Parmentier. Jaargang 6

[p. 82]

Frans Budé
Psalm 137

Brede oevers, Babylon. Onze woorden
gloeien niet, stromen niet langer op je aan.
Hoe zouden wij hier kunnen zingen,
onze vaders om liederen vragen, nu naar het water
dat je draagt alleen maar onze tranen vloeien?

Weggevoerd, gevangen, smeult ons lied.
Men nam ons alle stemmen af,
geen tong die nog een klank verdraagt.
Ver van huis weigeren onze kelen. In de kamers
van ons hart klopt een warm verlangen - naar u,
verheven vaderstad, vrijplaats, vreugde.

Zwart zijn de dagen voor wie ons hier honen,
totdat de dood, dolgeworden, zijn schaduw werpt,
hij ook hen omhelst, onder aan de rotsen
bij de keel grijpt:

vergeefs zullen zij wachten op het licht.