Passionate. Jaargang 2

[p. 28]

Van literaire genieën en dansende nachtzusters

Tijdens mijn levenslange worsteling met het nihilisme ben ik alleen gedurende het reizen de bovenliggende partij. Door de hoge snelheid waarmee biels na biels onder mij doorglijdt, krijgt de lethargie geen kans mij met haar verlammende pijlen te treffen. Maar hier in mijn domicilie, in het centrum van de Maasstad, kan ik wekenlang gewond op bed liggen zonder dat er een zuster op bezoek komt.

Eigenlijk is ze best mooi. Het morgenlicht kleurt het gezicht van de barbiepop naast mij. Ik rek mijn hals uit om het beter te observeren. Door de plotselinge beweging glijdt haar hoofd van mijn borst op het onbeslapen kussen. Haar knuistjes houden het laken tot haar spitse kin opgetrokken, alsof ze onbewust iets van de verloren kuisheid wil terugwinnen. Haar gesloten oogleden trillen. Waarvan zou ze dromen? Van mijn quasi-nonchalant gedeclameerde gedichten, voordat we op de dansvloer en later in mijn bed belandden? Een blonde krul ligt speels over haar gelaat. De wipneus maakt haar nog jonger dan ze is. Ze is geen eenentwintig, al zweert ze het duizendmaal. Hooguit achttien en of ze werkelijk aan de kunstacademie studeert betwijfel ik evenzeer. Achttien jaar, dan is ze in 1976 geboren. Negentienhonderdzesenzeventig. Toen liep ik al in Parijs rond, als kind weliswaar, maar niettemin beleefde ik er mijn eerste dronkenschap en raakte ik dagelijks opgewonden van de korte rokjes en in donkere panties gehulde benen die op zonnige boulevards de ontluikende puber in mij stimuleerden. Nog voordat zij in de popachtige bankjes van de kleuterschool had kunnen plaatsnemen, beleefde ik mijn eerste zaadlozing, die voor het overgrote deel op het conto van Deborah Harry kan worden geschreven. Op de voorpagina van de schoolagenda van dat jaar keek de Amerikaanse zangeres, gehuld in een zwart niemandalletje - zoals Christiaan het doorschijnende bloesje zou kwalificeren - mij bloedgeil in de ogen, waarna mijn perverse fantasieën haar suggestieve blik met doortastende handelingen beantwoordden.

Het had er gisteravond lange tijd naar uitgezien dat ik bij wijze van uitzondering het festijn zou verlaten voordat de T.L-verlichting zou worden ontstoken. De lange nachten op de dansvloer van het Hilton begonnen hun tol te eisen. Met het vorderen van het filmfestival brak voor mij de dag steeds later aan, zodat ik het oorspronkelijke karakter van het evenement geweld ging aandoen. Dat ik 's avonds in een bioscoopzaal was beland, was alleen maar te

[p. 29]

danken aan de legitimatie die ik nodig had om rond middernacht zonder schuldgevoel het Hilton binnen te kunnen sluipen.

Als een dief in de nacht ijlde ik door de draaideur, terwijl een jongeman met een extravagant montuur het goede voorbeeld toonde. Maar vanavond zou mijn bezoek niet lang duren en slechts tot enkele biertjes worden beperkt. In geen geval zou ik mij inlaten met personen van het vrouwelijke geslacht, want de komende nacht zou er alleen maar geslapen worden, iets waarnaar ik bij binnenkomst meer verlangde dan het nauwelijks schuimende pilsje dat drankkoning Govert voor me op de bar zette. Rond zijn mond speelde een spottende glimlach die mij vertelde dat hij niet anders had verwacht dan dat ik netjes op tijd op het appel van de geniale bijstandtrekkers zou verschijnen. Het culturele hoogtepunt van Neerlands toekomstige hoofdstad bracht niet alleen in de zaal van het Hilton alle hoogbegaafde geesten in de Maasstad samen, ook achter de bar verzamelden zich koningen en keizers die naam en faam in het Rotterdamse nachtleven hadden gemaakt. Zo ontwaarde ik in de gauwigheid het vermoeide gezicht van barkeizer Alex, qua postuur de mindere van zijn collega's, maar qua persoonlijkheid een kop boven hen uitstekend. Alex zag mij wel, maar groette mij niet, beseffend dat men bij een bezoek aan het bordeel ook liever anoniem blijft.

Ondanks mijn oprechte intenties slaagde ik er niet in de magnetische kracht van de tapkast te neutraliseren. Alle goede voornemens gingen op in de vrolijke muziek die steeds luider uit de speakers schalde; ze verdronken in het bier waarvan de valse gloed mijn wangen kleurden of stierven een vroege dood door de wapperende manen waarmee de studentes van de kunst-en dansacademie mijn testeron gevaarlijk provoceerden. Niettemin ben ik er van overtuigd dat ik zou zijn vertrokken als ik het grootste literaire talent van de metropool, de schrijver Kees, niet tegen het lijf zou zijn gelopen. Nu was dit niet alleen vanwege de enorme omvang van Kees' postuur geen pretje, maar tevens omdat hij sinds mensenheugenis aan één en dezelfde roman werkt die om onverklaarbare redenen door geen enkele uitgever met een gedrukte versie wordt beloond. Kees bleek briljante ideeën te hebben voor het plot van de negende variant van zijn roman ‘De Aanwijzing’, die handelt over een zeer intelligente en knappe jongeman die door een vreselijk lelijke studente archivistiek wordt aangewezen als de ware liefde. De protagonist zou in de nieuwste uitvoering van de potentiële best-seller zich verhangen aan de beukeboom, en niet, zoals in de achtste versie, aan zijn einde komen door de drie kogels die een Albert Heijn-caissière op hem afvuurde.

[p. 30]

Opgelucht haalde ik adem toen ook kunstenaar Bram zich in ons midden voegde, al besefte ik dat hiermee de laatste hoop op een beschaafde thuiskomst was vervlogen. Bram had, voor zover dit mogelijk was, nog briljantere invallen gehad die dag. Hij zou aan een schilderij gaan werken dat het pand waarin hij woonde op ware grootte afbeeldde. Het reusachtige doek zou aan de dakgoot van het monumentale gebouw worden bevestigd en de voorzijde ervan geheel bedekken. De bedoeling was dat passanten geen verschil zouden zien tussen het door de kunstenaar beschilderde doek en de werkelijke aanblik van het voormalige koopmanshuis. Want dat was de revolutionaire filosofie van Brams kunst: er is geen verschil tussen de werkelijkheid die er is en de werkelijkheid die wij ervaren. Kees knikte enthousiast en opperde om het doek helemaal weg te laten en slechts een lijst aan de dakgoot te hangen, zodat het effect nog sterker zou zijn. De kunstenaar maakte onder het achteroverslaan van een pilsje kenbaar dat hij dit zo'n geweldig idee vond dat hij ter plekke besloot om niet alleen het doek maar ook de lijst weg te laten. Over deze ideeën waren Kees en Bram zo verrukt dat zij na een uur brainstormen mij voor een televisiejournalist aanzagen. Deze was niet naar het filmfestival getogen om een buitenlandse regisseur voor de camera te krijgen, maar deed alle moeite om het geniale duo Kees en Bram aan het Nederlandse publiek voor te stellen.

Ik rukte mij los uit het opdringerige gezelschap van de hemelbestormers en vluchtte in de armen van de virtuoze dichter Jozua. Deze naïeve romanticus had besloten zijn leven in dienst te stellen van een gedicht dat over een platonische liefde handelt. Het bevatte vier strofen, waarvan hij er iedere maand één herschreef. Toen ik ook bij hem de grootheidswaanzin in de ogen las, rees bij mij het besef dat ik van de regen in de drup was gekomen. Deze bonte verzameling van te grote ego's werd mij teveel. Voor ik het goed en wel besefte danste ik met Mirjam, die schalks naar me lachte en uitdagend haar kunsten toonde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de dichter Jozua - die in sommige kringen beter bekend staat als de notoire alcoholist Jos - de nog halfvolle glazen van andere nachtbrakers legen. Ik negeerde het tafereel en keek naar het meisje dat zich al dansend aan mij had voorgesteld. Opgezweept door de lolita en de alcohol werkte ik mij in het zweet, totdat Mirjam drank voor ons haalde en wij vanaf de zijlijn het collectieve voorspel gadesloegen. Ze vertelde over haar droom kunstenares te worden, maar ik was te vermoeid om haar illusies met Jozua en trawanten te bestrijden. Daarom knikte ik instemmend, genoot van haar nieuwsgierige, grijsblauwe ogen en vroeg

[p. 31]

bijna terloops of ze meeging. Achterop de fiets kroop ze tegen mij aan en als in een slecht geschreven scenario droeg ik haar mijn duistere woning binnen. Vol vuur beklommen wij het gebergte van de liefde. Met mijn pikhouweel verschafte ik mij toegang tot haar jonge meisjesgrot. De nauwe opening verwijdde zich en ik leste mijn dorst in haar bron, totdat we uitgeput de ogen sloten.

Ik trek het laken voorzichtig omlaag tot haar borsten ontbloot zijn. Zachtjes beroer ik de roze tepels die zich verharden onder mijn aanrakingen. Mijn blik is strak op het witte gezicht gericht. Haar ademhaling versnelt zich, de mond valt half open, speeksel kleeft geil aan haar tong. Wanneer mijn hand tussen haar dijen glijdt, begint ze zwaar te ademen. Ze kreunt wanneer ik in de hard geworden kittelaar knijp en haar hoofd draait zich in het kussen. Ik kan niet langer toeschouwer zijn en dring met mijn tong haar mond binnen, juist op het moment dat ze de ogen opent en een wilde blik mijn lid doet rijzen. Ze komt overeind, valt over me heen, mij met zich meesleurend. Haar scherpe nagels klauwen over mijn rug en net wanneer ik de vochtige voorhof van haar vrouwentempel wil betreden, brult ze met een verschrikte blik op de wekker dat ze naar school moet.

‘Ik heb over twintig minuten les! Ik bel Joke om mijn boeken mee te nemen.’ Zonder haar los te laten kruip ik achter haar aan naar het grenehouten tafeltje. Ik bijt in haar oor, druk haar voorover, terwijl ze onhandig het telefoonnummer van haar vriendin kiest. Ik grijp haar bij de heupen en duw mijn pik haar warme, kleddernatte holte binnen. Ze doet haar uiterste best om haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken, maar kan niet voorkomen dat deze overslaat en de laatste woorden geheel in opwindende kreten verloren gaan. Ze laat de hoorn over haar schouder vallen en zoekt met beide handen steun aan het boekenrek. De bezettoon zwelt aan tot een naderende fanfare en onder het slaken van een lange, luide kreet keer ik terug op aarde.

In een ommezien heeft ze zich aangekleed. Haar haardos verraadt de aard van de nacht, de witte sokjes zitten gedraaid om haar voeten. Ze werpt me een laatste blik toe, waaruit ik niets kan en ook niets wil opmaken, belooft me te bellen en snelt de slaapkamer uit. Ik laat me achterover op bed vallen, steek een sigaret op en speel met de afstandsbediening. Gulzig drink ik de beelden. Painless wil al twee decennia zelfmoord plegen, maar besluit er ook deze keer van af te zien; Bergkamp scoort in het zoveelste verslag van de voetbalwedstrijd Brazilië-Nederland en O.J.'s advocaat houdt een theatraal betoog waarover de Amerikaanse reporter lyrisch is. Ik verdrijf de honger met sigaretten, de verveling met het

[p. 32]

zappen. As valt op de bevlekte lakens. Het schaarse daglicht dat door een spleet tussen de gordijnen binnenvalt verplaatst zich langzaam over de wand. Pas wanneer de duisternis zijn intrede doet verlaat ik het bed. Ik schuif de gordijnen open en zie aan de overzijde van de straat hoe de dichter Jozua in gedachten verzonken uit het raam staart.

Giel van Strien