Parnassus, dat is den Blijen-bergh
(1623)–Anoniem Parnassus, dat is den Blijen-bergh–
Auteursrechtvrij
[pagina 125]
| |
Op de wijse: Onlancx ghingh ick spaceren.Lestmael hoort mijn verclaren
Om vreught te openbaren,
Sonder eenigh beswaren,
Op d’water ick laveerde:
Lustigh spronghen de baren
Ick ghingh my mede paren,
Om na Lillo te varen,
Met de ghereformeerde:
Sy setten my aen’t boort
En seyden onghestoort,
Compt vrient met ons en hoort,
Naer ’t rechte Godes woordt,
Dat u onse trauwanten,
‘Ksou segghen Predicanten,
Sullen in’t herte planten,
Doet vry na heuren raet,
‘Tsal wesen t’uwer baet.
Ick ben in’t schip ghetreden
Ick dacht nu crijgh ick heden
Materie met reden
Om u de cap te vullen:
Sy hebben my ghebeden
Compt vrint sit hier beneden,
Maer eer ick wist de seden
Begonsten sy te brullen,
Ick sach nu daer dan hier
Deur dees vremde manier,
Sy maeckten groot ghetier
Tot dat sy quamen schier
Veur Lillo sonderlinghen
Daer lieten sy heur singhen
| |
[pagina 126]
| |
Op’t landt sach ickse springhen,
Ick spronckse lustigh naer,
Ten viel my niet te swaer.
Als wy met cloecken sinnen,
Quamen te Lillo binnen,
‘Tspel ghinghmen daer beginnen,
‘Twas tijdt van predicatie,
Vrienden en vrindinnen
Begonsten my te kinnen,
En baden my uyt minnen
Gheluck en salutatie,
Menighen beroyden haen
Heeft daer sijn best ghedaen,
Om my seer wel t’ontfaen,
Terstont quam daer seer saen,
D’aelmoessenier waerachtigh
T’Antwerpen oock woonachtigh,
Die quam aldaer seer prachtigh,
Met den scheilen knaep,
Hy sach wreedt als een schaep.
Terstont sach ick beneven,
Den Predicant beseven
Staen op den stoel verheven
Als eenen joncker lustigh,
Hy wist het hem soo te gheven:
Vrienden daer staet gheschreven,
En wilt suchten noch beven,
Maer stelt u herten rustigh,
Zijt gherust dach en nacht
Eet en drinckt, zijt wel bedacht,
Want Christus hier op acht
Die hevet al volbracht.
Al weat de papen prasen
Ten zijn maer visebasen,
Sy doen de menschen rasen,
Sy sluyten joncker geus,
| |
[pagina 127]
| |
Den hemel veur den neus.
De Religieusen quamen
Hem inden sin by namen,
En sey hoe datse samen
Schooren den rock des Heeren.
Derf hy’t hem niet wel schamen
Sulcken leugens te ramen,
Om datse naer ‘tbetamen
Draghen besondere cleeren,
Elck een dit dit noteert
Seght my onghefailleert,
Ist qualijck ghestoffeert
En oock ghepractiseert,
Sulcken leughens sonder stooren,
Wast volck al moet om hooren
Sy buyghden noch haer ooren,
Maer siet den dullen cop
En hiel daer me niet op.
Hoort toe als de ghehulde
Hoe dat het calf noch brulde,
Ghelijck de onverdulde
Dees leughen ghingh noch grover,
Eenen Priester t’sijnder onschulde,
Soo dickwils den kelck vulde,
Tot dat hy heel versmulde
En viel van achter over:
Noch swoer hy op sijn trouw
Van een goede jonckvrouw,
Die gaen te biechten souw,
Den biechtvader niet en wouw
Haer gheenssins absolveren
Oft moest hem contenteren,
En terstont asseureren,
Twee hondert gulden ghepast;
‘Tzijn leughens diemen tast.
Onsen Heer sonder vermijen,
| |
[pagina 128]
| |
Die woud’ by gaen bestrijen,
Wie soud’ hem toch verblijen
In alsulcke ghesellen:
Christus sprack hy ten tijen,
Al naer sij dierbaer lijen,
Smaeckte sonder vermijen
De bitter pijn der hellen.
Ick dacht och lieve Heer,
Is dit de rechte leer,
Die sy prijsen soo seer,
Doen nam ick mijnen keer,
En wilde van daer scheyden,
‘Twas vrient wilt noch wat beyden,
Dan wilt u Godt gheleyden,
Draeght dees twee Psalmen met,
Sy zijn suyver en net.
In maniere van spreken,
Heb ick met loose treken,
Dees twee Psalmen ghesteken
In mijnen boesem cleyne,
Sy begonsten te leken,
Ick hebber naer ghekeken,
Ick was by naer besweken,
Al van den stanck onreyne,
Die my daer af vernam,
Doen was ick alsoo gram,
Maer als hy naer den stam,
By ander Psalmen quam
Begost hy soo te stincken,
‘Tsal my noch langh ghedincken,
Ick moeste eens gaen drincken,
Een tuyghsken alsem wijn,
Daer med’ verginck de pijn.
Prince schout dees erreuren,
Ick seght u van te veuren,
En wilt u oock niet speuren,
[Noot van de redactie: pagina 129-130 ontbreken in het origineel]
| |
[pagina 131]
| |
Om naer Lillo te loopen,
Het zijn duyvels humeuren,
Godts woordt sy heel verscheuren,
En met de tanden leuren,
Oprecht het vel afstroopen.
Houdt u aen’t vast ghemerck,
Dat is de heylighe Kerck,
Die deur Godts wonder werck,
En sijn belofte sterck,
Allen de helsche seughen
Daer teghen niet en meughen,
Ten baedt schimpen noch leughen
Want haer is toegheseydt
D’eeuwighe vasticheydt.
N.P. |
|