Parmentier. Jaargang 13

[p. 84]

Derk Visser
Es ist Schluß

‘Sweet Child in Ti-hime,’ schalt het uit de speakers. ‘You'll see the line. The line that's drawn between the good and the bad.’ De dansvloer van ons schoolcafé kleurt paars. Klasgenoten zoeken een partner. Patricia staat aan het andere eind van de bar, oranje uitgelicht door een spot aan het plafond. Twee jongens draaien om haar heen. Ze willen dansen. Als zij zich van hen afwendt en mij aankijkt, sla ik mijn ogen neer.

Ik had me goed voorbereid op deze klassenavond. Een week lang had ik thuis voor de spiegel van onze badkamer uitgeprobeerd hoe ik haar het best kon vragen. Keer op keer stapte ik nonchalant op mezelf af en zei: ‘Hoi Patricia, heb je zin om te dansen?’ En als ze dan ‘Ja’ zei, sloot ik haar op de koude tegelvloer in mijn armen en speelden de mooiste schuifelplaten door mijn hoofd.

Het loopt nu tegen het einde van het feest en ik heb nog geen enkele keer met haar gedanst. Ik ben niet eens bij haar in de buurt geweest. Ik heb de hele avond voor de spiegels van de wc's gestaan en mezelf onzichtbaar gemaakt in de donkere hoeken van het schoolcafé. Daar moest ik toezien hoe ze werd belaagd door andere jongens uit de klas en hoe ze op haar blote voeten bijna voortdurend met hen over de dansvloer zwierde.

‘Goed feest hè,’ hoor ik opeens naast me zeggen. Ik kijk op en schrik. Patricia!

‘Hoi Luuk,’ zegt ze.

‘Hoi... Patricia.’

‘Goed feest, hè.’

‘Uhh. Ja...’ Ik zoek met mijn arm steun bij de bar en probeer een ontspannen houding aan te nemen. Mijn hart begint te bonzen in mijn keel.

‘Goeie muziek, hè.’

‘Ja...’ Haar gezicht is bezweet van het dansen. Een sliert van het lange blonde haar zit tegen haar wang geplakt.

‘Dit is het beste schuifelnummer aller tijden,’ zegt ze. Ik kijk naar de klasgenoten op de dansvloer. Sommigen lijken bijna met elkaar verstrengeld, anderen zoeken onwennig waar ze hun handen moeten neerleggen. ‘Het is de live-uitvoering,’ zegt ze. ‘Die duurt nog langer dan de studio.’ Ze wiegt mee op het refrein. ‘Sweet Child in Time. You'll see the line.’ Haar heup tikt zachtjes tegen de mijne. Mijn hart begint te bonzen in mijn hoofd.

De hele voorbereiding voor vanavond viel in het water toen ik een paar uur geleden, thuis in onze badkamer, mijn tanden stond te poetsen en in de plooi van mijn neusvleugel een puist ontdekte. Oh nee, dacht ik, een puist op onze klassenavond. Ik begon met mijn wijsvingers aan beide kanten van het witte kopje de huid bij elkaar te drukken om te kijken of hij eruit kwam, maar dat lukte niet. Met mijn nagels kreeg ik meer houvast. Ik probeerde het ook aan de bovenen onderkant van het puistje. Maar toen ik dat deed, zag ik dat er links en rechts twee rode sikkelvormige afdrukken in mijn huid waren achtergebleven. Twee afdrukken die, toen ik

[p. 85]

geschrokken losliet, ook boven en onder de puist verschenen. Het zweet brak me uit. Ik veegde er met mijn vinger overheen in de hoop dat het daardoor wegging, maar het ging niet weg. Ik had het alleen maar erger gemaakt. Vier bloeddoorlopen halve maantjes stonden als een tatoeage in mijn neus. Ik hoorde Patricia al antwoorden als ik haar met zo'n ingelijste puist zou vragen om te dansen: ‘Nee, dank je’. Of nog erger: ‘Straks misschien’, terwijl een leraar net had geroepen: ‘Laatste plaat!’

Ik veeg met mijn hand langs m'n neusplooi. De puist zit er nog en voelt groter dan ooit. Patricia blaast een pluk haar uit haar gezicht weg. Op haar voorhoofd, precies tussen de blonde wenkbrauwen in, op de plek waar zij soms zo'n oranje Indiase stip draagt, op het punt waar, zo vertelde ze een keer, haar zesde chakra zit, wordt een puistje zichtbaar, een klein wit puistje.

‘Heb je zin om te dansen?’ vraagt ze. Ik schiet overeind. Mijn hart begint te bonzen in mijn buik. Ik veeg gehaast mijn klamme handen aan mijn T-shirt af.

‘Ja!’ roep ik. Klasgenoten kijken op. Ze glimlacht en komt een stapje dichterbij, precies zoals ze in mijn gedachten al honderd keer eerder heeft gedaan. Ze steekt haar handen naar me uit, haar nagels zijn versierd met rode hartjes. Ik doe een stapje naar haar toe. Onze voeten staan nu om en om. Ze slaat haar armen om me heen. Eén hand komt neer tussen mijn schouderbladen, de andere zoekt een plek boven mijn stuitje, waardoor een tinteling vanonder in mijn rug naar mijn nek schiet. Terwijl ze zich voorzichtig tegen mij aandrukt, leg ik mijn handen op haar heupen. Ik weet niet wat ik eerst moet voelen, alles komt tegelijk. Haar zachte buik, het hardere heuveltje daaronder en haar borsten. De blonde haartjes op haar onderarm gaan overeind staan. Haar hart klopt net zo hard als dat van mij. Ze legt haar bezwete wang tegen mijn hals en haar rechterhand zakt over mijn stuitje naar beneden, naar mijn billen. Ze drukt zich steviger tegen me aan. Rustig blijven ademhalen, denk ik. Rustig blijven ademhalen. Niet met je gedachten naar beneden...

‘Nee hè,’ zegt ze opeens geïrriteerd en haar omhelzing verslapt.

‘Wat is er?’ vraag ik.

‘Mijn moeder.’

‘Wat is er met je moeder?’

‘Mijn moeder is er.’ Door de deuropening stapt een vrouw voorzichtig het paarse licht van ons schoolcafé in. Ze loopt wat in elkaar gedoken en haar gezicht gaat deels schuil achter de opstaande kraag van haar jas. Ik kijk Patricia aan. ‘Is dat je moeder?’

‘Mm, mm.’ De vrouw speurt de dansvloer af en steekt voorzichtig een hand op als ze haar dochter heeft ontdekt. Ze slaat de kraag om. Er verschijnt een verontschuldigende glimlach op haar gezicht.

‘Wat komt ze doen?’ vraag ik.

‘Mij ophalen, vrees ik...’ Ik kijk haar aan.

‘Ophalen?’

De laatste keer dat mijn moeder me kwam ophalen was onderhand al drie jaar geleden, ergens

[p. 86]

halverwege de brugklas of zo en mijn moeder kwam nooit binnen. Ze bleef altijd buiten wachten bij de auto tot het feest was afgelopen. Niet omdat ze verlegen was of ongeïnteresseerd, maar omdat ze wist hoe erg het was wanneer je in het gekleurde licht van de dansvloer aan het schuifelen was en je ouders langs de kant stonden te wachten. Sommige vaders en moeders, vooral die van de meisjes, kwamen vroeger wel binnen en bleven dan met hun jassen aan in een rijtje naast elkaar aan de rand van de dansvloer wachten tot de laatste plaat was afgelopen. Wat een intiem hoogtepunt van een klassenavond moest worden, werd op die manier vaak een gênante vertoning, net als vroeger bij de F-jes, wanneer je op een sombere zaterdagochtend, met alle ouders langs de lijn, een bal door je benen kreeg gespeeld.

Patricia kijkt over mijn schouder haar moeder aan en steekt voorzichtig een groetende hand op. Opeens knipperen de tl-buizen aan. Ze zetten iedereen in een helwit licht, het doet pijn aan mijn ogen.

‘Laatste plaat!’ wordt er geroepen. Ik zie Schultz van Duits met zijn hand bij de schakelaar staan.

‘Nu al?’ zeg ik.

‘Licht uit!’ wordt er vanaf de matrassen achter in het schoolcafé geroepen. Patricia's moeder staat naast de bar. Door het felle licht heeft ze haar ogen bijna dichtgeknepen. Ze lijken opgezwollen, alsof ze heeft gehuild. Patricia verbergt haar gezicht achter mijn schouder. Schultz kijkt naar haar moeder, maar zij ziet hem niet staan. Ze heeft alleen oog voor haar schuifelende dochter op de dansvloer.

‘Licht uit!!!’ galmt het opeens door de speakers. Eddie van Waalwijk staat achter zijn draaitafel en roept door zijn microfoon naar Schultz. ‘Licht uit!’ Anderen om ons heen stoppen met schuifelen. Ze kijken naar Schultz in de hoop dat de tl's weer uitgaan en het paarse licht terugkeert.

‘Wil je ook stoppen?’ vraag ik. Ze geeft geen antwoord. ‘Patricia?’

‘Wat zeg je?’

‘Wil je stoppen?’

‘Nee,’ zegt ze. ‘Jij?’

‘Ik ook niet,’ zeg ik. Ze drukt zich weer tegen me aan, maar haar omhelzing die eerst zacht en rond voelde, is nu verkrampt. Eddie van Waalwijk opent een platenkoffer en wandelt gehaast met zijn vingers over de singletjes die erin zitten. Hij haalt er één tevoorschijn en neemt het plaatje uit de hoes.

‘Disco Eddie, laatste plaat!’ roept Schultz nog een keer, terwijl hij met zijn handen een toeter rond zijn mond maakt. Eddie pakt de microfoon.

‘Maar dit nummer duurt nog tien minuten, doe dat licht dan uit!’

Schultz luistert niet en blijft als een bewaker met zijn armen over elkaar voor de schakelaar staan. Vanuit een hoek wordt een handvol pelpinda's naar hem gegooid. Er klinkt gelach en gehoon. ‘Licht uit! Licht uit!’ schreeuwt Eddie door zijn microfoon. De Ruiter van Geschiedenis

[p. 87]

snelt voor ons langs naar de onzichtbare pindawerper in de hoek. We zijn het enige stelletje dat nog op de dansvloer staat.

‘Es ist Schluß!’ roept Schultz. Ik druk haar nog één keer stevig tegen me aan.

‘Licht uit! Licht uit!’ Andere klasgenoten sluiten zich bij Disco Eddie aan. Ze beginnen ook te roepen, maar Schultz weet van geen wijken. Als Eddie zich omdraait naar de dansvloer en met gebalde vuist de maat van zijn slogan wil gaan slaan, stoot hij met zijn heup tegen de draaitafel. De naald stuitert met een snerpend geluid over het singletje en de platenspeler slaat af.

Hemelwater

De eerste keer dat ik Patricia zag, was ze naakt en danste ze als een ballerina door de achtertuin van haar huis. Het onweerde en regen stortte op ons neer.

Het was de laatste dag van onze zomervakantie. Ik fietste met nog één krant in mijn tas naar de oude villa even buiten het dorp. Het liep tegen het eind van de middag en donkere wolken pakten zich boven mij samen. Jarenlang had er een zonderlinge grijsaard in de villa te midden van de weilanden gewoond. Een paar maanden eerder was hij overleden. Na zijn dood werd het leegstaande huis bewaakt door een Dobberman Pincher, die aan een ketting voor de deur lag. Het beest had nu plaatsgemaakt voor een Volvo op de oprit en drie roze slipjes aan een waslijn naast het huis. Door de opstekende wind begonnen ze te wapperen. Het naamplaatje van de vorige bewoner was van de deur gehaald; vlak boven de brievenbus tekende zich een verkleurd rechthoekje af met aan weerszijde een schroefgat. Een nieuwe naam hing er nog niet. Ik stopte de krant in de brievenbus en zag door het ruitje in de voordeur verhuisdozen in de gang staan. Op dat moment schoot een bliksemflits door de lucht en klonk een enorm gedonder. Ik schrok en voelde de eerste druppels vallen. In de verte lag ons dorp onder een donkere hemel en er kwam een grijs gordijn van regen over de weilanden naar mij toegesneld. Ik zocht om me heen naar een schuilplaats. Aan de voorkant van het huis was niets. Aan de zijkant ook niet. Het dreigende geruis van de regen kwam steeds dichterbij. De enige schuilplaats leken de grote rododendrons, die een dichte haag om de achtertuin vormden. Er was niemand te zien, dus rende ik langs de waslijn een paar meter over het gazon en dook het struikgewas in. Net op tijd, want de regen had de tuin bereikt. Achter mij klonk opeens een enorm gekraak. Toen ik omkeek zag ik twee oude tuindeuren openslaan en sprong er een meisje tevoorschijn dat de stortbui met haar naakte lichaam verwelkomde. Ik dook ineen. Ze huppelde het gazon op, naar de grote perenboom die een meter of zes van mij vandaan in het midden van de tuin stond. Haar blonde haren waren na een paar stappen door de regen lange slierten geworden die hier en daar tegen haar al vrouwelijke bovenlichaam plakten. Zo zwierde ze met elegante bewegingen om de perenboom heen en danste ze door de plassen in het gazon. Ik bleef onder de bladeren van de rododendrons aardig droog, maar omdat ik sommige takken, die door de regen zwaarder waren geworden en daarom mijn zicht belemmerden, opzij duwde, begon het te lekken en liep er een stroompje water langs mijn nek, over mijn rug en tussen mijn billen door naar beneden. Het

[p. 88]

kietelde en ik voelde hoe mijn onderbroek nat werd. Ineens bleef ze stilstaan, recht voor me. Met gesloten ogen en gespreide armen, de handpalmen met een ontvangend gebaar naar boven gericht, legde ze haar hoofd in haar nek en liet de regen over haar lichaam stromen. Over haar gezicht, haar borsten en haar buik. Ik zag hoe het donkere driehoekje onder haar navel uitliep in een krullend puntje en hoe ze een helder straaltje hemelwater plaste. Ze stak haar tong uit en liet de regen in haar mond lopen. Ik deed haar na, probeerde de druppels die door de dichtbegroeide struiken lekten op te vangen.

Dat was een maand geleden, toen er nog geen leraar Duits was die de schakelaar van het tllicht bewaakte en de mooiste schuifelplaat aller tijden nog niet halverwege was afgeslagen, toen haar moeder haar nog niet had opgehaald. Nu, in de stilte van onze badkamer, piept de muziek van vanavond met een fluittoon na in mijn oren. Ik pak een handdoek van het haakje en begin me af te drogen. De topjes van mijn vingers zijn gerimpeld. Deze douche was warmer dan een regenbui maar bracht geen enkele opwinding.