Parmentier. Jaargang 19

[p. 57]

Leslie Scalapino
Het Voorwerk, Dode Zielen (fragment)
Vertaald door Samuel Vriezen

Een ratachtige gedaante zonder gezicht volgt voorbijgangers willekeurig op straat, ze worden vol kogels gepompt.

Hierop de werkelijkheid baseren om het in de krant afgedrukt te krijgen, maar dit wordt niet ter opname geaccepteerd, de voormalige president is een hyena die draaft en in het rond springt met een zuigeling in zijn bek dus.

Hij zegt dat het gezin als hoeksteen is wat er gebeurt. Een zakenman slaat een vrouw in gewaden.

In de indigo nacht kijken en een worm op zien stijgen van een man. De man rent in een menigte. Dus.

Het heeft geen andere verschijning dan in die publieke vorm. Maar wordt daar toch niet gezien. Publiek moeten zijn is het punt van gekte van wat van binnen helemaal kalm is.

Het is niet zichzelf zo.

Hyena's die draven op de grond die zwart is van de olie slepen een vrouw rond verfomfaaid in zwarte gewaden. Nog eentje helemaal bedekt zonder kijkgaten rent en tegelijk springt de hyena met opgezette rug rond hapt haalt uit met zijn snuit en scheurt haar gewaad. De vrouw van de president komt aandraven en rijt haar buik open en rent weg met de darm. De anderen slaan er naar, dan naar elkaar toe kronkelend krimpen ze ineen. Vol met zwarte plakken rennen ze in het licht door de vuren heen.

Het is net kijken naar de dunne reep halve maan in de blauwe hemel als mannen in zijden pakken daar aan andere gedaanten rukken.

Soldaten slepen een brandend iemand voort. Als dit het niet nadoet gebeurt er wat anders.

Waarop een vrouw die om zich heen ligt te slaan bevalt.

[p. 58]

Dode Zielen

(Ik had een eerdere versie hiervan naar een stuk of zes kranten gestuurd, maar het werd nooit gepubliceerd, in de tijd van de verkiezingscampagne.)

Lyrisch afgrijzen is onze ‘participatie in democratie’ op het geweldsniveau van verplicht stemmen in El Salvador. Dan kan zulke lyriek, opgevat als bevestiging, zelfs niet meer dienen als een vorm van binding tussen schrijvers. - Barrett Watten

Onzichtbaar, niet dat ze niet echt zijn, gebeuren er handelingen zo dat men zijn zien moet veranderen om realistisch te zijn.

Die handelingen worden steeds ontkend door wie er aan meedoet, maar soms worden ze niet ontkend maar exact bevestigd.

Zodat je door op de rand te staan kijken vrij kan zijn is het idee maar je moet handelingen op de rand zien samen met of als waar we leven. Je koppelt ze als ze uiteenlopen want zo is het te zien.

Niet in staat tot lopen hebben ze geen manier om naar hun werk te gaan.

Zuigelingen hoeven niet te worden geboren.

Het oog in de lucht zweeft, vloeibaar, blauw.

Lezen in stilte is innerlijk en daarmee een gecentraliseerd verschijnen.

Een kind wordt geboren voor vreugde als zijn aard. Neem fragmenten van het heden. Het zijn nog geen flarden als krantentekst maar modulaties van fragmenten erbinnen.

Extreem is subjectief en er dus niet zichtbaar in.

In de pubertijd in een ‘extreem’ conflict, geen kind meer, was men gewoon daar ergens. Hoefde zelfs niet opstandig te worden, er bestond zelfs geen overheid, men was er in de immuniteit waarbij het ‘extreme’ conflict zich later ontvouwt en sereen van buitenaf gezien wordt. Later, als volwassene, is je lichamelijke toestand eindeloos.

Zelfs hebzucht is binnen de bureaucratie verzonken in vasthoudendheid en schijnt geen motief te zijn.

De dood van de zuigelingen honderdzeventigduizend misschien wel in de nasleep van de oorlog laten ze niet zien terwijl ze kinderen dwingen te worden geboren.

Op de rand van het plat vult de gedaante de helderblauwe lucht.

Je hoeft het schrijven niet uit te puzzelen.

De hyena's die om wat restjes rondzwermen zijn op het nieuws te zien, het zijn de presentatoren.

[p. 59]

De beelden spiegelen niet terug. Ze zijn alleen maar zichzelf, wat niet in verhouding staat tot het bestaan.

Maar dat bestaan is er overal. Dit is er om de gedaante of de binnenkant te isoleren van een paar dingen die echt precies dan gebeuren zodat hun ‘arbitraire’ plaats ten opzichte van elkaar verschijnt voor, wat ze ook zijn.

Dit is een feuilleton geschreven om als hoofdstukken afgedrukt te worden in afleveringen in de krant, zoals de romans van Dickens. De krantenlezer ziet in tegenwoordige tijd. Een arbitrair tegenwoordig beeld bestaat hier in de tijd. Het nadoen hier in het schrijven is geen representatie.

Het loeren van de mond van de president op een uitpuilende romp wordt verwrongen op afgeknepen dijen terwijl hij wegrent.

Hij gaat nog een keer op ze schieten voor hernieuwde populariteit voor zijn herverkiezingscampagne.

Denken is naar onze oorspronkelijke inferieure aard zijn. Alleen sentimentaliteit is hier samen. Op die manier kan niemand iemand kennen dus is het ook geen samenzijn. We doen gevoelig over ons moorden door gele lintjes te dragen. Hier niet aan meedoen is het ergste teken, is geweld waard, beschimping wegens gebrek aan waardering.

Als er iemand dood aan het gaan is, dat het dus in je onderdrukt wordt om daar gevoelig over te doen, dat is het gebeuren ervan

die ene die niet dood gaat vecht met hyena's. Scherp bekijken is vals pathos.

Dus je stelt het je voor en dat is je leven,

de ‘grondeloze’ scherpe blik.

De jongen op zijn zestiende in de Kaiten, een fragiel vaartuigje onder zee dat niet kon worden bestuurd of hersteld, zodat hij stierf door de zee in te gaan en binnenin te stikken en niet te ontploffen in een onderzeeër, die werd niet gereïncarneerd als die vrouw van zijn overheid en mensen die zomaar miljoenen opofferen, maar als helemaal vrij.

Schrijven is alleen maar publiek zijn.

Sowieso dat ze goden hebben weerspiegelt hun regering.

De lijkeneters die in een menigte staan en schreeuwen dat kinderen moeten worden geboren, hun kinderen zijn vrij of ze nu worden geboren of daar niet tevoorschijn komen.

Nu Dode Zielen door de president bezwangerd is ligt ze te broeden op de lelievijver terwijl zijn colonne weer langs komt rijden.

[p. 60]

Vrouwen die werken als onderwerp is hen te zien als subjecten.

We blijven achter bij hoe er op ons wordt geleken.

Er vliegen vliegen dicht bij haar die zweeft en karpers komen rustig uit het water omhoog om ze te vangen.

De president zit op zijn knieën in de auto met het hoofd van Exxon.

De oorlog was voor Bechtel, het bedrijf.

Waarom proberen ze liefde van mensen te verbieden?

De colonne is een lange rij waggelende limousines met de echte staatshoofden er in, die zijn van Exxon, Bechtel en andere industrieën. Sommigen bezitten tegelijkertijd de takken van de nieuwsmedia.

Alles hiervan is een hoofdstuk. Akira, die in de gelei ligt alsof hij in een roze meer tuurt, had waar de figuren aan de crack zaten gevraagd om zijn maat bij de L.A. politie te bellen voor hulp. Niemand verder vertellen zegt hij. De maan komt over het roze meer.

Akira is er niet dus, als de maan over de gelei drijft.

Ze gaat naar een telefooncel in de erwtenstroom. De maat was overleden terwijl de maan langs gleed zonder enige gedachte.

Ratachtige gedaante zonder gezicht houdt de maat voor haar neus omhoog, steekt het mes door de beplating op de oudere man heen, voor hem.

De maan glijdt over ze heen maar het is dag als hij sterft.

Er waaien in de wind die van de colonne komt wat zwarte gewaden.

De wind is er als de colonne voorbij is. De zwarte gewaden bollen flapperend op als zeilen.

Een paar van onze vrouwen zijn in de veekraal gepord en uitgerust met zwarte gewaden zodat ze gesluierd zijn zonder kijkgaten, ze lopen achter de colonne aan.

Er is samenhang in de beelden op elke plek maar het lijkt er in ‘werkelijkheid’ te zijn. Dus een of ons.

Als of doordat een patriciër zichzelf ook zo ziet klampt hij zich vast aan een zelfgevoel (elk zelfgevoel is de fout an sich).

Op het punt waar iemands logica acceptabel wordt verdwijnt hij, onbekend (hij is dan die plek). Dus er zijn twee onbekenden bij het vergelijken.

Er is geen innerlijke ervaring ter vergelijking met de mensen die op dat moment aan het verhongeren zijn.

Geen rand of bol zon staat er op. Voorvallen op zich destabiliseren in het bestaan, en/of de waarneming ervan. Voorvallen worden terugvertaald naar de eigen syntaxis als de conventie zelf om alleen daar te zien te zijn.

[p. 61]

Hier dienen we te ‘begrijpen’ als sentiment, alsof we op naïeve wijze de geadresseerden zijn.

Sentiment in iemand doet zich voor na een voorval hier.

We denken dat we beelden kunnen doven.

Die hyena die aan komt drijven met een zuigeling in zijn bek zit binnen hun conventies, komt zelf al uit een bestaan dat niet geproduceerd wordt.

Menigten met hun mond open, het regent.

De Soedanese fundamentalistische regering die ‘wij’ steunen ‘staat toe’ dat honderdduizenden van haar mensen verhongeren in de droogte door vliegtuigen met voedselhulp geen doorgang te verlenen, teneinde de oorlog gericht tegen de religieuze wet van hun groep te winnen.

Als er eigenlijk regen zou zijn zou er ook geen bol op staan. Dan is de rand zelf geëlimineerd.

Een brand die is gesticht door zakenlui door bommen te werpen begint de olie op het oppervlak van de lelievijver aan te steken.

De twee sporen van de vergelijking zijn in het geheel niet gescheiden om te weten wat ze zijn.

Onze vice-president, die het aanvaarden van alleenstaande moeders door de kijkers van een tv-serie, op zich al iets dat het gezin als hoeksteen van de samenleving ondermijnt, verbindt aan de rellen, meent dat het affikken van steden voortkomt uit geboren worden.

Hij zou zo stom als vee moeten zijn.

Het beeld van iets echts wordt overdacht als een zien dat daar niet bestaat. Onderwerp het aan een zien dat er nooit het gebeuren van kan zijn. Dan bestaat het beeld dat echt is alleen nog maar.

Een voorval is onderhevig aan het zien en niet aan dat het daar gebeurt. Dat iemand het ziet is het enige gebeuren ervan.

Waar de nacht en de dag, die de donkere rand op de grond en het blauw in de lucht zijn, geen oculair geheugen is. Die lichte hemel is onderhevig aan zonsopgang, maar zonder rand.

De dienstmaagd zelf is een tijger die als ze wat restjes toegeworpen krijgt door de mannetjesconservatieven woest wordt en pijn lijdt.

Ze rennen naar hen toe met de kleine stapjes, dus geen ervan raakt het bestaan. Ze kunnen niet aan het leven zijn. Als ze dat zijn. Joelen in de menigte.

In eenderde, tweederde van Thailand gaan er baby's, mannen en vrouwen dood aan AIDS. Net zo in Zaïre. India waar er misschien 800 miljoen leven gaat het voornaamste slachtveld zijn, zonder medicatie. Stuur me er heen en zie ik iemand overeind nog in leven, dan zal ik ze als ik niet droom bijten.

[p. 62]

Ze raken me aan in de boog van de schemer.

Verscheurd door jaloezie zal ik ze bijten en infecteren als ze nog in leven zijn.

Als er nog van geboren worden ben ik jaloers want ik wil leven en daar met hen zijn.

Bommen vallen op lelievelden, er drijven gedaantes op. Het fictionaliseren wordt apart gehouden zodat er niets wordt overgeslagen.

Niks komt nog buiten het fictionaliseren te vallen, dus het onderzoekt zichzelf door in te sluiten.

Niets dat gebeurt bekijkt zichzelf scherp. Dat denken we.

Fictionaliseren is denken, conceptualiseren is onze functie. Het gat van tevoorschijn komen bij geboorte, in de hemel van tekst, wordt hier niet volgehouden.

Doen alsof is ook gewoon dit fictionaliseren. Het weifelt niet eens.

Dit zit in vergelijkingen die ongelijksoortig zijn zodat ze vredig zijn indien gekoppeld.

Als je geen samenloop hebt dan gaat het koppel vredig zijn. (Zonder een psyche die breekbaar is of van woede splijt - wat hij soms doet - als basis.)

Wat mij verrast, dat het schrijven dat niet blijkt te doen. Als je de vorm van een verstoring hebt wordt het gebeuren niet volgehouden. Ze zijn samen.

Men staat in een hulpeloze verhouding tot de rand van de natuur, die vredig is.

Het schrijven in kranten heeft een onderwerp.

Het houdt zijn onderwerp altijd in de lucht. Het schrijft erover, in de ruimte, het wordt geëlimineerd.

Een mannetjesconservatief, die geld moet hebben, heeft het concept dat een onderwerp niet nauwkeurig is.

Als hij avant-garde is is het nog steeds een onderwerp.

De hyena die op de oever ronddraaft en naar de mensen uithaalt die uit de brandende olie waden komt voort uit een (ons) fictief maken. Het heeft niks met begripsvorming te maken. Ze komen aangewaad en er wordt naar ze uitgehaald.

De natuur ontstaat als maatschappelijke creatie maar zie haar maar eens. Zij is enkel publiek.

Men kan het koppel laten vallen, maar dat is waar we wonen. Wat is dat?

Regen, de mensen die er in staan leven nog, er komt er een aan die bijt om ze ook te infecteren. Jaloers, afrennend op wie er hurken in de schemerrand en gebeten worden.

Mijn tranen zijn het dan op het gezicht van een hyena verzonken in de lucht terwijl ik ren.

[p. 63]

Het is op de rode bal een netvlies.

Het maakt niet uit hoe je reageert zolang dat er is. De reactie moet daar continu worden vermeerderd, als een of ander kalmerend middel. De duizendbladige lelie van H.D.

Twee dagen na de operatie wordt het waken zelf niet in een lichte uitzinnigheid volgehouden.

Men buigt voorover om te kijken in de vijver van borstkasgelei met de man die erin zwemt sereen en rustig. Zijn drijvende hangende ogen zitten dicht. Je hebt hem nodig om de werkelijkheid te zien. Hij hangt in vrede maar met iemand die daar niet is.

De man steekt zijn lange lid er bij iemand in, al buigend zodat hij recht op haar zit waar de hemel wijds en rood is.

Hij komt met haar klaar in de blauwe schemerrand die onder de hemel hangt.

Er zit een weidse ademteug op de hemel als een blaar.

Maar gewond als hij is komt de zachte adem van hem. Het antwoord komt eerst. De hemel is heet, een blauwe kom.

Dit gebeuren erin is het zien, wat het enig volgehouden gebeuren is. Men gaat worden geïsoleerd helder op de blauwe schemerrand.

Het is een plaatje van iets maken om het te zien, wat iets anders is dan gewoon een plaatje maken: het zit tussen zijn en worden in zodat het er al is. Het is objecten als geschiedenis.

Terwijl ze uit een struik komt stenen gooit naar de zakenlui die een vrouw in zwarte gewaden slaan en schoppen is Defoe kwetsbaar want zwarte gewaden is gestruikeld onder het rennen en gevallen met haar zuigeling nog vast.

Dit maakt deel uit van de herverkiezingscampagne misschien.

Dat je niet iemand in een gebeuren kunt hebben die helemaal losstaat van articulatie is het uitgangspunt. Dat is de maan.

Ik besef net dat dit schrijven passief-aggressief is, als vorm. Als het over iets gaat (‘iets te zien’) dan is dat echt. Als gebeuren blijft het verdwijnen, zoals dat met het gebeuren gaat.

Dit is de gedaante zien van historische gebeurtenissen als daaraan onderworpen als je ze willekeurig ziet.

Door het gebeuren dat niet gezien kan worden te analyseren versplintert het oneindig in de ervaring. Het trekt zich steeds terug en veroorzaakt een oneindige pijn. Het is er niet eens. Mensen zijn verantwoordelijk voor dat onzichtbare gebeuren. Dat is opwindend.

[p. 64]

Ik voel me 's avonds uitzinnig, niet daarom, maar ik zie uit naar de avond op zich. In je leven niet te produceren.

Daarover, nadat de zoon van de president en talloze anderen publiek geld hadden weggesluisd, wilden ze dat het kalmpjes is. Dat is de media. Het zijn hielenlikkende jakhalzen. We hebben geen woorden.

Ik blijf maar proberen om deze koppels van ongelijksoortigheid hun vredigheid te laten vasthouden, als vorm. En dat het gebeuren tegelijk als hen is.

De overheid port de mensen in veekralen waar ze worden beroofd door bankiers en zakenlui. Het publiek beroven is het makkelijkst juist door bij de bank te werken.

Als er alleen handelingen zijn stemmen ze toe noch drijven ze. Handelingen maken de blauwe schemerrand wit.

Het koninklijk huis van Koeweit, van wie honderden gastwerknemers als arbeidsmigranten te lijden hadden onder hun imperiale juk en in de nasleep van de oorlog werden geëxecuteerd zonder of na valse processen, moet betalen om met Bechtel naar bed te kunnen.

Daarom vond de oorlog plaats. Bechtel gaat met het koninklijk huis van Koeweit naar bed.

Terwijl hun blauwe hemel door de olie verpest wordt gaan de afgeknepen dijen van de president met Dode Zielen naar bed.

Van onze regeringsfunctionarissen zijn er die afkomstig zijn uit de rangen van Bechtel.

Geen van beiden kan lezen. Men laat ze instemmen. Dus de vorm van het feuilleton gaat zo.

Het schrijven moet zo dicht mogelijk naderen op de niet daadwerkelijk gebeurende natuur.

Het schrijven is gewoon mechanisch: de toestand is helder, zoals men al slapende is als men niet droomt.

De sumo stuift laag naar voren op enorme hurkende benen en geeft de ander een pets. Er is geen inhoud. De handpalmen klappen en ze klappen vanuit het hurken stuiven af op de borstkas van de andere sumo. Er stormt er een vooruit met het gewicht steunend op enorme bijna knielende benen zodat alleen de handpalmen bewegen bij het slaan. Zijn dijen stuiven rustig.

Dit wordt tot op het punt gevoerd waar het zijn enkel narratief is, inhoudsloos.

[p. 65]

Er komt geen engel aanrennen wat hetzelfde is als stilstaan als (niet) er aan komen in het schitterende blauw.

Ze stellen zich op de basis van hun lichaam op. Hurkend op de stelling van dat machtige onderstel als basis vechten ze van daaruit, niet waar zij zijn.

Zo zou je snel kunnen rennen, omdat het gewicht is. De zwarte vlinder in het blauw heeft geen gewicht, en het blauw ook niet.

Een overheid kan gewoon geen onderneming met winstoogmerk zijn. Dan gooit ze de mensen die op straat liggen eruit die het innerlijk zijn.

Scholen zijn geen gewone ondernemingen maar zijn er om het innerlijk te cultiveren.

We hebben helemaal geen woorden.

Alsof ze verzegeld zit in de roze ochtend rent de first lady met de tekkels rond. Haar achterbenen schokken, ze trekt ze uit een vrouw. Dat vrouwen thuis moeten zijn en zich laten vernederen, die eigenlijk uit nood banen moeten hebben, wordt door de (voormalige) first lady beweerd terwijl haar achterstel schokt als ze trekt.

Onze (voormalige) vice-president probeert ons op te zetten tegen de ‘culturele elite’. Culturele elite wil hier gewoon zeggen mensen die öberhaupt kunnen lezen.

Dat is een nieuw gedicht, het zien dat tot zijn eerste oppervlak wordt gebracht.

Uit: Leslie Scalapino, The Front Matter, Dead Souls. Wesleyan University Press, Hanover, New Hampshire, 1996