Parmentier. Jaargang 17

[p. 72]

Jan Lauwereyns
Gedichten

Je wankelt onder schelpenrovers
op radioactieve keienbedden,

wat geeft: moeiteloos verslagen.
Zoveel bubbels om de noord, Herman,

de verrijzenis van het Behouden Huys,
de samenhang een onmiskenbaar

bloedmooie, want vlekkeloze zinsontleding,

zou ik gedacht hebben, zo'n hartaanval,
neuriënd van het vissen vissen,

het doden doden,...

Gesidder, jaren later, hij die weet
of zij die doet, gare sardienen.

De absurditeit blijft maar duwen totdat je rolt.

[p. 73]

 

De vreemde aardplooien woekeren zo,

 

bezaaid met stof.

 

 

 

De ring van het geheugen zwelt zachtjes

 

als ik belust op de loer lig,

 

 

 

déjà vu uit de diepten van papier.

 

De weg schittert, kronkelt als sjamaan.

 

 

 

Je litteken vervaagt op een meisje.

 

 

 

Waartoe deze platgelopen baan?

 

Daar gaat zenuwmier, daar gaan roest en mos.

 

 

 

De dode dichter groef zijn eigen graf,

 

woelt en woelt,

 

 

 

dansschoenen aan en al.

[p. 74]

 

Hulde! Vaart hij, vaart zij.

 

 

 

Hulde!

 

 

 

En hersenbloeding voor verlies, ondergang

 

en het genie, 50 megaton TNT, van Stanislaw Ulam.

 

 

 

(Wiskundige, begreep als kind al: rijmen is een

 

pienter algoritmetje voor wilde verbeelding.)

 

 

 

Heel precies veertienlettergrepig, hout hakkend,

 

waterstoffen mengend, werktitel dood+meisje:

 

 

 

ik lik, wik, slik, hik, blik, mik, knik,

 

(en netjes je volta, je Tsar Bomba) schrik,

 

 

 

wrik, snik,

 

prik,

 

 

 

stik,

 

 

 

fik.

[p. 75]

 

Type-l-emoties uitgeschakeld,

 

horen wij de muziek

 

 

 

ons met veel plezier plaatselijk verdoven

 

 

 

in de kies waarin ik (de tandarts) zo dadelijk

 

met een fijn boortje fijntjes

 

 

 

zal boren. Type-2 scherpt onze aandacht

 

 

 

nu wij het rijk en mooi vinden klinken,

 

zonder meer, volledig van

 

 

 

mijn zingende pincetten in de ban.

 

 

 

Onze opspringende poriën hebben, dat

 

spreekt, goede smaak.

[p. 76]

 

Stel je iets voor wat je niet kunt bedenken.

 

 

 

De formule met Griekse letters en bizarre kronkels

 

brandde op

 

 

 

je lippen, mijn huid, in een dode ster.

 

 

 

De woorden blijven ontembaar.

 

 

 

Zelfs een grote witte walvis mag schrik hebben

 

als ik zeg dat dit begeesterend is.

 

 

 

Het heeft beslist

 

met een soort bevrijding te maken,

 

 

 

een schitterend bewijs, een prachtige ontkenning

 

dat niets chaotisch is

 

 

 

zonder willekeurig te zijn.