Passionate. Jaargang 6

[p. 24]

Forensenstad

Twee voeten tellen meerdere vingers,
een enkele keer tweemaal zoveel.
Wanneer je met me vooroverbuigt
liggen er bloemkorsten.

Omdat wanneer je spreekt,
niemand anders zo
ongewild,

met anderen spreekt.

De rozentuin,
waar je met een steen
de weinige voedselresten bijeenveegt.

Waar de wintergordijnen
je gebogen rug naar binnen waaien,
alsof je niet lang meer aanstaande,

niet lang van weg te denken bent.

[p. 25]

 

Maar op de achtste heuvel,

 

voorbij de zevende,

 

heeft de nacht ons ingehaald.

 

 

 

Hebben ze de nagels

 

van onze vingers afgetrokken.

 

tot we niets,

 

geen hand

 

meer over hadden,

 

 

 

om onszelf het zwijgen op te leggen.

 

 

 

Ik heb het zand

 

in jutezakken bij me opgeslagen.

 

 

 

Tandsteen

 

na tandsteen uitgezocht,

 

of die enkele kroon,

 

die ene zwarte kies,

 

je stem voor me zou bewaren.

[p. 26]

 

Je zou

 

met benen mager als touw,

 

op het geasfalteerde plein

 

op me wachten.

 

 

 

Je zou

 

een avondjurk,

 

wit als het wit van je handen,

 

over me heentrekken.

 

 

 

Je zou me zien terugkeren.

 

 

 

Wachten wordt

 

met open armen,

 

wordt,

 

 

 

met herinneringen

 

de scheuren in je stem

 

openvouwen.

 

 

 

Wordt het vormen van je hand;

 

een woord.

 

 

 

Voor zolang het wachten duurt.

[p. 27]

 

Op het maandagbed

 

heb ik uit een ijzeren kom

 

water te drinken gekregen.

 

 

 

Zag ik,

 

hoe op de lege plekken

 

vergeefse doden werden neergelegd.

 

 

 

Hoe ze smaller werden,

 

steeds milder.

 

 

 

Zo werd dit de stad,

 

zoals we haar konden horen.

 

 

 

Met een urenwijzer,

 

groot als een vuist,

 

dat het nergens,

 

 

 

in geen toren passen zou.

Daniël Bras