt ook van het snuiven, hè? Wat ik godverdomme wel niet allemaal in m'n neus heb gestopt. De samenstelling en de hoeveelheid, daar lag het aan. Fuck, man, ik heb een maand lang talkpoeder vermengd met het gruis van tl-buizen gesnoven. En ik maar geloven dat het speed was. Ik was veel te high om het verschil tussen het een of het ander te zien, begrijp je wel? En het interesseerde me uiteindelijk allemaal geen kanker meer. Ik hou me nu vast aan m'n dagelijkse rituelen, anders gaat het mis. Vorige week nog dacht ik eraan om m'n buurvrouw te verkrachten. Ze is ergens in de zeventig. Dat zijn geen goeie gedachten, weet je wel. Ik ben nu al meer dan elf jaar werkloos. Nou ja, officieel dan, hè. Die gasten van de Sociale Dienst wilden me in het Joris stoppen. ‘Wat is er toch met je aan de hand,’ zeiden ze. ‘Waarom wil je niet werken?’

Dertien lacht.

‘Wat de fuck weten zij nou?’

Ik kan er godverdomme geen touw aan vastknopen. Wat heeft hij nu precies gedeald? Hoeveel? Wat was zijn status? Had hij een status? Dertien is een godverdomde idioot.

Vanza moedigt Dertien aan om vooral door te gaan met vertellen.

Zegt: ‘Vertel dat verhaal over die koeienkop.’

Of: ‘Weet je nog toen je naakt aan het plafond hing?’

Of: ‘Je moet dat verhaal van Butkus vertellen.’

Er gaan een heleboel verhalen rond over Dertien. Toen hij nog ergens

[p. 21]

anders woonde, in een rijtjeshuis, zag hij op een dag dat de buurman z'n meubelen naar de tuin droeg.

‘Wat bent u aan het doen?’ vroeg Dertien.

‘Ik heb gewacht op een mooie zomerdag om m'n houten vloer opnieuw in de lak te zetten. M'n nieuwe meubelen kunnen nu wel een nachtje in de tuin staan. Het is prachtig weer.’

‘Natuurlijk, een nacht in de tuin kan geen kwaad.’

Die nacht sleepte Dertien de meubelen van de buurman z'n huis in. Dertien zat de volgende dag in z'n nieuwe leren sofa, zag de buurman gebukt op straat lopen met z'n schurftige poedel, en stond op om naar hem te zwaaien.

‘Dag, buurman. Daag!’

Dertien heeft met het dealen van pillen bakken met geld verdiend. Hij rijdt in zo'n auto uit die film The fast and the furious. Hij heeft er ook bakken met geld doorheen gejaagd. Veel geneukt, veel gesnoven, geslikt, gespoten, en uiteindelijk verloren. Uit die periode heeft hij hersenbeschadiging overgehouden, en een zoon die Donder heet, een mager ADHD-lijdertje dat hij een paar weekends per maand mag zien. Dertien leert z'n zoon schieten, zegt dat niet alle mensen slecht zijn, en snijdt op een terrasje de appelbol van het ventje doormidden met een knipmes waar je een kip aan kan braden. Hij zegt dat hij z'n best doet. Mensen kijken naar Dertien. Ze wijzen hem na. Als de politie hem een bezoek brengt om hem een paar vragen te stellen over het een of ander, dan nemen ze versterking mee. Uit voorzorg. Godverdomde mietjes zijn het.

Zegt Dertien.

‘Ze geven me geen tering meer. De Sociale Dienst, bedoel ik. Ze willen me uithongeren. Naar de hel met ze. Ik wil niks meer met die lui te maken hebben. Ik knap m'n eigen zaakjes wel op. Ik word gek van die motherfuckers. De ene brief na de andere sturen ze me toe. Wat willen ze toch, man? Ik heb m'n naamplaatje van m'n postbus gehaald en er een van iemand anders op geplakt. Dat moet het doen. P. Monster heet ik nu. Kickende naam, toch? Ik liep door de buurt en zag ineens die naam op een postbus. Een mooi alternatief. Wat denk je, zullen ze me nog steeds van die kankerzooi sturen?’

Ik knik. Zeg dat het draait om het huisnummer en de postcode. Elke randdebiel weet dit.

‘Ze mogen sterven,’ zegt Dertien. ‘Ik haal m'n post er niet eens meer uit.’

Vanza zegt: ‘Vertel nog iets over je carrière als dealer. Daarvoor zit hij hier.’

‘Wat moet ik dan vertellen? Shit. Dat ik er paranoïde van ben geworden, dat ik niet meer weet wat echt is en wat niet. Het ging allemaal niet zo professioneel als je misschien denkt. In elk geval, niet bij mij. Je had de drogisten, de makers, zeg maar, de dealers, de koeriers, en de klandizie. Je hoefde nergens reclame voor te maken. De klandizie komt naar jou toe. Beter kan je het niet hebben. Die kleinschaligheid is ook voor een groot deel verantwoordelijk voor het succes. Je blijft buiten schot, zeg maar. Ik was niet zo'n grote jongen.’

In het huis van Dertien hangt de schedel van een koe. Hij had een afgehakte koeienkop met het vlees er nog aan bij het abattoir opgehaald en begraven in de polder. Hij fietste met de bloederige kop in zijn fietstas en een schop op zijn bagagedrager naar een afgelegen veld en trok een bloederig spoor over de fietspaden. Toen hij na drie weken de schedel wilde opgraven, kon hij de plek waar hij hem had begraven niet meer vinden. Een tweede koeienkop kookte hij thuis in een pan totdat het vlees van de schedel gleed en de ogen er uitrolden. De stank leidde ertoe dat de bewoners in de flat dachten dat de bejaarde buurvrouw onder hem al een tijdje dood was.

‘En wat doe je nu?’

‘Wat bedoel je?’

‘Hoe verdien je nu je geld?’

‘Ga je dit allemaal opschrijven?’

‘Dat weet ik nog niet.’

‘Ik kan wat jij kan,’ zegt Dertien plotseling.

‘Sorry?’

‘Zo bijzonder is het allemaal niet. Als je weet wat ik soms in m'n kop heb. Wacht even -’

Dertien staat op. Zoekt in lades van een vitrinekast waarin een pop staat van Pinhead, de freak uit de horrorfilm Hellraiser. Hij draait zich om en heeft een stapeltje losse vellen papier in z'n hand.

‘Hier, wat vind je hiervan?’

Dertien staat in het midden van de huiskamer en leest: ‘Wat nergens op lijkt, is echt.’

‘Niet slecht,’ zeg ik. ‘Klinkt Deelderiaans.’

‘Weet ik veel hoe het klinkt. Ik heb stapels van zulke dingen. De hele nacht lig ik soms te denken. Ik word er fucking gestoord van, man.’

Dertien schudt de vellen papier als kaarten uit een kaartspel.

Vorige maand kwam een vriendin haar hond Butkus brengen, een bulterriërpup van veertien weken. Of Dertien even op de hond kon passen.

‘Hoe lang?’

‘Twee dagen, hooguit drie. Ik moet strippen in Duitsland. Het levert aardig wat centen op.’

‘Twee dagen, goed dan.’

Het beest heeft twee weken bij Dertien gelogeerd. Hij zorgde ervoor, maakte het mormel zindelijk. Het sliep in z'n bed.

Toen stond de vriendin weer voor de deur.

‘Ik kom m'n hond halen.’

‘Je hond.’

‘Butkus.’

‘Denk je niet dat ik weet hoe dat varken heet? Je laat dat beest hier achter en ineens kom je hem weer ophalen. Wat is dat voor een gezeik? Twee dagen, drie dagen, twee wéken. Twee weken! Ik bedoel, ik hecht toch aan zo'n dier.’

‘M'n hond.’

‘Lelijke hoer. Kutwijf! Stinksnol.’

Het ritueel herhaalde zich. De vriendin kwam de hond weer brengen met hetzelfde verzoek.

Ze was een succes geweest in Duitsland. Ze hadden haar weer gevraagd om in clubs te komen dansen.

Dertien stemde in. Donder sliep dat weekend bij hem. ‘Wat een lieve hond, papa,’ zei het ventje, toen het dier hem besprong.

‘Fuck dat kreng, we gaan naar de stad,’ zei Dertien. ‘Hamburgers vreten.’

Toen hij thuiskwam had Butkus in z'n huis gescheten en gezeken.

[p. 22]

Stront op de vloer. Stront op het tapijt. Taartvormige drollen. Pis op z'n bed. Geeloranje vlekken in de vormen van onontdekte continenten. Pis op de grond. Pis op de bank.

Dertien raakte buiten zinnen, pakte z'n wapen van Russische makelij, drukte het tegen de schedel van de bullterriër, en schreeuwde dat hij er genoeg van had. De haan stond gespannen. De hondenhemel was dichtbij.

‘Papa! Papa, niet doen!’ piepte Donder.

Dertien keek naar de hond, keek naar Donder. Naar de hond. Naar Donder. Naar de hond. Naar Donder.

Hij wierp het wapen op bed, pakte Butkus bij z'n nekvel en smeet het jankende beest op het balkon. Toen Vanza die week op bezoek kwam en vroeg waar Butkus was, zei Dertien: ‘Die woont op het balkon. Hij vreet z'n eigen stront, want ik geef hem niks meer.’

Vanza belde de vriendin.

‘Kom je hond redden,’ zei hij.

Dertien kijkt naar mij, pakt het vel papier uit m'n handen, en gebaart.

‘Kom mee,’ zegt hij.

Ik kijk naar Vanza. Hij kijkt met een blik van ‘het is goed’.

We gaan naar buiten, stappen in z'n rode Subaru, Hyundai, of wat voor merk dan ook, en rijden naar de industrie. Hier vinden afrekeningen plaats. Daar is dat ene verhaal over die thaibokser wiens kop ze er hadden afgehakt en die ze met z'n poten in het cement -

‘Hier huren we een opslagplaats,’ zegt Dertien.

‘We?’

‘Een paar maten van me en ik. Je wilde toch weten wat ik doe of niet?’

Dertien rijdt naar de opslagplaats. Het is een tochtig kantoorpand dat gevuld is met computers, dvd-spelers, beeldschermen, tv's, meubelen. Het pand ziet er oud en onverzorgd uit.

‘Veel verdien je er niet aan,’ zegt Dertien. ‘De computerbranche ligt een beetje op z'n gat.’

‘Je bent een dief,’ zeg ik verbaasd.

‘Wat moet ik dan, hongerlijden?’

‘Wanneer doe je het?’

‘Doe ik wat?’

‘Het stelen en roven.’

‘Wat denk je, Lampje? 's Nachts natuurlijk, wanneer het gewone volk slaapt. Overdag heb ik het al druk genoeg. Ik slaap, ik sta op, ik neem een douche, ik eet, ik denk, ik zie het licht van de dag verflauwen. Fuck, opstaan alleen is al een complete dagtaak, man. En soms heb ik een idee in m'n kop, en dat moet ik dan uitvoeren. Heel compulsief. Laatst heb ik m'n huis doorgebroken, zoals je hebt kunnen zien.’

In zijn huis hangt de elektrische bedrading van de buren aan het plafond. Dertien ontdekte de bedrading in de muur toen hij hem aan het afbreken was.

‘Wat is dat met die muren?’ vraag ik. ‘Ben je niet bang dat de hele shit naar beneden valt? Je hebt geen wand meer over.’

‘Als ik thuiskom wil ik thuís zijn,’ zegt Dertien. ‘Ik wil niet in m'n huiskamer zijn, niet in m'n slaapkamer, niet in m'n badkamer, maar gewoon thuís. En ik ontdek graag dingen. Ik was benieuwd hoe m'n huis er zou uitzien zonder al die muren. Twee dagen geleden heb ik m'n zaad in een koekenpan gespoten en op het gasfonuis gebakken. Het stolt, net als ei, zeg maar.’

Vanza kijkt naar me en schudt lichtjes zijn hoofd, alsof hij zeggen wil: ‘Ga er niet op in. Laat het gaan.’

‘Ken je Gummbah?’ vraagt Dertien.

‘Wat?’

‘Gummbah, die tekenaar. Ik kan uren naar z'n tekeningen kijken, man. Ik begrijp er geen kanker van, maar toch hebben ze iets, weet je. Het is diep. Niet zo maar een tekening. Het is fucking fine art, man. Ik heb verstand van die dingen. Komt door mijn liefde voor tattoos en dat soort shit. Elke dag kijk ik wel naar een van z'n tekeningen.’

‘Gummbah, ja,’ zeg ik, ‘niet persoonlijk, maar ik weet wie je bedoelt.’

Dertien knikt naar z'n auto. We stappen weer in.

‘Niet te lang blijven lummelen hier,’ zegt hij.

Onderweg: ‘Ja, die fucking Gummbah, man. Ik zag hem tijd geleden in zo'n praatprogramma. “Hoe wil je sterven?” werd hem gevraagd. En weet je wat hij zei? Hij zei: “Ik twijfel - op m'n tweeënnegentigste, in m'n slaap, of morgen aan een lang ziekbed beginnen.” Begrijp je het niet? Het is geniaal, man. Gewoon geniaal.’

‘Let op de weg,’ zegt Vanza.

‘Ik zie 'm, ik zie 'm. Maak je niet druk.’

Dertien kijkt peinzend voor zich uit. Zegt dan: ‘Misschien maak ik nog wel meer van die dingen, man, van die verzen, weet je wel. Zou ik er niet iets mee kunnen doen? Het klonk toch... Deelder - ectic, of wat je ook zei. Zo klonk het toch?’

‘Zo klonk het precies,’ zeg ik. ‘Het is pure poëzie, Dertien. De dingen die je zegt - pure poëzie.’ ■

Alex Boogers (1970) debuteerde in 1999 met de korte roman Het boek Estee onder het pseudoniem M.L. Lee. In 2002 verscheen onder zijn eigen naam de roman Het waanzinnige van sneeuw, eveneens bij uitgeverij Podium. Momenteel werkt hij aan zijn derde roman die in 2005 zal verschijnen.

foto NL fotografie