Over Multatuli. Jaargang 34. Delen 68-69

[p. 2]

[Nummer 69]

[Inleiding]

‘Niets gelijkt op het andere’

Het ontpoppingsproces van de redactie, dat met het vorige nummer is begonnen, is in volle gang. Jaap Grave is uitgetreden maar hij blijft vaste recensent. Guido Leerdam helpt de nieuwe redactieleden dit en het volgende nummer op streek en zal daarna afscheid nemen. Vincent Stolk, promovendus bij de universiteit voor Humanistiek, en Klaartje Groot, conservator van het Multatuli Huis, hebben zich bij de Over Multatuli-gelederen gevoegd.

De nieuwe redactie wil een blad dat voor allerlei types toegankelijk is omdat het door velen gelezen moet worden. Iedereen is immers bij Multatuli's gedachtegoed betrokken: de minister van finantiën en de zakenlieden van de Zuid-As, de gemeente-ambtenaren en armbesturen, en de wetenschappers en Bilderdykianen, de pasteibakkers en de leden van de Amsterdamse Kunstraad, de galanteriekramers en de journalisten, de huisbewaarders, en de tuinlui..., het gaat ook dominees aan, en likeurstokers&uitgevers, en wie van staatsschulden leven, en de klerken op een makelaarskantoor, en de docenten en alle anderen ook, en de burgemeester van Amsterdam ook! En last but not least de kinderen van al die menschen - ja, lieve... lezer, vergeet u vooral niet uw jeugdige kennissen en familieleden over Multatuli te vertellen en hun het lidmaatschap te schenken van het Multatuli Genootschap - want van het publiek, of de crowd, moet Multatuli het hebben zoals u weet. Stel hem niet teleur!

[p. 3]

Om al die types te behagen zal zo geschreven worden dat het tevens een onderhoudende lectuur wordt, en dat zeer velen niet zullen gissen dat het een officiële strekking heeft. We geloven waarachtig dat er veel geest in is. Het is vrolijk, koddig, men zal hopen wy lachen, en dan stuit men op eens op een passage die zeer ernstig is. Wij zullen dan ook verschillende genres en benaderingen toestaan. Niets gelijkt op het andere. De diversiteit komt in dit nummer eveneens tot uitdrukking in het feit dat er aan verschillende werken van Multatuli aandacht wordt besteed. Met haar degelijke analyse van Japanse gesprekken betoogt Ulla Jansz dat dit werk vooral als cultuurkritiek in plaats van maatschappijkritiek gelezen moet worden. Noortje Mooij behandelt een ander werk van Multatuli dat zelden onderwerp van studie is geweest: Miljoenenstudiën. Zij pleit voor een intertekstuele benadering en laat zien dat die verrassende inzichten kan opleveren. Vervolgens staat de recensie over Atte Jongstra's Kristalman (‘Het Pak van Jongstra’ door Jaap Grave) vanzelfsprekend garant voor een baaierd aan onderwerpen.

We weten zeker dat de gemiddelde Over Multatuli-lezer en doorgaans eigenwijze Multatuliaan 1^o. er zelf veel moois in zal vinden. Bijvoorbeeld in de bijdrage van Anton Korteweg over Multatuli's raakvlakken met de dominee-dichters. Hij vertelt over allusies op de bloemrijke en vernuftige poëzie van Ten Kate en over Droogstoppels collega-man-van-fatsoen.

We weten zeker dat 2^o. de lezer zeer veel razend zal afkeuren - daarover mag de lezer oordelen -

En we weten zeker dat 3^o. hij evenzeer uitproesten zal van lagchen - misschien wel om de column over Multatuli's avonturen op Facebook -, als van tijd tot tijd geroerd wezen, bijvoorbeeld door het stuk van Simon Blaas over Multatuli in Middelburg, dat een intieme reconstructie biedt over zijn lezingtournee in het Zeeuwse: ‘van nacht weinig gehoest’.

Is dat dus niet een gek blad?

De redactie

Voor het titelcitaat en de overige allusies op Multatuli: vw x, p. 60-68.