Passionate. Jaargang 3

[p. 70]

Voor de rozensnoeiende estheet

En jij,-

Het slijmspoor van de wolken
over autistische stoeptegels
naar de roodwitte linten
afgetekend het bijna zwaaigat:

huiverende seconde;        henk,
dit is mijn straat.

En het slepen van soldaten
als het likkebaardend leve de humus
op naar 't kransenparcours
BOEM de schijven   mArMeRMaRmER:

rilling in de ruimte;        henk,
dit is mijn kindertuin.

Of het schouderophalend vlieden
van de vrucht - bare aarde
leeg loopt 't eiland: ruiveren van de roc
wat trekt het Kanaal van Mozambique?

de trage trek mal gâche;        henk,
dit is mijn inzicht.

Ik lig overal.

Soms heb je door
dat je zo veel hebt
dat je alles kwijt bent.

Richard Dekker

[p. 71]

Stilstand

richard dekker

Om mij heen trouwen mensen die ik al jaren ken met mensen die ik nog maar net lijk te kennen. Ik heb oorlogen zien uitbreken en zien aflopen. Ik weet hoe vriendschappen zich ontwierpen en tot wat zij zijn verworden; ik zag mensen komen, weggaan en weer terugkomen (ja, dat is het ergste). Ik woon alleen - nog altijd altijd nog - in het huis vol zuigende hoeken. Ik lig als een fossiel in mijn bed, zie de zilte balken boven mij.

- Soms is het fijn
je bewust
van jezelf
in je omgeving
te zijn

maar
in de regel
niet

Sta ik op 't punt -
nieuwe gezichten
(de sjieke snit)
te passen voor
het vervolg

begint het oude
toch weer
te stralen!

WAT MOET IK TOCH MET JE AAN?

Het is nacht nu. Ik tel de gepelde schillen van het bewegingloze jagen. Een eindeloze striptease: wat ik uittrek, herbreit zich terstond om het schaamrijke lijf. In Rotterdam stuift 't stof in duinen van mijn gedichten; het wordt niet gezien en zeker niet gelezen. Voor deze vellen lonkt geen tong. CHANDRALEN!

- Piepklein overschrijven
vijf keer vouwen
en diep weg
voorin je broekzak

linksdragenden
links

Op de achterkant -
van een waardezegel
stekenstond geschreven
(in het bekende
linkerhandschrift):

voor bezoek aan C.
nagelriemen aanschuiven

WIE DUWT TOCH STEEDS DAT WOORD NAAR BINNEN?

En deze vraag brokkelt op mijn weg: hoe lang moet ik nog een ander blijven, wanneer mag ik nog alleen mijn arm zijn, afgestoten door het overtollige lijf, zelfstandig verder leven, zoekend naar een naam waarmee ik gedichten kan ondertekenen?

richard dekker