Passionate. Jaargang 2

[p. 7]

Voor al uw problemen: raadpleeg dr. Jack

Zo gaat het nu altijd. Heb ik me net voorgenomen dat ik mijn leven in eenzaamheid voorbij laat gaan, sta ik net op het punt te accepteren dat niemand zich voor mij interesseert en dat het mij geen bal kan schelen ook, juist dan, wanneer de salami in dikke plakken is gesneden en voor eeuwig vetvlekken achterlaat op de armleuning van de bank, met de whisky braaf aan mijn voeten, terwijl ik de een of andere kloteroman van ene Hlazko in één ruk wil uitlezen (veel langer dan een lange avond moet je daar niet aan besteden), dan gaat natuurlijk die pokkentelefoon!

‘Raas, met mij. Zeg, ik heb grandioos nieuws.’

‘Dat is tof voor je. Maar zou je niet eens zeggen wie je bent’ Ik weet wel dat het die trut van een Bianca is.

‘Nou zeg, we hebben elkaar een tijd niet gesproken, dat blijkt. Als je niet eens je eigen Nuke herkent.’ Zo noemde ik haar altijd, vanaf het moment dat ik stopte haar als mijn vriendin te beschouwen. Zij denkt dat ik het als koosnaampje bedoel, zij denkt dat we vrienden tot in de eeuwigheid zijn. Afijn, zo heb je al een aardig beeld van haar.

‘Ah natuurlijk: Bianca.’

‘Ja luister nou. Ik ben met de studie gestopt.’

‘Dat is inderdaad grandioos nieuws.’

‘Nee, ik ben ermee gestopt omdat ik meedoe aan een teeveeserie.’ Ze noemt de naam van een Hollandse soapserie die vroeger bijzonder populair was bij tieners en huisvrouwen.

‘Kon je dat niet beter combineren. Zo intensief is een studie Nederlands nou ook weer niet en in soapseries zit niet veel toekomst, dacht ik.’ Ik heb haar in 't verleden aan het werk gezien in 't amateurtoneel, vandaar.

‘We hebben elkaar inderdaad lang niet gesproken. Jij was toch die jongen vol lef, die alleen in extremen wenste te leven, omdat in de grijze voorzichtigheid geen leven doordrong,’ citeert ze mij verkeerd.

‘Dat was voordat ik aan de drank raakte.’

‘Maak je een grapje?’

‘Ogenblikje.’ Ik schenk nog een Jack Daniels in, Dr. Jack voor intimi.

‘'t Gaat toch wel goed met je? Laten we afspreken?’

‘Shit, ik wilde juist vanavond een rotboek uitlezen.’

‘Zeg, we hebben elkaar een half jaar niet gezien!’

‘Overdrijf niet, 't waren vijf maanden, dus het zal niet op een avond aan komen.’

‘Jawel, ik heb het gigantisch druk met de opnamen e.d.’ (zegt ze letterlijk).

‘Vanavond kan ik, maar morgen gaan we op lokatie.’

En zo komt het dat ik een uur later in Café 't Oud Verlaat in de serre naar buiten staar, naar de bevroren gracht van het pittoreske D-. De populaire

[p. 8]

jongens van Rotterdam-West spelen ijshockey. Een ansichttafereeltje mistroostig genoeg om een derde fles Bushbier te rechtvaardigen. Ik speel wat met de pelpinda's voor me op tafel, door de muziek (Skin on Skin van de elpee IV Shallow, V Deep - een prachttitel daar niet van) word ik herinnerd aan die pedante egografie van Bob Geldof ‘Is That it’. Af en toe sla ik met alle kracht (en dat is vooral de laatste tijd niet veel) met mijn vuist tegen de c.v. die onverstoord voortpruttelt en de serre behaaglijk verwarmt. En passant wacht ik op Bianca.

En nog eens twee Hoegaarden Grand Cru later wacht ik nog steeds, heb intussen de pinda's tot puin geplet en tot twee keer toe het aan een belendend tafeltje gezeten jonge stel lastiggevallen. Dat zat daar namelijk ongegeneerd te muilen in mijn aanwezigheid, in mijn gezichtsveld, maar vooral: binnen gehoorsafstand. En het was niet een beetje teder kusjesstelen, nee, dat zat daar te zuigen, smakken, likken en te draaikonten met van die friemelende klauwtjes.

‘Verdomme, ik voel dat die nog niet geheel verteerde pot spaghetti ieder moment zijn weg naar boven vinden zal en als jullie niet stante pede jullie puberale activiteiten staken, zie ik mij genoodzaakt mijn kots over jullie uit te storten.’

Daarop wilde die teef (pukkelpunk met rattetandjes) nog reageren met enkele platitudes, maar ik had begrijpelijkerwijs geen trek in een dialoog met twee bijstandloze tieners, daarbij houd ik mij strikt aan de regels van het klassenstelsel, dus ik kon mij onmogelijk met hen inlaten: daarvoor waren ze stomweg tè lelijk. Bovendien moest ik echt kotsen, dus ik vluchtte naar de plee naast de bar.

Toen ik met een vieze smaak in mijn mond terugkwam in de serre, zat datzelfde stel nog steeds aan hetzelfde tafeltje elkaar geil aan te staren. Hoe was het mogelijk dat zulke lelijke mensen nog mochten meedoen aan het liefdesspel! Terwijl ik, toch vele malen aantrekkelijker, vanwege dat kleine beetje tekort aan tact telkens lazarus en alleen in mijn eigen bed eindigde. Toch is genoegzaam bekend dat ik een uitmuntend minnaar ben, in staat om zelfs de meest frigide, besneden Senegalese tot een meervoudig clitoraal orgasme te brengen, bij wijze van spreken dan. Dus ik keek die aftandse sloebers nog eens aan en verbaasde mij erover dat die jongen zo levensecht een opgegeilde blik kon nadoen terwijl hij dat wanstaltige wicht in de ogen moest staren. Trouwens, voor dat meisje moest het ook een ziekelijke neiging tot sadomasochisme zijn om deze bebrilde magere, lijkwitte melkmuil zo op te geilen dat vanavond niet meer te ontkomen viel aan zijn wanhopig stotend lichaam bovenop haar.

En jawel, daar begonnen ze weer te muilen of te huigen of hoe noemt u het. Dus ik gaf die slungel een knal tegen zijn achterhoofd waardoor ik in die ene klap de gebitten van allebei blijvend ontsierde. Niet dat er nu nog zoveel aan te verpieteren viel, maar evengoed deed het toch zeer. Het lulletje stond nog betrekkelijk vlot op zijn benen en vergiste zich door te denken dat hij zijn eer kon redden door mij uit te dagen. Nog voordat zijn pvc-buis armpje mij

[p. 9]

bereikte, had ik hem al in zijn scrotum getrapt, hem daarbij nog eens een gunst bewijzend, omdat hij nu een geldig excuus heeft zijn vriendin vanavond niet te hoeven bestijgen. Trouwens, dat excuus is de rest van de week geldig, zo schat ik het effect van mijn trap in. In ieder geval rotten die ettertjes op, op passende wijze: jankend. En ik bestelde nog maar een Dr. Jack. De serre was weer van mij alleen. Het wachten was op die andere teef Bianca - nu al anderhalf uur te laat.

Maar daar komt ze. Altijd precies als je hoopt dat ze niet meer komt, zodat je gewoon naar huis kunt. Dan volgen omhelzingen, drukt zij al haar wapens tegen jouw ongewapend en weerloos lichaam. En hoewel het gesprek begint met hoe grandioos het met haar gaat, zakt het gesprek zoals gebruikelijk vlot maar ongemerkt af naar de tragische lotgevallen van het psychologisch oerfenomeen Bianca O., totdat het hele gesprek overwoekerd raakt door haar geweeklaag en andere gespreksonderwerpen geen levenskansen krijgen. Tijdens haar aanhoudende misère-rap kan ik volstaan met:

‘Ja, 't is allemaal kloten.’ Of:

‘Je wordt niet op de aarde gezet met een contractje in je babyvuistje waarop staat dat deze baby recht heeft op een gelukkig leven.’ Of:

‘Wie heeft ons wijsgemaakt dat we gelukkig moeten zijn? Een varken is niet gelukkig, een horzel niet, een paardebloem niet, een pleeborstel niet, dus waarom een mens wel? Al sinds men kan heugen leidt de mens een amorf bestaan, van ellende naar ellende. De lijfeigene die zich de tering werkte, die onder de plak zat bij zijn vrouw, of zijn vrouw die een man had die niks waard was, een mens leeft een zinloos bestaan vol angsten en het weet zijn einde net zo zinloos...’ Of:

‘Kijk, een moment van gelukzaligheid bij tijd en wijle is mogelijk. Maar op een gegeven moment verlaat je blik het punt dat jou dat geluk schenkt en je richt je op andere zaken, de omgeving, en dan ben je je weer bewust van alle vuiligheid, alle problemen en sta je weer midden in de ellende.’ Of:

‘En dat is nu het bizarre, het wrede eigenlijk: de mens streeft voortdurend naar het geluk, maar weet bij voorbaat dat hij dat niet kan behouden. Je reinste Sisyphusarbeid.’

Kortom, ik monter haar een beetje op en probeer na te gaan waar haar positieve deuntje (over haar fijne collega's bij de teevee) omsloeg naar haar litanie van catastrofes: de RIAGG-consulten, haar manisch-depressieve moeder in Noordwijk, haar dode vader, haar verkrachtende stiefvader, gekke broers, mislukte relaties, de onomkeerbare tijd, verlatingsangsten, haar alles verterende moeheid en de angst voor gekte, voor nutteloosheid, voor de dood.

Dus dan neem ik haar weer mee naar huis en dan neem ik me voor haar zonder medelijden te neuken, gewoon beuken en me niet om haar bekommeren, maar als het eenmaal zover is, dan speel ik toch weer die tedere goed-

[p. 10]

lul, die begrijpende steunpilaar en dan staat toch weer háár genot centraal, alleen om de complimentjes de volgende ochtend, waarbij de mooiste: ‘Je bent nog net zo goed als vier jaar terug, beter zelfs,’ want dat betekent dat de ouderdom me nog niet helemaal heeft aangevreten, ondanks al die ladderzatte avonden die er tussen liggen.

Zo ook deze nacht. Als zij eindelijk uitgeput en volledig bevredigd in een gelukzalige slaap valt, ga ik stilletjes naar de woonkamer, lees Hlazko uit en consulteer de Dr. tot-ie op is. Ondertussen kijk ik naar ‘Amazing Discoveries’, de commerciële filmpjes op Super Channel, te zamen met de teeveedominee die daarop volgt mijn favoriete teevee-programma. En dat zegt weer genoeg van het van ieder nut gespeende miserabel eenzaam kutleventje dat nu net het mijne moet zijn. Je zal zien: die Bianca of Nuke daar kom ik de komende weken niet van af. Dat vereist zo'n dosis botheid, die heb ik zelfs niet in huis. Want zoveel blijkt wel na een verhaal als dit: eigenlijk ben ik gewoon een hele aardige jongen, die het ook allemaal niet meer weet.

Richard Dekker