Parmentier. Jaargang 15

[p. 73]

Marcel Ozymantra
Lot roepende
Juni, Venice, Florida, (augustus 2000)

Om te beginnen was het contact laconiek en prettig. Mohamed en Marwan ontmoetten meneer Dekkers bij de balie. Aangezien het hun eerste vliegles in een echt vliegtuig was, zover hij wist, wilde de vliegschooleigenaar er bij zijn. Marwan en Mohamed waren in een uitgelaten bui, maar lachen deden ze niet. De enige manier waarop duidelijk werd dat ze zo vrolijk waren zat in een soort dansante beweging van gezicht en leden. Als ze elkaar in de ogen keken zagen ze het ook, die waanzinnige sprankeling van plezier. Lachen doet men niet, niet als een wereld verder je vrienden en broeders worden omgebracht. Ook niet als de een voor Saudische prins moet spelen en de ander voor bodyguard. Ze gedroegen zich alsof ze tegelijk in duizend-en-een-nacht en James Bond zaten, doch waren gekleed in onopvallende jasjes en spijkerbroeken. Meneer Dekkers zelf was vrolijk in zijn alledaagse doen, op het joviale af, maar vandaag voelde hij zich minder uitgelaten.

Ze praatten over het uitzonderlijk mooie vliegweer. Hoewel het als gewoonlijk helder was, stond er absoluut geen wind. Meneer Dekker vroeg Marwan in een knauwend hoekig accent dat aan zijn afkomst uit turf en klompen herinnerde, of ze klaar waren met de theorie. Het was een grap, want dat was vanzelfsprekend, anders mocht een mens niet vliegen, maar de jongere Marwan probeerde ernstig te antwoorden. Mohamed onderbrak luchtig het gestamel van zijn vriend. Hij voelde dat dit zo'n moment was om zijn oriëntatie op het Westen aan te stippen. Bovendien werd van hem verwacht dat hij als prins bij dit soort gesprekken het voortouw zou nemen.

‘Theorie? Is er theorie nodig om te vliegen? Voor het inparkeren?’ Meneer Dekkers lachte besmuikt naar hem, maar hij lachte niet terug. Zijn vierkanten kop met de ogen toegeknepen als de vleugels van een slapende vlinder vertrok nauwelijks een mondhoek. Dekkers probeerde zich voor te stellen hoe Saudische adel in haar eigen omgeving zou zijn. Vliegende tapijten waren vast niet inbegrepen. Misschien een gouden tulband en een vaatje olie. Als Sint Bernhards gedurende een oliecrisis. Oh, en dan die vele vrouwen die voor een man zorgden... Die jongeman keek ernstig alsof iemand zijn laatste weesje had opgepeuzeld, maar kon toch nog grappen maken.

‘Als jullie vrouwen waren geweest, had ik het misschien voorgesteld.’ Zelfs de beide moslims moesten lachen, zij het ietwat magertjes. Iedereen was bekend met het fabeltje dat vrouwen niet konden inparkeren. Althans, voor een enkeling in het gezelschap was het een fabeltje. Een moment dacht Marwan dat werd bedoeld dat hij niet mannelijk genoeg zou zijn. Hij frunnikte nerveus aan zijn ringbaardje en leek in al zijn frustratie bijna zijn onderdanige rol te vergeten. Het zou niet de eerste keer zijn, dacht zijn kameraad. Die kon het niet persoonlijk opvatten. Al een paar weken had hij iets met een paaldanseres, en ondanks

[p. 74]

dat haar beroep haar te dicht bij andere mannen bracht, voelde hij een weerzinwekkende trots. Nooit zou hij een beschaafde vrouw van haar maken, maar dat was niet nodig. Zoveel tijd had hij niet. Zoveel tijd had geen van deze mensen.

Meneer Dekkers voelde zich, vreemd genoeg, aangetrokken tot de moslims. Ze leken hem niet al te fanatiek in hun geloof, maar wel vroom genoeg om iets te begrijpen van zijn zielenroerselen. Niet dat hij van plan was die met hen te delen, maar het was altijd prettig mensen om je heen te hebben wier aard de jouwe spiegelde. Hij vroeg zich af hoe hij met hen een gesprek over God moest beginnen. Tenslotte waren de beide geloven broeders van elkaar, al droeg hij nog enigszins de notie met zich mee dat moslims eerder de zonen van de christenen waren. Maar beiden zijn immers kinderen van dezelfde God, en dat zegt toch ook iets. De Amerikanen rond hem geloofden vurig, maar het ontbrak ze aan een zekere zuiverheid. Alles hier was gemengd met eigenbelang en ego. Natuurlijk waren er de pure evangelisten en diepgelovigen, maar in zijn beroep ontmoette hij die weinig. Zoals hij was opgevoed in een protestants milieu, streng en sober zoals dat enkel in Nederland bestond, zo zag hij ze hier niet. Allemaal verdekte katholieken, zei hij wel eens schamper tegen zijn vrouw, die ook een verdekte katholiek was. Bovendien, deze Mohamed, of diens familie, zou hem misschien met enkele zaken kunnen helpen.

Hij besloot het er maar op te wagen en nodigde hen uit voor een aperitiefje. Het was een beetje als het uitvragen van een vrouw, zo nerveus en zelfbewust voelde hij zich. De belastingproblemen zaten toch meer dwars dan gedacht. Ze wilden wel, alleen zou Marwan het bij cola houden. Amerikaanse koffie was te waterig. Alsof Joden erin gepist hadden - maar dat zei hij liever niet.

‘Zo, mannen, wonen jullie al lang in de VS?’ Mohamed voerde voornamelijk het woord. Marwan voelde zich er ongemakkelijk bij om te doen wat ze gingen doen en toch te pretenderen dat hij deze mensen mocht. Zo verviel hij maar al te snel in een diepgravende analyse van het zionistische complot. Of ontplofte gewoonweg in hoogmoedige woede. Mohamed had er plezier in de heidenen voor de gek te houden. Als ze zuiver genoeg waren, zouden ze toch wel door hem heenkijken? Het licht van het ware geloof straalde uit alle poriën. Zo lang had hij geleefd met de sluimer van deze illusie dat hij niet meer merkte hoe gespannen hij eigenlijk was.

En nee, ze woonden hier nog niet lang, kon hij naar waarheid vertellen. Ze hadden in Duitsland architectuur gestudeerd en wilden graag in the States wonen. Ze dachten eraan een kleine vliegschool te beginnen. Niet hier in Florida, riepen ze beiden hartelijk, ze zouden niet graag met Dekkers concurreren! Nee, ergens noordelijk. Massachusetts, daar woonde een nicht van Marwan met haar man. Die hadden mooie verhalen gemaild over het ondernemersklimaat. Wanneer Mohamed sprak, tikten zijn vingers ongedurig op het plastic tafeltje, of, als hij het in zijn hand had, tegen het bekertje koffie. Ondertussen weigerde hij meneer Dekkers in de ogen te kijken. In plaats daarvan dwaalde zijn blik over het harteloos

[p. 75]

opgewarmde asfalt, over de bekoorlijke lesvliegtuigen, alsof het roofvogels waren, dralend langs de zoom van de stad die ongemakkelijk trilde in de hete lucht.

De corpulente Dekkers merkte niets van de preoccupaties van zijn gesprekspartner. Heftig transpirerend depte hij onophoudelijk hoofd en armen, en praatte hij over marginale onderwerpen in de hoop op iets te komen dat ze zouden delen. Wilde hij als prins zich wel bezig houden met zulk soort zaken? Misschien had zijn familie iets te investeren. Mohamed rechtte de rug, ging achterover zitten, deed de vingertoppen tegen elkaar als op weg naar een gebed en keek meneer Dekkers voor het eerst recht in de ogen aan. Onder die indringende blik begon de vliegschooleigenaar ongemakkelijk te schuiven op zijn zweterige zitvlak. Met voldoening constateerde Mohamed dat hun vermomming precies dat opriep bij de Amerikaan wat ze beoogden. Geen mogelijkheid dat men door het waas van hebzucht heen zou kijken en hun werkelijke doel zou herkennen. Nee, hij en de familie hadden weinig contact met elkaar.

‘Ik wil zijn als jullie en met eerlijk werken mijn fortuin maken,’ zei hij, ingehouden ernstig en zalvende als een christen.

Dekkers wilde lachen, maar hield zich in. De opmerking had een soort doodsvonnis geleken. Waar dan over praten? Het bleef akelig stil. De mannen nipten kalm aan hun drankjes. Beelden van de porno die Dekkers die ochtend op de computer bekeken had, wiegden door zijn brein. Spijt van de zelfbevlekking, ja. Maar meer dan dat, nee. Er was geen ontkomen aan in deze lege wereld. Als de schaal van een gestolen krokodillenjong lag Amerika aan Gods voeten.

‘Ik moet opbiechten dat de overdaad aan geweld en seks in dit land me wel afstoot,’ zei Mohamed terloops, alsof hij opmerkte naar het toilet te moeten. Hoewel hij tegenover zichzelf moest toegeven dat die overdaad hem aantrok, zoals benzine een aanstekervlam. Afgelopen nacht hadden hij en Marwan weer tapes bekeken met geslachte gijzelaars en allerlei bestialiteit. Inderdaad, het was waar wat Binalshib verteld had, je werd er harder van, maar de liefde voor God werd er alleen maar door aangewakkerd, als het zeurende verlangen naar een goede hoer.

‘Het is hier inderdaad af en toe net Sodom uit de oude boeken,’ zuchtte meneer Dekkers. ‘Zou er een Lot opstaan en roepen om een onaangetaste ziel dan zou er vast geen antwoord komen.’ Mohamed sloeg de armen theatraal uiteen zoals een gier zijn vleugels. Meneer Dekkers en Marwan schrokken op uit hun mijmering.

‘Ik vraag u! Ik vraag u, is er iemand hier van zuivere aard? Komt dan voorwaarts en bekent u!’ Mohamed staarde van de een naar de ander met glanzende en aan waanzin grenzende ogen, nog steeds de armen uitgespreid. Vissen waren het, gereed om gevangen te worden met dynamiet. Hij staarde naar de verkeerstoren en sprak weer luid. ‘Daar,’ hij wees priemend, ‘daar is de toren van Babel, door dat ding is men van het ware geloof gevallen!’ Allerlei andere mensen op het terrein keken gebiologeerd naar het toneelstukje. Ze hoopten op spektakel,

[p. 76]

op iets dat hen uit de traagheid van het gewone leven zou trekken. Maar Mohamed grijnsde magertjes en liet de armen zakken.

‘Ach, die arme Lot. Louter omringd door homoseksuelen en gierigaards.’

Meneer Dekkers begon zich ongemakkelijk te voelen. Hij had ook weinig op met flikkers, maar een nicht van zijn vrouw was pot en een aardig mens. Haar vriendin bracht altijd zelfgemaakte appeltaart mee. Misschien moest het gesprek maar over zaken gaan. Hij begon over de lessen die de mannen gehad hadden. De moslims antwoordden plichtsmatig. Hun ogen waren vol van het heilige vuur. Hun gedachten broeiden van opwinding. Zolang hadden ze zich al in gezelschap op de vlakte gehouden. Dat geheim van hun kon soms verschrikkelijk zwaar wegen. Zelfs als ze elkaar hadden - en God. Wat zou Marwan graag willen uitschreeuwen hoezeer hij al die decadente lui haatte en zou willen verdrinken in hun eigen vet. Wat zou Mohamed graag willen vertellen hoe superieur hij zich voelde ten opzichte van allen om hem heen, zijn kompanen inbegrepen. Maar niets van dat al. De ijzeren discipline van het doel bond hun woorden.

Een van meneer Dekkers piloten kwam bij hem staan voor het tekenen van wat papieren. De dikke man las nauwkeurig, het zou niet de eerste keer zijn dat hij zijn handtekening onder iets fouts zette. Mohamed en Marwan spraken Arabisch onder elkaar, onderwijl wijzend naar de skyline van Venice en naar de verkeerstoren. Meerdere malen herhaalde Marwan het woord Atta, en hij richtte zijn vinger daarbij op Mohamed. Het viel de piloot op. Was dat een bijnaam, of betekende ‘atta’ bavarois in het Arabisch en had de een één van de ander gestolen? Het kon weinig te maken hebben met de vlucht, anders zouden ze niet zo naar beneden wijzen. Hij kreeg de formulieren weer terug en meneer Dekkers stond op.

‘Jongens, het spijt me, maar ik moet gaan. Dit is jullie piloot voor vandaag, John Macinteer. Succes ermee!’ Hij schudde beide stevig maar vlug de hand en liep druk naar zijn kantoor, waar een in pak geklede jonge man op hem stond te wachten.

Ze stelden zich beleefd voor aan hun begeleider en liepen stil met hem mee naar de in vrolijke kleuren beschilderde metalen vogel. Marwan was overtuigd van Mohameds plan. Er was niet veel nodig voor geweest. Ze zouden de reus wijzen op zijn lemen voeten zoals God hun het plan had gewezen. Ze zouden de reus neer brengen in het zand van een eindeloze woestijn, tussen de ruïnes van zijn verdorven beschaving. Maar de waanzin van het plan deed hen beide pijn. Ook in Marwans hart had angst nu postgevat, als een gek geworden hamster in zijn tredmolen, want God had hen uitverkoren Zijn werk te doen en Mohamed zou de kapitein zijn die Gods wereldheerschappij zou inluiden. Hij zou zich blootgeven als een stripper en langs de paal naar beneden glijden om allen op de knieën te dwingen.