m'n medespelers leken tien, twintig jaar ouder geworden
in die ene seconde
sommigen hadden stokken nodig om op de been te blijven
anderen wandelden reeds traag richting bejaardentehuis
niemand keek me in de ogen
ook Carlos niet
hoe ik me voelde?
wat er door me heenging?
nou...
ik voelde me of er van twintig meter hoogte
een zwaard in mijn schouderbladen was gevallen
ik voelde...
alles werd koud in mij en om me heen
er was geen hand op mijn schouder
geen klopje op mijn kont
iedereen voelde dat het afgelopen was
dat die bal van mij, die afzwaaier
dat die het einde inluidde
de uitschakeling
er was iets definitiefs gebeurd
iets onherstelbaars
en ik had het gedaan...
(korte stilte)
uiteindelijk raakte ik de bal verkeerd
misschien is het toch waar wat Harry Mulisch zegt
- al lees ik hem pas sinds ik hier boven ben -
en schuilt de waarheid altijd in de paradox
als ik die bal niet had geraakt
was die goal waarschijnlijk toch gevallen
maar niet van mijn voet
en daar zat hem nou net de crux
dat maakte de mensen razend
en mij tot nationale schlemiel
ik merkte het meteen op het vliegveld thuis
andere spelers werden begroet, omhelsd, gekoesterd
mijn familie was er niet
niet dat ze niet wilden
nee
ze waren ondergedoken
uit angst voor ‘represailles’
daar moest ik toen nog een beetje om lachen
‘het is maar een spelletje’ heb ik geloof ik nog geroepen
naïef!
natuurlijk had ik moeten weten
dat voetbal allang geen spelletje meer is
maar bittere, barre werkelijkheid
het paradijselijke tijdperk is voorbij
de onschuld van afgezakte kousen
shirts zonder reclame
individualisten met lang haar, baardgroei
niks spelletje
onderneming
multinational
en ik had zojuist voor het faillissement
van de afdeling Colombia gezorgd
logisch dat ik gestraft moest worden
maar zo hard?
ze hadden me de voet moeten afschieten
dat was rechtvaardig geweest
de voet had het immers gedaan
niet de rest van mij
de voet was verantwoordelijk voor het debâcle
niet het hoofd, dat had er niks mee te maken
(korte stilte)
ik ben teruggebracht
tot dat ene aspect:
De Man Die In Eigen Doel Schoot
net zoiets als
De Doelman Met Angst Voor De Penalty
van die Duitse schrijver
dat herinneren de mensen zich
en mijn achternaam
die weten ze nog vanwege die drugsbaron
zo bezien
word ik eigenlijk voornamelijk
met ongeluk en misdaad in verband gebracht
toch noemden ze mij na mijn geboorte
‘el nino d'oro’
het gouden kind
geluk en voorspoed zou ik brengen
en rijkdom voor mijn familie en gezin
(stilte)
ik had nooit moeten gaan voetballen
belachelijke sport
stierenvechten, ja
of mountainbiken
voetballen, nee!
(stilte, zacht gejuich op de achtergrond)
god
ik was in de kracht van mijn leven
kon de hele wereld aan dacht ik
vrouw verliefd
kind op komst
ook dat nog
nooit gekend
mijn zoon
(als-ie maar geen voetballer wordt
ze schieten hem misschien wel dood)
ach, ik ben gewoon het perfecte voorbeeld
van de verkeerde man op de verkeerde plaats...
schijt, dikke dikke schijt!
De man zwijgt, we horen fanatiek, Spaanstalig voetbalcommentaar waarin het eigen doelpunt van Escobar ‘valt’. De man haalt zijn schouders op en loopt weg. Gras valt uit de hemel, als regen na een warme nacht. Donker.
Don Duyns
Auteursrechtelijk beschermd