Passionate. Jaargang 2

[p. 43/T]

Tableau Vivant

Je est un autre a. rimbaud

Het mes klieft in een beweging
de kersepit - het mes wint.

's Zondags 2x in de kerk
en buiten valt de regen,
cafés openen hun deuren,
hoeren hun bloesjes,
onder de rokken van de
met psalmen bewierookte dames
is het vochtiger dan buiten,
zij knijpen alles dicht.

Op het kloosterkerkhof
zoek ik zijn naam in steen,
verlaat ik triest de bloemen,
benijd hun kleur, hun vorm,
een oude monnik plonst om
5 uur a.m. in het zwembad
met verdwaalde kikkers, als ik
doodga, liever zonder habijt.

[p. 44/u]

 

Vergeet het mes niet.

 

 

 

De spoorlijn naast het gekkenhuis

 

[hoewel propvol bijzondere begaafden,

 

de liefsten potverdorie!]

 

verbindt Putten [slaperig dorp]

 

met Harderwijk [denk je in, waar

 

Rimbaud gedronken en geneukt heeft!]

 

en Ermelo met de dood van

 

uitgestorven fenomenen, niet meer

 

slapen onder een dreigende hemel,

 

het pistool in de kussensloop [calvinistisch

 

gestreken], schuifelen met

 

hal[f]dol, librium, prozakken,

 

kabouters die je ontvoeren,

 

dankbaar zijn.

 

 

 

Het mes - losgeraakt.

 

 

 

Flikker op was zijn gedachte,

 

toen de psych hem haarfijn

 

vertelde, wat de mankementen

 

zijn en waren, en hoe deze

 

mengelmoes van termen mij op

 

de lachspieren werkte, want indien

 

het waar is dat een mensje

 

onpeilbaar is, geloof ik dat.

[p. 45/U]

 

De scherpe kant van het mes. Bot is de rest.

 

 

 

Zoals ik onderduik in vluchtwegen,

 

snelwegen, noem maar op, angst

 

houd me op de been, zeg ik wel

 

eens met een dichterschap in verval,

 

want wie ben ik zonder mijn

 

gedichten? zonder die wervelstorm

 

aan woorden, beelden, ik vrees, een

 

leegte die doet denken aan de ruimte

 

 

 

tussen een gespleten kersepit.

 

 

 

joanan rutgers