Parmentier. Jaargang 19
(2010)– [tijdschrift] Parmentier–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 103]
| |
Bogdan Tiganov
| |
[pagina 104]
| |
‘Dan is geluk te duur.’
‘Het is de duurste koopwaar ter wereld.’
‘Precies.’
‘Ik ben blij dat je het begrijpt.’
‘Je hebt prachtige ideeën. Je bent een genie. Je hebt me weer gered. Je bent meer dan een vriend voor me, weet je dat? Je bent mijn waardevolste werknemer.’
Ze hebben personeel ingehuurd en gezegd dat het geweldige tuinspecialisten uit Frankrijk waren terwijl het in feite tweederangs acteurs waren die alleen schoolfrans kenden. Maar ze zagen er goed uit in hun tweedehands pakken. En ze maakten zeker indruk, zoals ze daar ronddraafden en belangrijk klonken. Wat waren ze stom, ze maakten er geen punt van om tijdens de lunch flessen bier tevoorschijn te halen en leeg te drinken. Mensen keken er niet van op. Iedereen moet wat drinken, vooral belangrijke mensen.
‘Hoe zit het met die Franse idioten?’
‘Die zijn het landschap aan het veranderen.’
‘Ongelooflijk.’
‘Wat maken ze een kabaal...’ ‘Hoe kunnen ze denken dat we dit pikken? Hoe kunnen ze ons dit aandoen? Waarom pikken we dit?’
‘We pikken het gewoon. Ik weet niet waarom.’
‘Een idioot land. We zijn een idioot land zonder karakter.’
‘Wat is er mis met je? Waarom ben je zo van streek?’ | |
[pagina 105]
| |
‘Ze denken dat ze ons kunnen belazeren. Ze denken dat ze dezelfde illusie kunnen blijven herhalen, maar dan grootser. Ik zweer het je, ik stem niet. Het kan me niet schelen of ik de gevangenis in moet of word gedeporteerd maar ik stem niet.’
‘Waar heb je het over? Drink nog wat.’
‘Ik weet waar ik het over heb. Ik heb geen drank nodig om rustig te worden. Ik voel me goed.’
‘Je klinkt niet goed.’
‘Ik word doodziek van mijn baan. Dat zal het wel zijn.’
‘Ja. Nou, ik word doodziek van míjn baan maar je hoort mij toch niet klagen?’
‘Dat komt omdat je volmaakt bent.’
Ze kwamen er achter dat je niets kon laten groeien. De grond was nagelhard en radioactief. Verbazend genoeg zwoegden de wormen nog door. Waanzin. Maar ze lieten niet weten hoe het zat. Ze zeiden dat er misschien een probleem was met de geplande begroeiing maar ze zeiden niet dat het onmogelijk was omdat ze dachten dat ze dan tenminste ergens voor betaald zouden krijgen. Ze bleven zaadjes planten in de dode grond. Ze plantten er zelfs te veel. Ze stopten zoveel zaadjes in de grond dat, als de zaadjes door een wonder zouden gaan groeien, de planten geen plaats zouden hebben om te groeien. Er werd ook een grote hoeveelheid bier genuttigd om de hele situatie wat minder belachelijk te maken.
‘Mama?’
‘Ja?’
‘Waarom volgt de maan me?’ | |
[pagina 106]
| |
‘De maan is je vriend.’
‘O.’
‘De maan zal je beschermen waar je ook bent, en hoe groter hij is, hoe beter hij je beschermt.’
‘Hoe ver weg is hij?’
‘Niet zo ver.’
‘Mama?’
‘Ja?’
‘Ik begrijp het niet. Waarom is de maan mijn vriend?’
‘Mama? Wat is dat?’
‘Ja?’
‘Wat is dat?’
Het was iets waardoor die moeder en alle moeders en grootmoeders en jonge boeven ophielden met waar ze mee bezig waren. Winkeltassen en paraplu's en bierflessen sloegen tegen de grond. Overal in de buurt van de tram zagen ze wat leek op bamboeloten en palmbladeren en treurwilden groeien met een snelheid waarvan ze wisten dat die onmogelijk was, een snelheid zo belachelijk dat hun ogen haar haast niet bij konden houden. De aarde bracht voort. De aarde liet het onmogelijke gebeuren en niemand zei iets. Het groeide zonder richting over en onder de tram en groeide zo hard dat ze er niet langs konden kijken, of de auto's en flats er nog waren werd overgelaten aan hun verbeelding. Het groen had besloten in actie te komen. Er was zo veel van dat het zichzelf voortjoeg. Het besloot te tonen wat er bereikt kon worden. Tegen alle waarschijnlijkheid in. Tegen de onmogelijkheid in. | |
[pagina 107]
| |
Als hij slaapt heeft hij zeer verfijnd gedetailleerde dromen die de werkelijkheid vertekenen tot een kubistisch schilderij. Mensen worden ziek en hun ledematen vallen af. Hij voelt diepe emotie en afschuw. Er is geen rust... en als hij het geweten had... wat had hij dan anders kunnen doen?
‘Ja.’
‘Dokter, we hebben... hier... iets...’
‘Ik sliep. Waarom hebt u me wakker gemaakt?’
‘Dit is een noodgeval, daarom!’
Hij heeft haast maar het zou zijn vrouw niet kunnen schelen als hij in de put viel en zijn ruggengraat in tweeën brak. En hij rijdt maar hij heeft zijn horloge en zijn gsm vergeten. Dit is deel van zijn werk. Hij is aan hen overgeleverd. Hij trekt zijn gordel strakker en vloekt. Vloeken verliezen nooit hun motiverende kracht.
Maar nu is hij sprakeloos. Hij had niet verwacht dat hij zich zo aanwezig zou voelen alsof duizend pijlen hem raken in het spotlicht.
‘Ik denk... dat het essentieel is dit verhaal bijeen te houden.’
‘Dat lukt ons niet. De aaseters maken zich klaar voor de aanval.’
‘Dan blokkeren we de wegen en blokkeren we de lucht. We vertellen hun dat dit topgeheim is. We schrijven een dringend verzoek en laten dat ondertekenen door de regering. We doen net of dit van ons is. Dit is onze atoombom.’
De straten, die overwoekerd werden door campanula romanicaGa naar voetnoot1 waren net een bed van vrijheid uit de droomwereld of de hemel. | |
[pagina 108]
| |
Door de campanula romanica heen groeide delphinium simonkaianumGa naar voetnoot2 en ongelooflijk paars fonkelde door het geel en groen. En groen mijn God groen door niets aangeraakt zo magnifiek dat mensen bang waren om hun hand uit te strekken en het aan te raken. Natuur was niet langer iets dat je vertrapte onder je voeten. En op de een of andere manier werd de dronken man wakker op zijn parkbank en keek rond en braakte over zichzelf heen want een groot blad was door de scheuren heen gebroken en hield hem midden van de lucht.
‘Ion?’
‘Je weet dat ik het ben. Ik heb geen geld om uit te lenen.’
‘Ion? Ik heb het niet nodig. Ik ben rijk. Ik heb... alles...’
‘Ik heb je toch gezegd dat je moet ophouden met drinken en me niet meer moet bellen!’
‘Kom eens kijken, kom eens kijken, kom eens kijken naar mijn tuin!’ en ze liet de telefoon waar die was, ze liet Ion er vanaf de andere kant in schreeuwen, ze liet hem liggen en ging naar buiten en haar glimlach was verbijsterend voor wie hem zag, alleen zag niemand hem en dat was ook goed. Toen opende ze haar armen alsof ze haar moeder omhelsde en sprong erin. En nu lachte de burgemeester niet. Tegenover haar raam was een spar gegroeid, die zijn uitzicht op de Donau versperde. Hij kon niets zien. Hij hoorde de deurbel. Zijn asbak was vol. Hij hoorde de bel en hij dacht even dat hij niet uit zijn stoel zou komen behalve misschien om nog een sigaret op te steken maar hij wist dat hij wel moest om dat degene die aanbelde waarschijnlijk boos en belangrijk en bedreigend was, en waarschijnlijk was de president aan de telefoon om zijn volk te vragen wat er in godsnaam aan de hand was.
‘Bedwing het.’
‘Hoe? Onze gereedschappen zijn niet groot genoeg.’
‘Breng het oude boerengereedschap naar buiten. Repareer het, olie het en gebruik het. Rijd de tanks naar buiten en schiet er gaten in!’ | |
[pagina 109]
| |
‘We proberen die boerenspullen wel.’
‘Probeer maar. Probeer het. En begin maar die rotboom!’
Hij wees naar zijn raam.
Niets was sterk genoeg of krachtig genoeg om de sparren, de berken en eiken tegen de grond te krijgen. En het bleef maar doorgroeien. En mensen vloekten tegen je al deed je alleen je werk. Je vond het vreselijk om hun geluk te verstoren maar je leefde door middel van de bevelen en tenslotte was een van die dingen wel door je voorruit geslagen. Al het werk was idioot maar dit was idiotenwerk. Juist, laat ze uit het gesticht, ze zouden het geblinddoekt kunnen. Het brak je hart. Je had ze nog nooit zo extatisch gelukkig gezien. Zelfs niet na de zogenaamde revolutie.
Ik zal het over politiek hebben. Ik ben niet bang voor de gevolgen. Wat er gebeurt is dat dingen uiteindelijk vervagen, natuurlijk vergeten mensen. Het wordt een verhaal. En dan roddel. Geloof en ongeloof. Woorden. Herinneringen. Je moet eenvoudige psychologie begrijpen. De wegen van de geest zijn ondoorgrondelijk maar woest. In de politiek moet je de beginselen begrijpen. We zijn niet allemaal Jezus Christus en we kunnen niet allemaal de wereld redden. Dat gebeurt er. Door hard werken en illusies, door lijden en geluk komt de herverkiezing. Orde. Uit: Bogdan Tiganov, The Wooden Tongue Speaks. San Francisco, Billings: Subculture Books, 2008 |