Parmentier. Jaargang 10

[p. 77]

C.O. Jellema
Als in een spiegel

Kent de kruipende boterbloem angst
als van mijn hand de schaduw haar nadert,
zou het hondsdraf niet liever op hol slaan
dan wreed weggeplukt door mijn gulzige vingers -

die bleke bundel wortels van de boterbloem,
die dunne draden van het hondsdraf -

vraagt een wieder zich af, maar tevreden
beziet hij het perk rond de struikroos,
de rulle opgeschoonde grond, het geel
en lila onkruid in zijn korf verleppend,

in de zon en met vogelgezang in zijn oor
voelt hij zich een met zijn lichaam en heel
door zijn daad die een orde hersteld heeft:

dat zijn geluk. - Hij moet wel iets
van een dichter hebben, zoals die
uitroeit wat hij niet kan gebruiken
en wat hij mooi vindt laat staan,

liefst in de winter een roos,
een sneeuw hartje zomer -

zo overwint die zijn angst voor de Wieder,
overjaart hij in zijn verbeelding

met zinnen als een dunne levensdraad,
als gebundelde wortels de woorden,
lijkt zijn denken compleet
ongegrond.

Het was, schrijft José Saramago,
in tegenstelling tot wat wordt beweerd,
een botanicus die de beroemde zin sprak:
een roos is een roos is een roos, een dichter
had slechts gezegd: een roos, de rest
zou zijn opgegaan
in de stilte van het kijken...

Maar de boterbloem dan, en het hondsdraf,
al dat belang dat bodem wil,
voeding, voortplanting, niks poëzie -