Over Multatuli. Delen 20-21

[p. 62]

Terugschrijven

‘Geen beter vermaak dan leedvermaak’. Die uitdrukking schoot mij onwillekeurig te binnen toen ik in Over Multatuli nr. 19 Cyrille Offermans' bijdrage ‘Een pittig wielrennersbroekje voor Multatuli’ gelezen had. Wat is het geval? Offermans geeft in dit stukje lucht aan zijn gevoelens van spijt in een onbewaakt ogenblik de redactie te hebben toegezegd twee geheel of gedeeltelijk aan Multatuli gewijde publikaties te zullen bespreken. het eerste boekje dat slachtoffer wordt van zijn geprikkelde stemming is Aarts' letterkundige almanak. Hij wenst daar niet veel woorden aan vuil te maken (al ontziet hij zich niet Georg Christoph Lichtenberg als getuige à charge op te roepen) en houdt het dan ook kort; niettemin loopt hij op een grandioze manier in de val: het stukje van S. (niet: Simon) Carmiggelt dat hij voor een pastiche verslijt, is namelijk helemaal geen pastiche, maar een door Carmiggelt zelf geschreven toneelrecensie die op dinsdag 18 maart 1947 op pagina 4 van Het Parool stond, naast berichten als ‘Alb. Kuyle mag niet als journalist werken’, ‘Herdenking P.C. Hooft op 21 Mei’ en aflevering nr. 15 van het feuilleton door Willy Corsari, ‘De man die niet mocht terugkeeren’.

Drie dingen leert ons deze kwestie. Ten eerste: wrevel is een slecht richtsnoer bij het boekbespreken. Ten tweede: het doen van ongecontroleerde uitspraken is het kennelijk voorrecht van een recensent. En ten derde: over smaak valt niet te twisten.

Dick Welsink

Aanvullingen op Van der Plank

H.H.J. de Leeuwe, Multatuli. Zutphen, [1955]. (Bloemlezing; onderdeel van D'Egelantier Reeks). Opgave H.H.J. de Leeuwe.

H.H.J. de Leeuwe, ‘Er is maar één mysterie’ (Causerie over Vorstenschool, gehouden voor de Vara-microfoon). In: Het Woord van de Week. [z.p.], 1954. Opgave H.H.J. de Leeuwe.

Sam de Wolff, ‘Multatuli’. In: Sam de Wolff, En toch... Driekwart eeuw socialisme in vogelvlucht. Amsterdam, 1951. p. 21-51. Opgave C. Bij.