Passionate. Jaargang 8

[p. 34]

Roemlust

Op JP's deur hing een poster van een vrouw in bikini en binnen hingen nog veel meer vrouwen. Driekwart was bloot, de rest droeg een spijkerbroek met de rits half open. In de hoek naast JP's bed lagen cd's tussen bergen kleren en een hoop schoenen. Onder zijn bed tijdschriften met, jawel, vrouwen. Het bureau lag bedolven onder dagcrèmes, eau de toilettes, een föhn, een toilettas en losse condooms.

JP's hand verdween in de pot gel om van de bodem restjes te schrapen die hij voor de grote spiegel zorgvuldig in zijn haar smeerde. Tussen het spiegelglas en de goudkleurige lijst zat een foto geklemd van een meisje met een lang gezicht en blonde krullen. Ze hield haar hoofd schuin en lachte alsof ze er wel zin in had.

Hij studeerde journalistiek. Studeren was een groot woord. Hij stond als student ingeschreven, maar de twintigjarige JP had wel belangrijker dingen aan zijn hoofd: hij wilde lemand worden. Hij had voor de journalistiek gekozen om - zolang het nog niet zo ver was - aan de roem van anderen te snuiven.

Die middag had hij een interview met zangeres Jacqueline Q. uit Drenthe. Hij porde zijn huisgenote in haar zij en zwaaide de klapdeur door. De studentenflat heette Espagnol, naar de voormalige zeepfabriek die in het pand gezeten had. Voor de centrale ingang stapte JP in zijn citroengele Volkswagen Jetta. Die stond op naam van de meubelzaak van zijn vader, wat goedkoop was qua belastingen. Hij draaide de raampjes en de volumeknop van de radio open. De zon scheen. De citroengele Jetta scheurde langs een kerk en stoof de snelweg op.

JP waande zich de held in een roadmovie en keek voor de stoplichten tevreden in zijn binnenspiegel. Hij had donkerblauwe slaapkamerogen van fluweel. Alles aan hem was diep van kleur en zinnenstrelend. Van zijn zonnebankgekleurde zachte huid tot en met zijn glanzende zwarte haren. Hij rook nooit naar zweet, oud bier of zieke darmen, zoals andere mannen. Zijn geur was een unieke mengeling van wierook en duur parfum. JP was een luxedier. Terwijl zijn studiegenoten afgetrapte schoenen en ranzige spijkerbroeken aanhadden, droeg JP zijden blouses en soepel vallende broeken. Hij had vijf paar goede schoenen, waaronder een stel met punten. Die droeg hij onderweg naar Drenthe. Met zijn rode piratenbloes. De ruches flapperden in de rijwind.

Hij had twee vragen op papier staan: ‘Wat heb je hiervoor gedaan?’ en ‘Hoe was je jeugd?’ Een maand geleden was Jacqueline Q. op televisie geweest. JP zapte de kanalen langs toen hij midden in een muziekprogramma viel. Er stond een kleine rooie op het podium. Een schriele stem, maar bulkend van het lef. Ze droeg een rafelig rokje plus glitter-bh, en zwaaide met haar heupen en draaide met haar kont alsof er niet honderden mensen naar haar keken. ‘Ik wil de nieuwe Madonna worden,’ vertelde ze de presentator, een man met een bovenmaatse snor die gniffelend vroeg: ‘Dus binnenkort: In bed with Jacqueline Q?’ Zo makkelijk. JP hield van mensen die net als hij in zichzelf geloofden en had acuut besloten dat hij een interview met haar wilde.

Op de provinciale weg naar Assen zong hij dwars tegen de wind in: ‘Come back my love, dum, dum, dum, dum.’

De afspraak was om half vier in eetcafé De Kolk. ‘JP Moens van De Trom,’ had hij zich aan de telefoon voorgesteld.

‘Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit van De Trom gehoord,’ zei Jacqueline Q.

‘Het is een cultureel magazine’, had JP gelogen. De kans was klein dat ze erachter zou komen dat de Trom niet bestond en JP maar een stom eerstejaars studentje journalistiek was. Jacqueline Q. wilde vast dolgraag eens op de cover van een blad staan. Al was het maar op die van de niet bestaande Trom.

[p. 35]

JP was te laat. Hij had zijn auto langs de weg geparkeerd om meer vragen op papier te zetten. ‘Hoe lang zing je al?’ ‘Zit muzikaliteit in de familie?’ ‘Het thema van je liedjes is liefde. Hoe zit dat met jou persoonlijk?’ In de autospiegel had hij zijn bloes rechtgetrokken en bekeken hoe zijn mond heen en weer ging als hij praatte. Maar praten deed hij niet veel tijdens interviews. Een ramp was het als hij iemand tegenover zich had die geen drie woorden achter elkaar zei. JP moest het hebben van zijn zwijgen. JP kon briljant zwijgen. In principe moedigde het mensen aan om leeg te lopen, maar als ze er door van slag raakten was hij nergens meer. Zijn tong werd een dood stuk vlees. Hij zag twee mensen, de ander en hijzelf, door een verborgen camera aan het plafond. Meters lucht tussen hen in. De een keek links, de ander naar beneden. De een dacht aan een ruzie met zijn partner, de ander had jeuk aan zijn kruis. Woorden waren traag en plat. Wat mensen zeiden was altijd verleden tijd. Het ging over gevoelens en gedachten die oud waren. Misschien nog geen minuut oud, maar toch. Vroeger had hij gestotterd. Je moest op zeker spelen had hij geleerd, je verhaal klaar hebben. Helemaal als je geïnterviewd werd.

JP had al lang verzonnen wat hij zou vertellen, mocht een slimme journalist hem op het spoor komen. Hij was JP Moens, 20 jaar oud, geboren en getogen in Rotterdam. Hij was altijd een bijzonder kind geweest. Zei zijn moeder. Zeiden zijn klasgenoten. Zei de muziekleraar (‘Jij kunt een grote worden.’). Zei de leraar Nederlands (‘Mooie beelden gebruik je.’). Zei de kapper (‘Wat een uitzonderlijk dikke bos haar.’). Hij zag de vette koppen al voor zich: ‘Rotterdamse vrijbuiter steelt vrouwenharten’; ‘De opmars van een jong talent’; ‘Een leven als een roman’ of ‘JP Moens, de belofte van een nieuwe generatie’.

‘Ik wil alles doen in het leven, behalve met mannen neuken,’ oefende hij regelmatig in de spiegel, en liet een indrukwekkende stilte vallen. ‘God geeft ons maar één leven, één kans, en die kans moeten we benutten. Ik geloof niet in de God van de Bijbel, maar wel in een bovenaardse macht. Ik ervaar haar als vrouwelijk. Vrouwen zijn belangrijk voor mij. Ze belichamen het mysterie.’ ‘Ik ben licht paranormaal begaafd en vijf keer uit mijn lichaam getreden.’ ‘IJdelheid is niet hetzelfde als oppervlakkigheid. Dat is een typisch Nederlands misverstand.’

En natuurlijk zou hij uit de school klappen over zijn grote eerste liefde die hij zijn ‘muze’ zou noemen. In de vijfde klas van het VWO had hij zich verloofd met Karin. Lang en blond. (Die van de foto op zijn spiegel.) Hij had stapels A-4tjes liggen met gedichten die hij over haar had geschreven. Het gros was na hun breuk uit zijn pen gevloeid. Karin had hem bedrogen met een gezamenlijke vriend. Gek genoeg werden vrouwen helemaal week als hij hun dat vertelde.

Het was onmogelijk om Jacqueline Q. te missen. Haar rode haar gaf licht en ze had een zilverkleurige jurk aan die maar net haar tepels bedekte. Toen ze JP de hand schudde, klotsten haar borsten. Ze had een plaats aan het raam gekozen. Voorbijgangers op straat stootten elkaar aan en keken schaamteloos in haar decolleté. Jacqueline Q. wilde nog wel een Martini. JP ging aan de whisky.

De Kolk was een duf restaurant. De stoelen waren groen en de met hout betimmerde muren donkerbruin.

‘Komt de fotograaf later?’ vroeg Jacqueline Q.

‘De fotograaf?’ JP wist zich eruit te lullen. Hij zou ‘met de redactie overleggen’ over het fotomateriaal dat bij het artikel moest komen.

Hij haalde een cassetterecorder uit zijn tas. Jacqueline Q. zei: ‘Als ik mijzelf maar niet terughoor. Dat klinkt nergens naar. Ik slik de “e” in. Ik ben geboren en getogen in Emmen dus dan weet je het wel. Mijn vader is boer. Ik kan goed schapen nadoen.’ Ze mekkerde en vroeg of ze het terug mocht horen.

JP lachte. ‘Dus zo is je zangcarrière begonnen.’ Hij ontspande zich.

Jacqueline Q.: ‘Ik ben altijd met geluiden bezig geweest. Mijn moeder werd gek van me. Ik trommelde zelfs op hagelslagpakken. Dansen wilde ik ook altijd graag. Maar wat wil je weten?’ Ze boog zich voorover, haar armen op tafel, de borsten ertussen geperst.

JP haalde het papiertje met vragen te voorschijn. ‘Je jeugd?’ vroeg hij.

Ze waren twee uur, zes Martini's en zes whisky's verder toen JP zich af begon te vragen of er wel lijn in het gesprek zat. Hij had fenomenaal gezwegen. Ze had indruk op hem

[p. 36]

willen maken, haar ziel blootgelegd om beweging in zijn blik te krijgen. Jacqueline Q. had over haar blokfluitlessen verteld. Muziek was haar thuis. Alleen als ze op het podium stond was ze echtzichzelf: ‘Ik blonk uit. Ik kon iets wat anderen niet konden. Mensen horen me graag zingen. En dat had ik zo nodig, want als kind was ik een grijze muis. Ik had een brilletje en ouderwetse kleren. Ik werd gepest en haatte mezelf tot ik besloot dat ik alles uit het leven wilde halen. En toen ben ik ontdekt.’

‘Wil je echt de nieuwe Madonna worden?’

Ze begon hard te lachen. Ze gooide haar haren naar achter. De lach kwam uit de diepte en rolde door tot hij JP in zijn onderbuik raakte. Ze was de hele tijd bloedserieus geweest. Nu brak ze open. ‘Jij ook al?’ zei ze. ‘Mensen hebben het daar de hele tijd over. Maar natuurlijk wil ik de nieuwe Madonna worden.’

JP vertelde dat hij het zo goed van haar vond dat ze in zichzelf geloofde: ‘Mensen vinden je al snel arrogant, maar anders bereik je ook niks.’

Ze knikte heftig. Haar haren deinden, haar borsten barstten uit haar jurk. ‘Jou vinden ze zeker ook arrogant, hè. Zoals je daar nu zit. Je kijkt of niemand je iets kan maken.’

‘Ik zing ook.’

‘Ik wil wel iets van je horen.’

JP kon geen auto meer rijden. Recht lopen kostte al moeite. Hij laveerde langs de tafeltjes om naar de wc te gaan. Hij rekende erop dat hij bij Jacqueline Q. in bed zou belanden. Ze had een hitsige stem en dat ze de ‘e’ inslikte zou hij voor lief nemen. Bij de pisbakken bedacht hij dat ze veel gemeen hadden en hij glimlachte.

Toen hij terugkwam hield ze hem vast met haar ogen. Haar mond zakte wat open. Er rolden geen woorden meer uit. Hij keek terug terwijl hij zich langzaam op zijn stoel liet zakken.

Hij had geen condooms bij zich. Misschien had zij wat liggen.

‘Heb ik je genoeg verteld?’ vroeg ze hees.

‘De Trom bestaat niet.’

‘Wist ik wel.’

Ze verhieven hun lichamen en probeerden over de tafel, naast de bloemenvaas, hun tongen in elkaars mond te steken, maar het tafeltje was te breed. De tafel wankelde. Een glas viel om. Hij vergat nog bijna zijn cassetterecorder toen ze nagekeken door vier stuks starend personeel het restaurant verlieten.

Ze zongen in de zon. Ze woonde nog thuis. Achttien was ze. Ze konden een hotel nemen, stelde hij voor. Ze kon thuis zeggen dat ze bij een vriendin logeerde, zei zij.

‘Ik hou van schouders,’ fluisterde ze, terwijl ze JP's zijden piratenbloes streelde.

‘Ik van borsten.’

JP en Jacqueline Q. lagen op een hotelbed in Assen. JP hield zijn ogen gesloten. Als hij door zijn oogharen keek, zag hij haar slaafse ogen op zijn gezicht gericht. Alsof ze het Licht had gezien en hij dat was. De drank was gezakt. Het was pas negen uur en hij wilde naar huis.

‘Hoe voel je je?’ vroeg ze.

Hij humde.

‘Was het lekker of heb je nu spijt?’

‘Tuurlijk niet,’ zei hij met nog steeds gesloten ogen en streelde door haar haar.

In de hotelkamer stonden eikenhouten meubels. Aan de muur hingen tekeningen van boerderijen. Er hing een opa- en omalucht. Twee vreemden lagen onder een diarreekleurig dekbed met dennennaaldmotief. De weke borsten van de vrouw lilden terwijl haar handen mechanisch over de borstkas van de man gingen. Ze liet rode strepen achter waar ze hem sufgestreeld had.

‘Ik ben benieuwd naar je gedichten,’ fleemde Jacqueline Q. om maar weer iets te zeggen. Ze bleef vragen stellen en van zijn gehum hield ze niet op. Roepen dat ze haar bek moest houden was zijn stijl niet.

JP liet zijn ademhaling langzamer en dieper gaan en zijn armspieren verslappen. Zijn hand zakte van haar schouder langzaam op het kussen. Zijn hart bonsde te hard voor iemand die sliep.

[p. 37]

Het leven had geen zin. Momenten wel, als je er maar niet doorheen praatte. JP gaf geld uit als water, rookte, dronk en zwom in de vrouwen voor die momenten. Hij ging in een gehuurde smoking naar de studentendisco en bestelde groene drankjes. Hij sloot een weddenschap af dat hij twee vrouwen tegelijk kon versieren en won. Hij stond ladderzat in de nacht op een brug met vrienden en zong het uit van verlangen. Soms kon JP niet slapen van verlangen. Hij wilde op een podium staan en opgaan in grote gedeelde gevoelens. Geen geaarzel, geen stiltes en niets uit hoeven leggen. Niet naast elkaar liggen en de lakens voelen plakken, dorst krijgen en naar de wc moeten, denken aan iemand anders van wie je meer hield en last van je darmen hebben omdat je naast een mens ligt dat je niet kent. Een nepmens dat naar je kijkt en doet alsof ze van je houdt.

Hij had haar vijftien minuten oprecht liefgehad, de sproeten in haar decolleté en de geluiden die ze maakte als hij in haar stootte. Ze had hem verrast. Ze hadden gespeeld als kinderen en hij was heerlijk in haar verdwaald. ‘Je moet niet verliefd op me worden,’ had hij gezegd. Dat deed hij altijd, maar dit keer was hij het bijna vergeten.

Jacqueline Q. snurkte. JP kroop voorzichtig onder haar armen en benen uit en trok met ingehouden adem zijn kleren aan. De rits maakte herrie. Ze snurkte door.

Hij rende naar zijn citroengele Jetta. De auto trok jachtig op. Halverwege Utrecht zette hij zijn auto langs de kant en schreef een gedicht over een eenzame, onbegrepen ziel in een vreemd bed. Zo intens dat het hem verbaasde dat er geen ster uit de hemel viel.

Suzanne Brink