Passionate. Jaargang 5

[p. 66]

Zij, nog steeds

(Van haar zingen alle dichters. Hans Verhagen)

Je bent haar al kwijt
voor je haar ontmoet.
(Vgl.: je bent al verslagen
voor de match begint.)
Haar schoonheid ook!
Die eenieder overrompelt.
Het hart gaat tekeer:
zou zij, jou? Jij?
Jij en haar?

Mooi geen denken aan:
reeds laat zij, jou voorbij,
haar welgesneden schouderbladen
zien (die de echo zijn van de
gebeeldhouwde, langwerpige,
bijkans horizontaal gestrekte
sleutelbeenderen boven haar borsten).

Haar wordt vervolgens,
aantal dealpanden verderop alweer
(we bevinden ons hier op de Mathenesserweg,
het arrestatieteam ligt op dit uur
nog op 1 oor, maar het videobewakingssysteem
is operationeel) - ik herneem:
haar wordt vervolgens, door de
voorzitter van de deelgemeenteraad,
een enorme tuil bloemen aangeboden;
rode rozen, als ik 't goed heb,
gehuld in transparant cellofaan
dat in top is toegesloten & getooid rondom
met kanariegele, oranje en licht-
blauwe spaghettidunne spiraallintjes.
Jonge breakdancers uit de buurt,
in de ban van de beat, brengen
onderwijl buitelend hun aubade.

Waarna zij andermaal voortgaat.
Statelijk derwaarts. Naar den einder
toe (op de rug gezien, in haar
strapless creatie) almaar kleinder
wordend. Tot zij, zeg maar gaandeweg,
uit het zicht is verdwenen;
de musique d'escorte ijlings
is verstorven.

En ik dan (geenszins arme ziel
of droevige figuur, bijlo!)
op míjn beurt mijn weg vervolg:
haar aanbiddelijk silhouet
op mijn netvlies gegrift; als vanouds
van haar vervuld; haar met heel mijn hart
toegedaan. Niet aflatend. Nu nog steeds.
Fool-time. Stekeblind op mijn
staalblauwe ogen.

[p. 67]

[p. 68]

Way back home

 

(Wo gehen wir denn hin?
Immer nach Hause.
- Novalis)

 

Ver na middernacht, in het pikkedonker

 

van doodstil Delfshaven per benenwagen

 

onderweg naar huis (maison d'être)

 

passeer ik het café De Grootste Slok -

 

dat al lang dicht had moeten wezen,

 

echter (de pleuris voor Peper?) nog volop

 

in bedrijf is: krijg ter plekke plens

 

tl-licht over me heen.

 

 

 

Voor de deur

 

staat een gitzwarte stretch limo,

 

waar een nogal uitbundig gezelschap

 

dames & heren (‘Emme ga nonnie

 

naar huis!’) wankelend in plaats neemt.

 

 

 

De chauffeur, op het punt

 

om ook zelf in te stappen,

 

ontwaart mijn persoon

 

en roept mij toe (met een stem

 

die me niks zegt, noch dat ik

 

's mans verschijning thuis kan brengen),

 

hij noemt eerst nog mijn voornaam:

 

‘Je had al lang thuis moeten wezen.

 

Plantjes water geven.’

 

 

 

Verrek. Hoe hij dat wéet.

[p. 69]

Salti mortali

 

Onlangs op een zaterdag

 

is d'r eentje pardoes

 

van de Euromast gesprongen.

 

(Twee meevallers: dankzij

 

de Optilon-ritssluiting

 

van haar rundleren jackie

 

is haar borstkas niet

 

uit mekaar geklapt en ook

 

het donorcodicil in haar binnenzak

 

blijkt nog geheel intact.)

 

 

 

Schrikreactie van telefoniste

 

boven in de mast, door de

 

receptie beneden van deze

 

doodsmak (zeg: kamikaze-

 

duikvlucht) op de hoogte gesteld:

 

‘Mijn god, da's al de zoveelste

 

deze week!’

 

 

 

Overigens bleek de jonge vrouw

 

in dít geval terecht te zijn gekomen

 

bovenop een hond, die daar toevallig

 

liep te scharrelen in de bosschages.

Frans Vogel