Passionate. Jaargang 3

[p. 52]

Ten slotte

[p. 53]

Oasis gaat niet uit elkaar. Een persbericht maakte onlangs een eind aan alle onzekerheid: de meest populaire Britse popgroep sinds de Beatles kent ruzies noch broerdertwisten. Sterker nog: Oasis telt louter grote vrienden.

Heel Engeland stond donderdag 12 september op zijn kop. De trots van de natie had plotseling een tournee door de Verenigde Staten afgebroken, naar verluid na een vechtpartij tussen de twee broers Liam (zanger) en Noel (muzikaal brein). Noel arriveerde op het vliegveld in Londen, met een gezicht alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten. Hij was zo gedeprimeerd dat hij zelfs niet het gebruikelijke ‘fuck off’ tegen de tientallen fotografen en journalisten kon uitbrengen. De volgende dag stonden alle Britse kranten bol van de speculaties; de zelfmoord van Liam, die aan depressies schijnt te lijden, werd in News of the World alvast aangekondigd. Zelfs het Nederlandse journaal kon er niet omheen. Correspondente Tineke Houtkamp schetste een beeld van omhooggevallen lower class jongens, die de roem en rijkdom niet aankunnen en geen enkel respect meer hebben voor hun talloze fans.

Waarom is Oasis zo belangrijk voor onze westerburen? En waarom ligt juist het afbreken van een tournee door Amerika zo gevoelig voor de Britten? De verklaring ligt denk ik in het minderwaardigheidscomplex van het gevallen British Empire. Aan alle kanten is de natie die ooit de wereld beheerste ingehaald. Welke wraak is dan zoeter dan juist Amerika aan de voeten te krijgen - het land dat de heerschappij en het patent op de vooruitgang van de Britten heeft overgenomen? Al vele jaren dromen Britse bands van een doorbraak aldaar. Maar sinds de Beatles en de Stones is dat niet één band gelukt. Roemrucht was wel de Amerikaanse tournee van de Sex Pistols zo'n twintig jaar geleden. Zij maakten hun vaderland echter te schande met hun onafgemaakte concerten, hun opruiende teksten, en de onverbloemde afkeer van het publiek.

Datzelfde gebeurt nu met Oasis. Liam is berucht om zijn dronkenschap op het toneel, zijn gewoonte om te boeren, te spugen naar het publiek en constant ‘fuck’ tegen ze te roepen. En als hij geen zin meer heeft loopt hij gewoon het podium af. Zijn oudere broer Noel is ook niet vrij van controverses. Hij stelt Oasis gelijk aan Jezus, wenst concurrerende popgroepen AIDS toe en doet in interviews openhartig een boekje open over zijn criminele verleden. Daarom zijn de Engelsen ook nogal gefrustreerd over Oasis. Eindelijk hebben ze weer iets om trots op te zijn: een band met een goede zanger en een onwaarschijnlijk goede songschrijver in de gelederen. En dan weten ze toch nog de boel te verknallen door hun onverantwoordelijke gedrag. Oasis heeft lak aan alles. Zo vertelde Liam over zijn drijfveren als muzikant: ‘Ik wil meiden versieren, coke snuiven en het geld laten rollen. Ik ben aan niemand verantwoording schuldig.’

Het gebeurt natuurlijk wel vaker dat artiesten hun fans gaan haten. Het is ook nogal wat als ze, zoals bij Liam, op straat achter je aan lopen en ruzieën om je sigarettepeuken. Dat leidt zelfs in Amerika, waar de Britten zo tegenop kijken, tot averechtse effecten. Zo zag ik enkele weken geleden iets opmerkelijks op de BBC waar 30 jaar Star Trek in een avondvullend programma werd gevierd. In een Saturday Night Live

[p. 54]

uitzending van zo'n 15 jaar terug was William Shatner te gast, oftewel captain James T. Kirk uit de eerste Star Trek serie. Shatner is een derderangs acteur die toevallig in een serie speelde die eerst cult was en toen met terugwerkende kracht alsnog een gigantisch commercieel succes werd. Zo werd hij toch nog wereldberoemd, hoewel hij nooit meer een andere rol van enig niveau zou spelen. Hij heeft, met andere woorden, heel wat aan zijn fans te danken.

In Saturday Night Live zien we hem achter een katheder staan om vragen te beantwoorden van zijn bewonderaars, de zogenaamde Trekkies die niets liever doen dan alles uit de serie naäpen. Het zijn in de bewuste scène allemaal typische nerds, bebrild en met buttons op hun T-shirts, en sommigen dragen Spocks puntoren. Hun vragen zijn zo slaafs en knullig (wat dacht je toen en toen in episode 25?) dat Shatner ze ineens het volgende toesnauwt: ‘Get a life, will you. It's just a TV show. You've turned an enjoyable little job I did into a colossal waste of time.’ Vervolgens vraagt hij een van de Trekkies (die altijd iets seksloos hebben): ‘You, you must be almost 30. Have you ever kissed a girl?’ De Trekkies buigen beschaamd het hoofd.

Nu geloof ik niet dat Shatner, zelf ook geen groot licht, werkelijk zo spuugt op zijn fans. Het moeten de scriptschrijvers van Saturday Night Live geweest zijn die hem deze zeldzame spot omtrent zijn eigen status in de mond legden. De boodschap is in ieder geval duidelijk. Heldenverering is vaak leuker voor hen die eer betonen dan voor de helden zelf. Met Nederlandse helden gaat het er overigens heel anders aan toe. Maar daarover heeft u al in In Den Beginne gelezen.

Erik Brus