Passionate. Jaargang 10

[p. 28]

Tonie Mudde
Sophie in 160 tekens

Ik besloot minder te zeggen. Tegen Sophie, om eraan te wennen zonder haar te zijn.

Ze zei: ‘Wat ben je toch stil de laatste tijd.’

‘Vind je dat vervelend?’ vroeg ik.

Ze haalde haar schouders op. ‘Het valt me gewoon op.’

‘Dan is het goed. Geliefden moeten samen stil kunnen zijn, zonder dat het ongemakkelijk wordt. Toch?’

Ze pakte mijn oorlellen, tussen duim en wijsvinger, hard en pijnlijk. Trok me een stukje naar zich toe. Gaf me een natte zoen op mijn neus, omdat ze wist dat ik dat overal lekker vind, behalve daar.

Ze zei: ‘Dan zullen we wel geliefden zijn.’

Zo begon het.

Een verjaardagsfeest bij Via Via thuis. Hazes uit de speakers. ‘De vlieger’, ‘Zij gelooft in mij’, of één van die andere liedjes die ze altijd draaien als het de hoogste tijd is om naar huis te gaan.

[p. 29]

Ik stond aan de rand van de geïmproviseerde dansvloer, met mijn rug tegen de muur. Twee jongens zwalkten voorbij, met de armen om elkaars schouder. Richtingloos, ritmeloos, gedrogeerd door slaap en alcohol. Naast me stond een stelletje te zoenen. Gecamoufleerd door boekenkast en kamerplant. Zoenen in halfslaap, met dromerig gedraai en lome liefkozingen, dat zijn de beste zoenen, wist ik me te herinneren, van veel te lang geleden.

Ik stak een sigaret op. Niet voor de longen maar voor de vingers. Wie iets vasthoudt is niet alleen. Buiten sprong de straatverlichting uit. De eerste forenzen moesten al met driftige pasjes naar het station lopen.

Ik maak het zelden laat op feestjes. Uit angst voor vertrekkende stelletjes, arm in arm. En voor het beeld van auto's met slaperige vaders en zevenjarige voetballertjes, op weg naar de Amersfoortse Boys, aftrap om half tien. Uit angst voor de confrontatie met mensen met een gezamenlijke bestemming. Maar deze keer bleef ik, omdat zij bleef. En ik ging op de bank zitten. Omdat zij ook op die bank zat.

We vroegen elkaar niet wat voor werk we deden, niet waar we woonden en niet waar we Via Via van kenden. En omdat Via Via niet ter sprake kwam, hoefden we elkaar ook niet te vragen of we dan toevallig Die En Die kenden. Godzijdank vroegen we elkaar niet de dingen die mensen elkaar altijd en overal vragen, om geluid te maken, om de stilte te verdrijven, omdat de wolven nu eenmaal huilen moeten.

‘Beschrijf jezelf eens in één woord,’ begon ze.

Die vraag kende ik, van sollicitaties. Dan antwoordde ik ambitieus, professioneel of teamspeler. Net als alle anderen. Net als mijn vader, waarschijnlijk. Maar die woorden bedoelde ze natuurlijk niet. Dus dacht ik aan andere woorden. Aan Rivella, een beetje vreemd, maar wel lekker. Maar dat was niet grappig. En aan Mr. Right. Maar dat was er één teveel. En ook niet grappig.

Ik bleef lang steken bij modaal, maar zei uiteindelijk: ‘Uitgebalanceerd.’

‘Da's flauw,’ protesteerde ze. ‘In dat woord zitten alle andere woorden.’

Ze nam een slok van haar wijn. Trok toen opeens een vies gezicht, alsof ze een borrelglaasje oorsmeer achterover had geslagen. ‘Ik vind uitgebalanceerd maar een saai woord,’ zei ze. (Dat vond ik zelf ook.) ‘En bovendien: het past slecht bij je.’ (Dat vond ik zelf niet.)

‘Welk woord zou je dan voor me kiezen?’ vroeg ik.

Ze keek even opzij, naar het zoenende stelletje, alsof die het antwoord met hun tongen in de lucht zouden cirkelen. Toen keek ze naar mij en zei: ‘Trouw.’

Ik glimlachte en dacht: trouw is een woord voor Golden Retrievers, trouw is nog saaier dan uitgebalanceerd. Een trouwe viervoeter, zo zag ze mij, toen, nu. Één die zijn hoofd op je schoot legt en je aankijkt met een blik die zegt: ik begrijp je, ik blijf bij je. (Terwijl hij eigenlijk alleen maar denkt aan eten, drinken, poepen, plassen, neuken en slapen, want dat doen honden nu eenmaal.)

‘En welk woord zou je voor jezelf kiezen?’ vroeg ik.

‘Daar heb ik al eerder over nagedacht. Je zou lachen als ik het zou zeggen.’

‘Ik zal niet lachen.’

‘Echt niet?’

Hand op mijn hart, wijs- en middelvinger in de lucht. ‘Echt niet.’

Ik hoopte op spannend, op geil. Desnoods op romantisch. Dat zou het signaal zijn. Dan zou ik haar zoenen.

Ze staarde naar mijn knieën en zei: ‘Troost.’

Troost is goed genoeg, dacht ik en boog mijn hoofd voorover.

[p. 30]

Ze legde haar wijsvinger tegen mijn lippen. Als een slagboom; tot hier en niet verder, eerst betalen.

Ze zei: ‘Alleen als je me morgen belt.’

Wat volgde was een zoen; lief, kort, mondje dicht. Drie jaar lang.

De eerste keer dat ze bij me bleef slapen, weken na de eerste zoen, lagen we op mijn bed te luisteren naar Radiahead. Op de rug naast elkaar, met de neus omhoog, alsof we opgebaard lagen.

Ze vroeg: ‘Vertel nog eens wat over jezelf.’

‘Wat wil je horen?’

‘Iets over je jeugd misschien? Daar weet ik nog zo weinig van.’

Dat was waar. De eerste vijfentwintig jaar van mijn leven had ik zonder haar doorgebracht. Voelde ik me daarom altijd zo alleen? Dus ik vertelde haar over mijn jeugd. De woonplaatsen, de scholen, de buitenboordbeugel, de plaatjesbeugel, de tennisvereniging, de vriendjes, het enkele vriendinnetje, mijn studie rechten want wat moest ik anders, de eerste baan, de eerste loonstrook, de eerste keer kersenvlaai mee voor de hele afdeling want ik was jarig, en toen zat mijn jeugd er toch echt wel op. Tijdens het vertellen moest ik denken aan een oude reclame van de marine. Daarin zegt een gespierde man in schipperstrui: ‘Er zijn van die momenten dat je leven als een film aan je voorbijflitst.’ Gevolgd door jankende gitaren en beelden van tijgerende, navigerende en bergbeklimmende mariniers. En een plaatje van een adelborst die knipoogt naar een exotische schone, ergens in een havenstad ver van hier. Ze glimlacht, de nacht zal mooi zijn. De schipperstrui sluit de spot weer af: ‘Dus kun je maar beter zorgen dat die film een beetje interessant is.’

Ik dacht: bij mijn film valt het publiek al bij de openingsshot in slaap.

Maar Sophie bleef wakker, stelde zelfs vragen. ‘En je ouders?’ vroeg ze. ‘Zijn die nog bij elkaar?’

‘Ja,’ zei ik, ‘al vijfentwintig jaar.’ En ik vertelde dat ik me niet kon voorstellen dat mijn ouders ooit uit elkaar zouden gaan. Ik had ze zelfs nog nooit ruzie horen maken. Niet één keer. Mijn kamer grensde aan die van hen, dun gipsplaat tussen de muren, ik had het zeker gehoord als het gebeurd was. (Ik had ze ook nog nooit horen neuken, niet één keer. Maar dat zei ik haar niet. Had ik daarom geen broers of zussen? Omdat ze na mijn verwekking nooit meer geneukt hadden? Ook dat zei ik haar niet.)

Ik vertelde haar alles, maar niet dat.

Ik vertelde haar niets.

Haar stem in het donker: ‘Mooi hè, als mensen zolang bij elkaar blijven.’

Toen de muziek stopte, gingen we tegen elkaar liggen. Op de zij, mijn borst tegen haar rug, mijn hand op haar buik. Ze hield haar T-shirt en slipje aan.

Ze was warm en zacht en ik merkte dat ik glimlachte. Maar het was geen overwinningsglimlach, zoals bij eerdere meisjes. Het was een andere glimlach.

Zoveel meisje, zo dichtbij. Natuurlijk kreeg ik een erectie. Textiele tralies zijn geen partij voor vlees en bloed. Ik voelde iets door mijn boxershort een klopje op haar billen geven. Alsof hij wilde zeggen: ik ben wakker, mag ik buiten spelen?

Ze vroeg: ‘Zullen we omdraaien?’

‘Ja,’ zei ik, ‘natuurlijk.’

We draaiden ons om. Mijn geslacht veilig op de muur gericht. Ze drukte zich dicht tegen me aan, zoals aapjes doen als ze op de rug van moederaap van

[p. 31]

boom tot boom slingeren. Een kus in mijn nek. Haar stem in mijn oor: ‘Welterusten.’

Eigenlijk had ik het toen al moeten weten. Sophie was een pijnstiller. Tegen de kwaal koud, tegen de kwaal stil. Ik slikte graag en braaf, maar de koorts bleef.

Vandaag is Sophie op bezoek bij haar ouders. Ze blijft er slapen.

Ik ben alleen thuis en ruim op. Haar spullen, om eraan te wennen zonder haar te zijn.

Ik begin met de video's, die ik opberg in een katoenen tas. Psycho, Child's Play, Friday the 13th, al die horrorfilms die mij niet interesseren, maar waar zij gek op is. Haar favoriet: Nightmare on Elm Street.

In Nightmare on Elm Street sluipt Freddy Krueger (een zombie met scheermessen als nagels) je dromen binnen en maakt je ergste nachtmerries werkelijkheid. Ben je bang om te verdrinken? Freddy wordt je badmeester, duwt je onder, perst het laatste beetje lucht uit je longen. Bang om verkracht te worden? Je gynaecoloog draait zich om: het is Freddy, drilboor in de hand. Daar lig je dan, voeten in de beugels, benen wijd. Ontsnappen kan alleen door Freddy zonder angst te lijf te gaan. Gun hem geen gil, geen traan. Maar drijf de spot met hem. Maak een handstandje voor de badmeester op de bodem van het zwembad, eis dat de gynaecoloog voor de behandeling zijn nagels knipt.

‘Ik kan niet slapen,’ zei Sophie gisternacht, een paar uur na de aftiteling van Nightmare on Elm Street deel drie.

Ik draaide me om. Sophie ging op me liggen. Haar buik op mijn buik. Ik streelde zachtjes over haar rug. We ademden elkaars adem.

Ik zei: ‘Als jij nou heel hard aan mij denkt. En ik heel hard aan jou. Dan komen we elkaar in onze dromen weer tegen. En dan zullen we die Freddy eens een poepje laten ruiken.’

Sophie lachen. ‘Twee poepjes laten ruiken,’ zei ze.

Ik aaide nog een paar keer over haar rug, toen viel ze in slaap.

De video's zijn opgeborgen. Ik ga verder met haar sokken in mijn droogtrommel, haar shampoo in mijn douche, haar boeken op mijn nachtkastje. Ik berg alles op in kartonnen dozen van de supermarkt. Net als de vorige keer, een paar maanden geleden. Toen belde ze me bij doos twee.

‘Heb je al naar buiten gekeken?’ zei ze enthousiast. ‘Zullen we naar Scheveningen gaan. Samen storm kijken?’

‘Ja, leuk, ik kom eraan,’ zei ik en legde snel haar spullen weer terug. Terug waar ze hoorden.

Toen we 's avonds bij mij thuiskwamen, zei ze alleen: ‘Hé, heb je opgeruimd? Netjes hoor.’

Deze keer gaat het beter. Haar spullen op het plankje in de badkamer verdwijnen in doos nummer vier. Vochtinbrengende crème, haarelastiekjes, al die meisjesdingetjes.

Ik twijfel. Misschien moet ik iets bewaren. Voor later, als bewijs dat er ooit een ‘wij’ was. Maar wat bewaar je dan? Misschien haar tandenborstel; roze, versleten, de haartjes alle kanten op. Tijdens het tandenpoetsen deed ze een keer mijn bewegingen na, als een kind dat het nog moet leren en in de spiegel afkijkt bij vader of grote broer.

[p. 32]

Links poetsen... Links poetsen.

Rechts poetsen... Rechts poetsen.

Beetje schuim uit mondhoek laten lopen... Beetje schuim uit mondhoek laten lopen.

Knipoog links... Knipoog links.

Knipoog rechts... Por in mijn zij.

‘Pestkop,’ zei ze, met haar mond vol tandpasta. ‘Je weet dat ik dat niet kan.’

Als alles opgeruimd is, ook de tandenborstel, ga ik in bed liggen. De lakens zijn gewassen; haar parfum is verdrongen door Robijn Intensief. Ik probeer niet aan haar reactie te denken, morgen, als ze de dozen voor haar deur ziet staan, met mij ernaast. Dat is een stap te ver. Schansspringers oefenen ook eerst op de korte schans. Dus voorlopig denk ik alleen aan de vier dozen in de gang. Eén kubieke meter, meer kan het niet zijn. Zo moet ik het zien: afscheid van 1 m³.

Nee, ik ben nog niet klaar. Ze is er nog, daar op mijn nachtkastje. Ik pak mijn mobiele telefoon. Scroll langs de berichtjes in mijn inbox. Allemaal van Sophie, van andere afzenders bewaar ik niets. Bij elke waarschuwing van een vol geheugen herlas ik haar berichtjes. Probeerde te bepalen welke met de minste pijn gewist kon worden. Die misschien? Of toch die? Sophie in 160 tekens:

ben bij ouders.
lig alleen in bed
sliep ik al in op
middelb. school.
heb enge film
gekeken. stom,
moet ik niet doen
zonder jou. kan nu
niet meer slapen.
-x s

Ik druk op wissen, wissen, wissen. Net zolang tot er niets meer te wissen valt. Dan sluit ik mijn ogen en denk aan gisteren.

Sophie kwam in mijn ochtendjas uit de douche lopen. Ik hield ervan als ze mijn kleren droeg. Een T-shirt, een boxershort. Dan zat ik dicht op haar huid, ook als ik er zelf niet was.

Ik surfte doelloos op het Internet. Klik, klik, dubbelklik. Ze kwam op schoot zitten, de computer verdween uit beeld.

Ik schoof haar klamme haren opzij, liet mijn vingers als spinnetjes over haar nek lopen.

‘Mmm...,’ zei ze en legde haar kin op haar borst.

Mijn handen op haar rug, zachte nagelkrasjes over de stof van de badjas.

‘Lekkerrr...,’ gromde ze.

Mijn handen onder haar badjas, mijn handen als kommetjes onder haar borsten.

Ze rechtte haar rug. Begon ze zwaarder te ademen?

Ik gaf haar een zoen in haar nek, bewoog mijn vingers langzaam naar beneden, rib voor rib, een paar rondjes om haar navel. Toen naar haar bovenbenen, haar knieën. Ik duwde ze een beetje uit elkaar.

Weerstand, maar dat hoort bij het spel.

Mijn handen op haar dijen, mijn handen...

‘Zal ik een muziekje opzetten?’ vroeg ze.

En weg was ze.

[p. 33]

Sophie bladerde in de stapel c.d.'s. Ze nam de tijd, pakte af en toe een hoesje, keek op de achterkant. Schudde nee en pakte een nieuwe.

Ik bekeek haar vanuit mijn stoel, wist wat er zou volgen. Ze zou thee gaan zetten. (‘Jij ook? Gewoon of een smaakje? Kaneel?’) Of ze zou opeens ontzettend graag willen wandelen. (‘Kom-op, we zijn nog nauwelijks buiten geweest vandaag.’) Of ze zou voorstellen die leuke serie op televisie te kijken. (‘Cold Feet begint zo. Nog nooit gezien? Zet 'm eens op drie. Ik vertel je wel wat er de vorige keer gebeurd is.’)

Ik wist precies wat er zou volgen: helemaal niets.

Sophie zette een c.d. op. Ze drukte op shuffle play. Ik herkende de pianointro. Jacques Brel, ‘La chanson des vieux amants’. Ik dacht: Ja Sophie, laten we het lied van de oude geliefden zingen. Jij en ik, terwijl we samen op een bankje de eendjes voeren. Achtentwintigjarige bejaarden, dat zijn we.

Ze vroeg of ik zin had in thee, gewoon of een smaakje.

Ik hoorde mezelf antwoorden: ‘Sophie, zeg eens het woord pik. Hardop.’

Ze fronsde haar wenkbrauwen, zei: ‘Wat is dat nou voor vraag?’

‘Ik denk dat je het niet kunt,’ zei ik.

‘Waarom niet? Het is maar een woord.’

‘Okee, zeg het dan.’

‘...’

‘Wacht, ik help je. Ik tel tot drie, dan moet je het zeggen. Eén, twee, drie...’

Ik bewoog mijn handen omhoog, als een dirigent.

Ze perste haar lippen op elkaar, klaar voor de p-klank, toen stopte ze.

‘Waarom? Waarom wil je dat ik... dat... zeg? Vertel me eerst waarom.’

Alleen maar zeggen. Ze mocht er tien meter vandaan blijven, ze hoefde het alleen maar te zeggen.

‘Okee, neuken dan,’ zei ik, te hard. ‘Of nee, kut, laten we beginnen met kut. Drie letters: k-u-t. Ik doe mee, zeggen we het allebei tegelijkertijd. Eén, twee, drie...’

‘Kut!’

Het was mijn eigen stem. Sophie bleef stil; grote rode ogen, alsof ik haar in het gezicht had geslagen.

Ze zei: ‘Ik wil dat je nu ophoudt. Je doet raar, je maakt me bang.’

Toen begon ze te huilen.

Snel stond ik op van mijn stoel en omhelsde haar. Aaide over haar rug, gaf haar kusjes op haar hoofd. Fluisterde: ‘Sorry, sorry, sorry.’

Ze begroef haar hoofd in mijn trui en vroeg: ‘Zullen we in bed Nightmare on Elm Street kijken?’

Vannacht lig ik in bed, alleen. Mijn armen breeduit, alsof ik gekruisigd ben. Nooit beseft dat een twijfelaar zo groot kan zijn. Overal de geur van schoonmaakmiddelen; zo moet een operatiekamer ruiken voor er gesneden wordt.

Het is stil in mijn kamer. Zelfs bij de buren geen stereo of televisie.

Ik wil praten, maar alleen een dwaas praat met zichzelf.

Alleen een dwaas praat met zichzelf, dus ik vraag: ‘Is daar iemand?’

Geen reactie. Ik geloof dat ik alleen ben.