regelmatig literatuur in dit land. Tweederde daarvan zijn vrouwen, schijnt het. De vraag naar vrouwenliteratuur is groot. Uitgevers zijn dus niet te beroerd om publicitair aantrekkelijke halftalenten aan het werk te zetten. Tessa de Loo, Connie Palmen, Lulu Wang, Anna Enquist, Vonne van der Meer, altijd weer spannend wie van hen deze keer de Trouw Publieksprijs mee naar huis mag nemen voor een plekje op de schoorsteenmantel, naast de geurkaarsjes.
Ook Passionate kan er niet onderuit. Bijvoorbeeld bij de programmering van ons festival GDMW. De organisatie (allemaal getalenteerde jonge meiden trouwens!) zoekt zich een slag in de rondte naar goede, liefst jonge, vrouwelijke performers. Wie een suggestie heeft kan mailen naar passionate@passionate.nl. Ook ons tijdschrift lijdt aan een vrouwentekort waar zelfs de nationale verpisploeg nog gunstig bij afsteekt. We willen meer vrouwen in ons blad, § wil naar een betere afspiegeling van het (potentiële) lezerspubliek. Een jaar geleden kwam de eerste vrouw daarom de redactie versterken, een half jaar later haalden we een tweede redactrice binnen. Het heeft § goed gedaan, daar niet van, maar meer bijdragen van vrouwen heeft het nog niet opgeleverd. En dat heeft nu eens niets met ‘glazen plafonds’ te maken. Want we willen wel meer vrouwen, maar niet ten koste van de kwaliteit.
Er komt voldoende kopij van vrouwelijke schrijvers en dichters binnen, dat is het probleem niet. En laat ik maar verklappen dat we het werk van jonge, bij voorkeur buitenlandse vrouwen (met of zonder handicap) tijdens redactievergaderingen met net even meer goede wil bespreken. Dan kijken we of zo'n verhaal met een flinke portie krachtredactie misschien toch een plekje in § kan krijgen. Maar de meeste verhalen zijn van zulk een oeverloos gekeuvel, daar is gewoon geen beginnen aan. Dat zeg ik niet, dat vindt de hele redactie.
We zouden natuurlijk een apart hoekje in § kunnen inrichten waar onze lezeressen terecht kunnen voor authentieke vrouwenlectuur. Met een versoepeld toelatingsbeleid voor deze literaire page 3 girls. Vergelijk het met de sport: kennelijk is er een markt voor vrouwentennis. Ook zij meppen zich in no-time miljonair. Niemand die zich eraan stoort dat de nummer 1 van die wereldranglijst, Martina Hingis, nog geen set zou kunnen winnen van, pak-em-beet, de nummer 100 van de mannen. Dat zeg ik niet, dat heeft Richard Krajicek ooit beweerd. Ik vind het juist goed dat er evenveel zendtijd verspild wordt aan vrouwenschaatsen als aan mannenschaatsen, hoeveel langzamer ze ook zijn. Paralympics, Gaylympics, Limbolympics voor Limburgers, als het aan mij lag kwam het allemaal op teevee.
In dit nummer vindt u welgeteld twee bijdragen van vrouwen: Maaike Hartjes en Hilde Meeus. Opvallend genoeg zijn het allebei strips. Vanwege de strips van Maaike Hartjes (en ook wel vanwege de rubriek AnyBody - ik geef het toe) lees ik de Viva van mijn vriendin. Voor het overige moeten onze lezeressen het doen met verhalen en artikelen van mannen over mannen. En als er in een verhaal onverhoopt toch een vrouw geportretteerd wordt, dan gebeurt dat door de ogen van een mannelijke hoofdpersoon. Zelden is dat een redelijk en oprecht personage, laat staan een kenner van la condition féminine. Het lijkt verdomme wel een afspiegeling van, zoals Brusselmans zou zeggen, Het Leven Zelve. En dat is natuurlijk ook wat waard.
Er is nòg een vrouw die haar stempel drukt op deze §. Vanaf dit nummer hebben we in Lonne Wennekendonk een nieuwe vormgever. En daar zijn we heel blij mee. Lonne heeft verfrissende ideeën met het blad, een visie (om dat woord ook eens te gebruiken) die helemaal aansluit bij de bedoelingen van de redactie. Ik ga dat niet uitleggen, ik constateer alleen dat § er met Lonne mooier op is geworden.
‘Dat zeg jij.’
Dat zeg ik, ja!
Auteursrechtelijk beschermd