Passionate. Jaargang 6

[p. 54]

Sparagmos

Sinds vijf dagen werk ik in een slachthuis
tijd speelt hier geen rol.
Omdat ik klein van stuk ben en niet erg
sterk krijg ik de makkelijkste werkjes:
runderkarkassen merken met een stempel en
inkt, bloed en darmen wegvegen, de varkens
wegen (digitaal)...

Vandaag sta ik naast een grote Turkse man,
tatoeages op zijn bovenarm. Hij is zijn mes
aan het slijpen, veegt het zweet van zijn
vettige voorhoofd. Zijn taak is het een diepe
inkeping te maken tussen kop en romp. Hij
mag de kop niet lossnijden.

Waarom sidderen de lichamen zo, vraag ik,
leunend tegen een varken.

Contractie van de spieren. Zou jij ook doen als
ze een stalen pin door jouw hoofd zouden schieten.

Ik knik, en ga door met mijn werk, hersenen
verwijderen, de grote en de kleine.

[p. 55]

Ik ben

 

ik breek de stenen

 

tot zand

 

ik heb mijn mes geslepen

 

 

 

ik ben de hand

 

die vergruist

 

ik ben de vuist

 

 

 

ik ben het gat in de grond

 

ik ben de doodgraver

 

ik ben het aas

 

 

 

ik ben de glasscherf

 

ik ben de open ader

 

ik ben de wond

 

 

 

ik ben het snijvlak

 

van de bijl

 

ik ben de spaanders

 

 

 

ik heb mijn eigen tijd

 

mijn bloedsomloop

 

onderhuids

 

 

 

ik ben de subtekst

[p. 56]

De stenen wachten

 

Voor Ernesto

 

 

 

in de nis

 

waar je gezicht

 

in bloed

 

geschreven is

 

zal ik knielen

 

en wenen

 

 

 

het middaguur

 

begraaft in licht

 

de groene schaduw van

 

het messcherpe blad

 

voor het valt

 

en bloedt

 

 

 

na negen kogels

 

werden zijn bruine ogen

 

blauw: hij was dood

[p. 57]

Kerkhof

 

Het stormt in de schaduwrijke nacht

 

ik bezoek een joods kerkhof; sterren en stenen

 

dit is mijn droomachtige

 

dronken wat dan ook

 

werkelijkheid

 

en ik denk: te weinig plaats voor zoveel joden

 

ook al zijn ze dood

Willem Thies