Passionate. Jaargang 10

[p. 44]

:-/
Iris van Erve

En daar zitten ze dan: met z'n dertigen in een klein lokaal gepropt. Dertig leerlingen, acht nationaliteiten. Geen eigen tafel, ruzie om de ‘luxe’ stoelen. Wel computers maar te weinig, wel taalles maar geen boeken. Dit is de generatie die de vergrijzing moet gaan trekken, dit is de generatie die nu voor problemen zorgt. Educatie, een van de pijlers van onze beschaving, kom maar op. Normen en waarden moeten hen bijgebracht worden. Zodat ze geen oude vrouwtjes afsnijden met hun scooters, maar in plaats daarvan afstappen en ze helpen oversteken. Zodat ze respect hebben voor hun medeleerlingen en docenten, en samenwerken in plaats van tegen.

Met een wakkere blik in hun ogen (althans de meesten dan) kijken ze op: kom maar op met die taalles, kom maar op met die normen en waarden. Wij zijn er klaar voor. Allang eigenlijk. Het is jammer dat het onderwijs zo weinig trendgevoelig is en weer eens achterloopt.

We beginnen met Nederlands. Petten worden afgezet, mobiele telefoons ingeleverd, jassen uitgetrokken. He bah, klinkt het: Nederlands? Wat hebben we daar nou aan? Kunnen we eigenlijk geen Engels krijgen? Jawel, is het antwoord van de docent: Engels wordt ook verzorgd, in het tweede semester. Nu niet zeuren, er is een docententekort, we hebben één taaldocent en die kan maar één ding tegelijk. Eerst Nederlands. Het is belangrijk om in de taal van het land waarin je woont te kunnen communiceren. Respect voor anderen begint met begrip en dat stoelt vaak op goede communicatie. Daarvoor moet je elkaar kunnen verstaan. En oja, communicatie bestaat uit meer dan alleen maar je mond open trekken, soms moet je ook het een en ander schriftelijk over kunnen brengen. En zoals iedereen weet, verschilt schriftelijk taalgebruik van mondeling taalgebruik.

Dertig verslagen worden vol trots ingeleverd. Ze barsten van interessant schriftelijk taalgebruik. Zo wordt het doel van het verslag als volgt omschreven: ‘Dit verslag is geschreven voor de jffn en mstrs’ en worden bepaalde gebeurtenissen simpel uit de doeken gedaan: ‘Jeffrey en ik moesten ff w8en.’

De taal van deze generatie. Maar deze taal kan de goedkeuring van de

[p. 45]

docent niet wegdragen. Haar pen krast en haar voorhoofd fronst. Zij wil ‘even’ zien en ‘wachten’. Maar dat horen de leerlingen pas veel en veel later. Er is immers maar één taaldocent en die kan geen dertig verslagen in een uur nakijken. Bij de bespreking en het punt spelling raken de gemoederen verhit. Terecht merkt de een na de ander op: ze begrijpen me toch, daar ging het toch om? Ik heb het toch duidelijk gecommuniceerd en nog kort ook. Teleurgesteld en tegelijkertijd strijdlustig kijken ze op naar de docent. Juist, denkt deze. Wie heeft er nu gelijk?

Peinzend gooit ze haar haar naar achteren. Ze wil geen dertig jongens tegelijkertijd teleurstellen, maar kan er qua regels niet onderuit. Waarom moet ze dit taalgebruik eigenlijk afkeuren? Waarom verlangt ze naar mooie uitgeschreven lange woorden? Met een rood hoofd staat ze voor een te volle klas te beweren dat goed spellen enorm belangrijk is. Intussen vraagt ze zichzelf af hoe belangrijk het eigenlijk is dat ze scoeter schrijven, terwijl ze w8en voor een rood stoplicht.

Een paar seconden maar is ze niet op haar hoede en daar ziet ze minstens vijf duimen in een razend tempo over een minitoetsenbordje gaan. Ze gaat niet onmiddellijk over tot het afpakken van de telefoons en het uitdelen van geduchte straffen. Totale anarchie is bijna ogenblikkelijk het gevolg. Waarom mag hij wel en ik niet? roept er een. Lekker he, verraden?! is het geschreeuwde antwoord. Maar de docent doet eens een keer niets, grijpt niet in, laat zich zakken op haar stoel, gaat onderuit zitten, trekt de klep van haar pet dieper over haar ogen en zegt: o.k., dan communiceer maar. Ze luistert niet meer. Ze is oud en dom en weigert zich te verdiepen in dit soort steno. Ook al wordt het door een hele bevolkingsgroep dagelijks gebruikt. Ze waagt zich er niet aan. Ze wil niet, ze hoeft het niet te weten, ze heeft het nooit gehad. En dat acht nationaliteiten elkaar eindelijk lijken te verstaan, daar let ze niet op.

Ze is alleen maar moe en wil naar huis. Ze wil in de trein zitten en zich ergeren aan stupide nieuwigheidjes, aan mensen die in draagbare blokjes praten en bliepende horloges dragen.