Passionate. Jaargang 6

[p. 6]

In den beginne

[p. 7]

Iedereen roept maar dat de literatuur verloedert. Iedereen wil maar alleen aan vroeger denken. Iedereen kotst zich maar helemaal onder van de literatuur van nu. Ik niet, ik ben namelijk niet gek, ik ben hoofdredacteur.

Natuurlijk weet ik ook wel dat Giphart nooit van z'n lang-zal-ze-leven naast Hermans komt te staan. En natuurlijk ontken ook ik niet dat beeldhouwer Wolkers terug naar Oegstgeest moet. En ook ik wacht gespannen op de dood van J.D. Salinger, opdat wij nog vele niet eerder gepubliceerde verhalen te lezen krijgen. Maar ik ga vooral niet roepen dat de literatuur verloedert, dat Grunberg eigenlijk helemaal niet kan schrijven, dat Brusselmans alleen maar een lelijke depressieve man is, dat Renate Dorrestein boeketreeksen schrijft, dat sinds de dood van J.B. Charles geen enkel gedicht is geschreven dat buiten dat het rijmt, ook nog goed is. Ik ben namelijk niet gek.

Er is hoop!

De literatuur verloedert helemaal niet Geenszins! Wat is ‘verloedert’ eigenlijk een lelijk woord. Maar dit terzijde. Ik wacht op de dood van Mulisch (wie niet?), maar vooral op een nieuw meesterwerk van Grunberg, Ellis of Scholten. Ik wacht op een nieuwe Jonge Vlaamse God.

Ik ben zes jaar naar een school gegaan met een enorm grote klassieke traditie. Mijn leraar Grieks, een goede oude verbitterde man die naar de Stones luisterde, las uitsluitend werken van vóór Christus. En natuurlijk kende ook hij Hermans, Reve en Mulisch. Gek genoeg riep ook hij dat de literatuur verloederde, de namen Giphart, Grunberg en Scholten (godzijdank?) niet eens kennende.

Hoe kun je in hemelsnaam W.F. Hermans naast Herodotus zetten of De ontdekking van de hemel naast de Ilias? En zat hij ook niet al dertig jaar op een nieuwe Plato te wachten, een nieuwe Jonge Griekse God? Was mijn goede oude verbitterde Stones luisterende leraar Grieks dan zo'n gekke man? In ieder geval niet gekker dan ‘iedereen’. Want ‘iedereen’ roept ook dat de literatuur verloedert. Niet dat ‘iedereen’ zit te wachten op Homerus of wie dan ook van vóór Christus in een nieuw jasje. Maar ‘iedereen’ staat wel te springen om nog een Nescio-verhaal, nog een polemiek van Hermans et cetera et cetera.

Er zijn er ook die beweren dat literatuur niks was, niks is en nooit wat zal worden: Sophokles was niets, Kerouac is niets en Brusselmans zal nooit wat worden. Uiteraard verwijs ik deze groep linea recta naar het gekkenhuis, als ze daar thuishoren: een gek in het gekkenhuis zou bijna gaan denken dat hij niet meer gek is! Een Groot Proletarisch Literatuurbarbaren Oord ergens in Siberië lijkt mij veel gepaster.

Het kan niet anders dan dat er in dat Oord ook nog plek is voor diegenen die schreeuwen dat literatuur helemaal niet kán verloederen bij het zien van dit Passionate-nummer. ‘Kan literatuur nog verder zinken dan?’ rijst bij hen de vraag op uit hun menstruerende hoofden vol van fragmenten uit het Connie-Palmen-en-vriendinnentijdperk. Dit tijdschrift bevat namelijk namen als Joris Dane, Dennis Rijnvis en Qst. ‘Wie de neuk?’ vraagt de gerespecteerde literatuurkenner zich af.

Kijk, het gaat niet om die namen, het gaat om de kwaliteit. De inhoud daar gaat het om. En die is uitstekend. Hella S. Haasse teert op haar naam en niet op haar schrijfkwaliteit. Daarom staat zij ook niet in dit nummer.

Degenen die dit stukje tot hieraan hebben willen lezen en alle namen herkend hebben (gefeliciteerd, u maakt kans op een gesigneerde Voskuil!) vragen zich nu automatisch af: wat doet Menno Wigman dan in de inhoudsopgave? Eerlijkheidshalve weet ik dat ook niet. Ik heb de ballen verstand van gedichten, maar ze schijnen - naar men zegt - goed te zijn. Anders kun je ze er altijd uitscheuren.

Ik hoop dat ‘iedereen’ na het lezen van deze Passionate ook van mening is dat het steeds beter gaat met de Literatuur van Nu. Dit in tegenstelling tot de gevestigde namen die steeds meer in De Gids of Dietsche Warande terechtkomen c.q. verloederen of wat dan ook!

Ernestvan der Kwast