De historie van Partinoples, grave van Bleys
(1962)–Anoniem Historie van Partinoples, grave van Bleys, De– Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 11]
| |
Hoe de Keyserinne haerder Suster Uracla vertelde, dat sy den Grave Partinoples gebracht hadde, en hoe sy by hem te bedde ginck.
| |
[pagina 12]
| |
De Grave lach van ancxte en beefdeGa naar voetnoot1 sonder eenich woort te dorven spreken. Ende de Keyserinne strecte haer voeten neven sijn sijde, soo dat sy haer beenen teghen des Graven beenen stiet, vanden welcken hy seer vervaert was, segghende: Lieve God, wat mach dit zijn dat hier neven my int bedde leydt? ende zy antwoorde: Ick ben een Keyserinne, die altijd tot mijnen ghebode hebbe seven Koninghen, veel Hertogen ende Graven met menigen Edelman, ende noyt man en was so stoutGa naar voetnoot2, die alleenlijck in mijn kamer dorste komen: daarom seght my wie ghy zyt die hier in mijn bedde light. De Grave antwoorde: Vrouwe uwerghenaden believe my hier af te excuseren, want ick hier by grooter avontuerGa naar voetnoot3 gekomen ben, ende vertelde haer alle de gheschiedenisse, haer biddende dat sy hem vergheven wilde 't ghene hy tegen haer misdaen hadde, hy soude terstondt alst dach waer van daer scheyden. Daer op sy hem seer straffelijckenGa naar voetnoot4 antwoorde, segghende: Staedt op ende gaet lichtelijckGa naar voetnoot5 van hier, oft ick sal sulcken gheschalGa naar voetnoot6 maken, dat u qualijck bekomen sal: dat ghy hier oyt quaemt. Vrouwe, seyde de Grave, den nacht is seer doncker, ende 't Palleys soo groot dat ick niet sou weten waer ick sou gaen. Gheeft my u handt, seyde de Keyserinne, ick sal u wel leyden. Ick ben soo moede ende ghetravailieert, antwoorde de Grave dat ick my niet verroeren en kan. Ten zy dat ghy van hier gaet, seyde de Keyserinne, ick sal op staen ende roepen mijn Ridders, die u hier dootslaen sullen. Vrouwe, seyde hy al schreyende, zijt mijnder ghenadich dat ick om u niet en sterve. Ende als sy hem hoorde schreyen, ontfermden haer des, ende bleef langhe stille ligghende sonder eenich woort te spreken, mits den welcken de Grave meynde dat sy gheslapen hadde, ende is haer allenskens | |
[pagina 13]
| |
naerder ghekropen om te weten wat het sijn mochte, al hadde hy haer goede woorde hooren spreken, nochtans peysde hy dat eenich ghedrochte oft vijandts werckGa naar voetnoot1 ware, ende hy leyde sijn hant seer heymelijcken op haer borsten, meynende die te tasten, maer haer handen laghen daer op, met dewelck sy seer rasschelijck wech stierde de sijne sonder eenich woordt te spreeken, seer stille blijven ligghende. Ende de Grave merckende dat sy niet en sprack, meynende dat sy gheslapen hadde, taste wederom met sijn hant nae haer borsten, daer sy beyde haer handen op liggende hadde gelijck met den eersten, maer sy en verroerde die niet, mits den welcken hy meende dat sy sliep, ende ginc haer seer by ligghen, maer sy en sprack niet. Doe dachte hy in hem selven dat hy met tasten ondersoecken wilde oft een Man of een Vrouwe ware, oft gheest oft vyants ghedrochteGa naar voetnoot2: oft eenigerhande ander quaet ghespuys dat hem bedrieghen wilde, ende stack syn handen uyten bedde die liggendeGa naar voetnoot3 boven op der Keyserinnen hooft, ende bestontGa naar voetnoot4 het hayr des hoofts te tasten, twelck hy wel gevoelde dat seer lanck was maer mits de duysterheydt en konde hy dat niet sien. Hy taste 't voorhooft, d'ooghen, den neuse, den mont, de kele, de borsten, de armen, ende telde de vingheren want hy meende oft ghesplitteGa naar voetnoot5 handen gheweest hadden, daer nae taste hy den buyck, de beenen, de schenen, de voeten, ende telde de teenen om te weten oft gesplette5 voeten waren: want in dien tijt vontmen een beeste die vander gordel-stadtGa naar voetnoot6 opwaerts was ghelijck een Vrouwe, ende neerwaerts gelijck eenen Leeuwe, hebbende voeten ghelijck een Hasewint, daer om taste hy haer over al soo wel, om te ondersoecken oft eenich van dien Beesten gheweest hadde. Ende doen hy haer over al wel ghetast hadde, dachte hy in hem selven dat | |
[pagina 14]
| |
een de schoonste creatuere der Werelt was. Ende de Keyserinne sprack tot hem, segghende: Nu hebdy my met u tasten seer wel ondersocht, weet waerachtich dat ick ben een Keyserinne ende Vrouwe van seven Koninghen. Wildy mijn Heere ende hunlieden Heere sijn soo moet ghy houden 't gene dat ick u segghen sal, dat is, dat ghy niet begheeren en sult, noch eenighe maniere soecken mijnen lichame te ontdecken om dat te siene, niet eer voordat ghepasseert sijn twee jaren, maer ist sake dat ghy in eenigher manieren ter contrarieGa naar voetnoot1 van desen doet, soo weet sekerlijck dat ick u een schandelijcke doot sal doen sterven, 't welck hy haer seer getrouwelijck gheloofde alsoo te houden. |
|