Passionate. Jaargang 3

[p. 28/n]

De stilte in het zwarte woud

De bomen waren hoog en oud
de stammen leefden stil, het hout
sloeg zich met kronkels in de grond
en greep zich vast en zweeg en stond.

De duisternis doortrok het woud
maar soms viel op de bodem, koud
het schijnsel van de maan die rond
vanuit het zwart haar nachtlicht zond.

Daar trof ik toen het meertje aan
het gladde, zwarte oppervlak
droeg, rimpelloos, de schijf der maan.

Mijn lichaam, dat de spiegel brak,
liet naakt en licht zich verdergaan,
de diepte in, waar niemand sprak.

dirk van miert