Passionate. Jaargang 9

[p. 3]

[nummer 1]

[p. 4]

In den beginne
Richard Dekker

(...)
cheap cheap cheap

Cheap

etc.

(vrij naar Jan Hanlo)

Het schijnt bij wet verboden te zijn, maar § doet het toch. De afgelopen vijf jaar hebben we niets aan onze prijzen veranderd: al die tijd waren we voor een lullig tientje (€4,55) te koop bij de boekenboer. De halfjaar, jaar- en vele voordeelabonnementen waren al helemaal voor de geef.

§'s oprichter Giel van Strien vertelde mij ooit dat het bijna de hele eerste jaargang geduurd had alvorens iemand - een lokale journalist tijdens een interview - hem erop wees dat de verkoopprijs van het blad helemaal nergens, op de omslag of waar dan ook, vermeld stond. Maar dat was nog in The Copyshop Years, § verschijnt nu al vijf jaar keurig gecoiffeerd in kleurendruk.

Ja, u hebt jarenlang kunnen profiteren van een inventief financieel beleid bij Passionate. Allereerst hielden we met ons beschamende gebedel de schrijvershonoraria zo laag mogelijk. En iedere keer hetzelfde toneelstukje opvoeren en je lege zakken aan een schrijver tonen is geen lolletje hoor - zo leuk is het niet om redacteur van § te zijn, maar ja, we deden het voor u. En door de inzet van alternatieve financiële bronnen hoefden we onze productiekosten niet helemaal op u af te wentelen. Want zelfs u, teerhartige letterenliefhebber, stelt grenzen aan de hoeveelheid euro's die u maandelijks aan literatuur wil spenderen.

En het is heel stiekem gegaan, maar het afgelopen jaar zijn boeken gemiddeld zo'n tien procent duurder geworden. Voor een slechtgelijmde dichtbundel van amper vijftig bladzijden rekenen ze u tegenwoordig al zo'n €18,-. Voor de doorsneeroman (en van Nederlandse bodem zijn die zelden langer dan 180 bladzijden) bent u zelfs nog meer kwijt.

Een hogere verkoopprijs betekent een hogere royaltyvergoeding voor de auteur. Die royalty's zijn namelijk gebaseerd op een percentage van de verkoopprijs. Je zou denken dat die schrijvers stil zitten te genieten van die ruim 10% loonsverhoging die ze er in een tijdspanne van één jaar bij hebben gekregen. Mis. De zogeheten succesauteurs willen hogere royaltypercentages voor hun bestsellers. De uitgever heeft na 50.000 exemplaren onderhand wel genoeg verdiend aan één boek. Daarna is het tijd voor de schrijver om te cashen. Omdat Geert Mak zo goed als de eerste was die zijn flessenlikker in de geldpot stak, staat die club schrijvende en schrapende euroshoppers nu bekend onder de naam ‘Groep Mak’. Feitelijk had die groep net zo goed de ‘Groep Giphart’ kunnen heten, maar die naam was al vergeven sinds Ronald Giphart in 2000 in de Volkskrant een appèl voor meer aandacht etc. voor de schande van Srebrenica had gehouden. Veertig schrijvers hadden die brief toen medeondertekend. Om nu weer met een ‘Groep Giphart’ te komen zou te verwarrend zijn. Al wil ik niet

[p. 5]

beweren dat een schrijver die opkomt voor de gerechtigheid van een ander daarna per definitie nooit meer mag opkomen voor eigen gewin. Dat zou wel heel goedkoop zijn.

En u uw goeie geld maar aan die schrijvers uitgeven. Of aan dure literaire tijdschriften. Want waar wij de voorbije vijf jaar maar tien gulden kostten, durven de meeste literaire bladen tien euro te vragen. Of meer. Alsof literatuur gelijk drugs of sigaretten is en u, teerhartige etc. er iedere prijs voor wil betalen.

Dus nu het literaire leven almaar duurder wordt, komt ook bij § een einde aan vijf jaar prijsstabilisatie. Eigenlijk mogen de prijzen van een half jaar vóór tot een half jaar ná de invoering van de euro niet worden aangepast, maar met ingang van dit nummer hebben we onze prijzen drastisch verlaagd. Losse nummers kosten geen €4,55 maar €3,99. Een halfjaarabonnement hebt u nu al voor €11,-, een jaarabonnement voor €20,-. En dan zijn er nog de vele voordeelabonnementen, alles om u niet nog verder op kosten te jagen nu schrijvers en uitgevers het meer dan ooit op uw door de recessie reeds geslonken of nog te slinken budget hebben voorzien. Als iedereen zo nodig duurder wil worden, worden wij toch gewoon goedkoper.

Zo'n tien jaar geleden voerde Fa campagne met de leus ‘Goedkoper kan het niet’. Op posters en in tv-spots poseerde dezelfde prettig maar niet overdreven uitbundig getiete blondine in een tropisch, fluorescerend groen getint decor. Ik weet nog hoe ik mij als kersverse communicatiestudent bij de bushalte langdurig in deze poster verdiepte en toen bedacht wat een eerlijke reclame dit eigenlijk was: goedkoper kon inderdaad niet. Ik was op slag Fa-fan voor het leven. Bovendien, het was in die tijd aan Fa te danken dat we nog eens tieten op tv kregen. De VPRO voelde zich allang niet meer geroepen en RTL5of SBS hadden we nog niet. Het beste van VPRO en RTL5/SBS, daaruit is Passionate opgebouwd als het aan mij ligt.

Wat krijgt u deze keer voor uw vier euro. Drie Utrechters die voor u het vieze werk opknappen: opdat u, teerhartige etc. dat niet meer hoeft te doen heeft Jack Nouws zich voor u verdiept in de wereld van soap en romantische lectuur; Robert Dorsman is voor veldonderzoek afgedaald in het afvoerputje van Rob Schouten, dichter van S & M (seks en morsigheid), die in zijn gedichten gastvrij kerkasiel verleent aan prut, schilfers, dooie haren; Vrouwkje Tuinman heeft vele uren slechte voorbeelden van beeld- en taalcombinaties uitgezeten om voor u net die paar hoopvolle geslaagde experimenten toe te lichten die het allemaal de moeite waard maken. Voor diezelfde vier euro, omdat u er op eigen gelegenheid toch niet heenreist, dicht Pieter Boskma u naar NewYork. En dan draaft ook nog ons literaire Jong Oranje voor u op: Thomas Blondeau, Marije Zomerdijk, Christina Vreeswijk en (inclusief exclusief interview) Alex Boogers aka (almost known as) M.L. Lee.

En als klap op de vuurpijl is de redactie van § ook nog eens uitgebreid. Vanaf dit nummer speelt Said El Haji de act van de lege zakken mee. En ook hij kost u geen cent extra. Nee, goedkoper kan echt niet.