De Parelduiker. Jaargang 20

[p. 160]

Marieke Rijneveld
Lieve R.

Marieke Rijneveld (1991) is schrijver, muzikant en dichter. Dit jaar won ze de Hollands Maandblad Aanmoedigingsbeurs 2014/2015 en vorig jaar de C.C.S Crone Stipendium literatuurbeurs 2015. Naast het schrijven treedt ze vaak op als singer-songwriter. Deze zomer verscheen haar debuutbundel Kalfsvlies bij AtlasContact. Momenteel werkt Rijneveld aan haar debuutroman.

Te vaak vermorsten we zondag nadat dominee met de zegen het hart in ontspanningsfase had gebracht, diastole, pepermunt onder de tongen geklemd tot zij zo breekbaar werd als de mens, flinterdun zijn we in alle vormen van sterkte maar wij kenden vrolijkheid alleen van de blije gezichten van huzarensalade die enkel mistroostig werden als je er met een lepel doorheen ging, wortelreepjes als slappe kaken.

Als ik tragedie wil zien hoef ik jou maar in mijn blikveld te schuiven om te zien hoe je huid zo doorzichtig is dat zij dient als een plastic hoesje met daarin het archief van de oorlog, moeder die goed was in toneelspelen maar het overlijden van haar man alleen kon laten zien door langdurig weg te blijven en je nooit leerde hoe je een ruzie begon of eindigde, verzet in ons denken is gemarkeerd maar in woorden staat het vaak als in eerste versies van gedichten niet op de juiste plek. Je hebt je graf al uitgekozen als een hotel

met een kamer voor vier personen, wijn en scrabble met vrienden en ik vraag mij af of er een voorkeur is voor links of rechts liggen en of er een maaltijd wordt geserveerd net voor het sterven: wentelteefjes stonden hier ooit voor opgegeven, lag de hond aangereden, buurman of verre tante in vrede, dan rook het huis zo zoet dat de ramen monden kregen, opengeschoven werden om ons naar binnen te lokken nu we gevuld moesten worden om leegte als een zwerfkat buiten de deur te houden. Steeds vaker zou ik je

vast willen pakken maar mijn aanrakingen vallen altijd buiten het tijdslimiet van genegenheid tonen, we willen ons niet alleen kunnen uiten via taal, ja ik praat te veel over de koeien en te weinig over de ruimte van een weiland, oefen op standbeelden in het Vondelpark want als ik die kou kan trotseren van steen en marmer, kan ik jou net zo omhelzen, je afwezigheid in mijn jeugdjaren net zo goed verdragen als

[p. 161]

de onwetendheid die oorlogsbeelden bij mij teweegbrengen van nooit echt kunnen ervaren hoe het voelt om bang te zijn voor vijanden: jou heb ik inmiddels vergeven.

Zoals gewoonlijk regent het op de dagen dat we zwaarmoedig worden, erachter komen dat het verschil tussen ons is dat jij ooit zal gaan met jazz-achtig trompetgeschal en ik, in stilte.