Passionate. Jaargang 2

[p. 16]

De hort op

Een kaart van de wereld waarop Utopia niet voorkomt is de moeite van het bekijken niet waard.

Oscar Wilde

Ik ga graag de hort op. Op reis. De straat op. Weg. Hier vandaan. Daar naar toe. Op weg naar een nieuw hier. Er vandoor. Het land uit. Een grens over. Verder. In ieder geval verder dan hier. Om daar te komen. Ver weg van hier. Om hier dan over te schrijven, als ik daar ben.

Kortom, ik ga veel op reis. Misschien was u dat al duidelijk. Zo niet dan stuur ik u graag een fotokopie van een pagina uit mijn paspoort waarin een door Mongoolse steppenklei besmeurd stempel van Tahiti nog net zichtbaar is naast een krabbeltje van de koninklijke grensambtenaar uit Tonga, een handschrift dat eigenlijk niet meer te lezen is omdat de vette inkt van het stempel van Haïti is doorgelekt tijdens een plensbui in Paramaribo.

Eigenlijk is het vreemd dat je moet uitleggen waarom je zo graag op reis gaat. De mens verplaatst zich immers al jaren. De eerste Primaten oefenden hun reisdrang al zo'n zestig miljoen jaar geleden. De Homo Transporticus begon toen zijn loopbaan en liep een land uit zonder grenzen.

Ik ga vaak als een Homo Transporticus van de twintigste eeuw naar een ander land, een grens over, een omheinde tuin in, naar een hortus aldus de Romeinen. Ik ga graag de hort op.

De begrippen vervoer en vervoering liggen voor mij dicht bij elkaar. Ook het begrip transport heeft een bijzondere betekenis. We komen deze term tegen in de mystiek: het getransporteerd worden naar een hogere sfeer. Het is dus niet toevallig dat naast het woord transport in de mystiek het woord vervoering wordt gebruikt. Ik ben dat met Cees Nooteboom eens. Ook fascinatie en angst strelen elkaar op reis, tijdens het vervoer, het transport, en maken ons wakker van een suf gelopen leven.

De tegenwoordige mens, de late Primaat kent drie groepen uitlandigen. De mens heeft zichzelf ingedeeld in vakantiegangers, reizigers en ontdekkingsreizigers. De laatste noemt men navorsers.

De vakantieganger maakt plannen. Hij hoopt dat deze zullen uitkomen in het land dat hij bezoekt. De vakantieganger rolt een

[p. 17]

dobbelsteen in de hoop dat hij één van de zes getallen gooit.

De reiziger maakt minder plannen. Hij hoopt op steeds wisselende perspectieven, en verzint zo zijn eigen tocht door een land. De reis van een reiziger speelt met het toeval. Zijn dobbelsteen valt neer in de hoop dat het getal vijf of zes boven komt.

Tenslotte de ontdekkingsreiziger, die heeft slechts één plan. Hij wil ontdekken, en hoopt dat ook te doen. De reis van een ontdekkingsreiziger is toeval. Als navorser ziet hij een dobbelsteen vallen en kijkt nieuwsgierig of het getal zeven of acht boven komt. Hij hoopt op vreemde ogen...

Deze zomer ga ik maar weer wat navorsen. Met een vers paspoort de hort op. Weg uit Bekrompen a/d IJssel, Kotseveld of Lulbroekerveen.

Deze zomer dus maar weer op zoek naar een nog niet bezochte omheinde tuin, een hortus zoals Qua Qua, Lebowa, Kwa Zulu of Bophuthatswana om te kijken hoe het daar zit met de bekrompenheid en het suf gelopen leven. In m'n plunje een zakmes, stukje touw, een reserve knoop, papiertje, potlood, wat elastiekjes en ook nog een kwartje op zak. In mijn zakdoek een dobbelsteen, een veelvlakker dit jaar, met twaalf kanten.

Lulbroekerveen, november 2002

Henk Weltevreden