Parmentier. Jaargang 16

[p. 30]

ontwerp: Percy Irausquin

[p. 31]

Han van der Vegt
Gedicht

maar pas toen de wijze waarop stoffen vielen
niet langer uitsluitend door zwaartekracht, snit en
het lichaam waarnaar ze zich plooiden bepaald werd,
en toen ze behalve te vallen ook stonden,
ze niet slechts werden gedragen, maar droegen
besefte men dat ze naast huid te versterken,
het lijf warm te houden of deels te verbergen,
ook andere functies konden vervullen,
de werking van benen bijvoorbeeld werd zonder
problemen overgenomen door jurken
vervaardigd uit stof die de houdster gestadig
- en niet door metalen skeletten, baleinen,
computergestuurde weefselverdichting,
alleen door de eigenheid van de stof zelf, door
zijn innerlijk golven, drijvende veerkracht -
in evenwicht hielden en ook als ze bukte
met waardigheid haar overeind konden houden,
een lichte verdraaiing van armen of schouders
voldeed om de jurk aan het kabbelen, stuwen
te brengen, ze werd met blinde precisie
vervoerd naar de plek waar haar blik was gevestigd,
zo bleken benen in dit soort gewaden
geregeld een hindernis die aan de gratie
waarmee zich de houdster bewoog slechts kon afdoen
ze waren te traag en te weinig flexibel
men maakte de jurken langer dan anders
zodat ze een klok vormden waarin de benen
dan vrijelijk rond konden klepelen zonder
het kledingstuk in gedrag te beperken,
terwijl in de hoeken jaloers werd gefluisterd
dat wat overbodig was ook werd verwijderd
misschien van de knie af, misschien bij de liezen,
vermeende getuigen verhaalden van wat zich
aan tegennatuurlijke wellust onder
die jurken kon afspelen, hieven de luchters
en deurposten alom hun zomen om ruimte
te maken, een nieuw ras van vrouwen deinde
de zalen door, neigde zich naar alle zijden,
onhoorbaar lispelend, steun mij, omtril mij
en voer mij naar waar ik niet weet dat ik zijn wil