Over Multatuli. Delen 12-13

[p. 64]

René Vanrusselt
De correspondentie tussen Mimi en Wilhelm Spohr⁺

Naar aanleiding van mijn scriptie ‘Multatuli in het Duitse cultuurgebied. Een receptiestudie’ zocht ik naar de eventuele correspondentie van Wilhelm Spohr - de grote Duitse Multatuli-vertaler - met Nederlandse Multatuli-vrienden, op de eerste plaats met Mimi Hamminck Schepel. Deze zoektocht bleek aanvankelijk vruchteloos, vooral omdat Spohr in een interview met N. Rost^1. beweerd had dat zijn Multatuli-archief tijdens de laatste wereldoorlog verloren was gegaan. Door een toeval ontdekte ik een Oostduitse krant^2. waarin beweerd werd dat Spohrs nalatenschap in de vorm van artikels over plastische kunst terecht was. Vandaar, enzovoort. Ook dit bleek fout! Behalve op boeken en artikels over Multatuli, stuitte ik uiteindelijk in Oost-Berlijn in de Akademie der Künste op elf brieven en twee briefkaarten van Mimi aan Spohr, geschreven tussen juni 1898 en 17 december 1899, en vijf brieven en briefkaarten van tussen 1922 en 1928. Met deze laatste corresponderen een zevental brieven van Spohr (1920-1924), die zich in het Multatuli-museum bevinden. De brieven van de jaren twintig zijn echte vriendschapsbrieven over familie en gezondheid en zijn niet relevant voor de Multatuli-studie.

Nu is het bekend dat brieven vàn en ààn aardiger om te lezen zijn dan alleen maar brieven vàn. Ik ben er echter niet in geslaagd Spohrs brieven te detecteren, zodat te vrezen valt dat de correspondentie Spohr-Mimi maar eenzijdig bewaard bleef. Deze tergende situatie wordt echter voldoende verholpen door de interessante informatie die Mimi's brieven bevatten en het licht dat ze werpen op Spohrs voorbereidingen van zijn vertalingen. Ik heb gepoogd van brief tot brief weer te geven welke contacten Spohr legde en met welke problemen hij geconfronteerd werd. Daarbij leek het mij niet nodig in te gaan op het soort berichtgeving dat handelt over persoonlijke problemen of small talk; slechts wat enigszins relevant kon zijn voor de Multatuli-studie werd hier afgedrukt. Verder geïnteresseerden kunnen de brieven thans in het Multatuli-museum raadplegen.

+ Dit artikel kwam tot stand dankzij een reisbeurs van het N.F.W.O.

1. N. Rost: ‘De man die Multatuli hielp aan wereldfaam. Een toneelcongres’ Critisch Bulletin, 1955, p. 565-572.

2. J. Klepper: ‘Noch voller Pläne. Zum 90. Geburtstag von Wilhelm Spohr’. Berliner Zeitung, 2-02-1958.

[p. 65]

Wilhelm Spohr ontdekte Multatuli in 1893 in het Parijse tijdschrift ‘Revue Blanche’, waarin enkele vertalingen stonden van A. Cohen. Hij vertaalde deze stukjes (‘Märchen von der Autorität’ (1893), ‘Ueber die Unsinnigkeit der Autorität’ (1894) uit het Frans voor het tijdschrift ‘Der Sozialist’ van G. Landauer en na een éénjarige gevangenisstraf (1894), waarin hij Nederlands leerde, ontstond bij hem het plan de geschiedenis van de man te schrijven, ‘Eine Charakteristik seines Lebens, seiner Persönlichkeit und seines Schaffens’^3. zoals ze in het land van de schrijver nog niet geschreven was. Wat hij in Nederlandse, Vlaamse en Duitse steden, in bibliotheken, uit tijdschriften en kranten, in contacten met Mimi en tijdgenoten van Multatuli te weten kwam, vatte hij samen in een biografie met analyse der werken. Langzaam openden zich de bronnen via Nederlandse vrienden als Willem Paap, F. Domela Nieuwenhuis en tenslotte via Mimi Douwes Dekker-Hamminck Schepel.

3. J.C.C. Bruns Verlag, Minden, 1899.

I.

De eerste brief van Mimi aan Spohr draagt geen datum, tenzij de van Spohr stammende latere bijvoeging ‘juni 98’. Is dat haar eerste antwoord? Hoe het contact tussen beiden tot stand kwam en wanneer precies valt niet te achterhalen, maar bepaalde uiterlijke, formele kenmerken - bijvoorbeeld de aanschrijftitel ‘Werther Herr’, terwijl de tweede brief al begint met ‘Mijn (sic) lieber Herr Spohr’ - en de problematiek van de brief laten met zekerheid stellen dat wij hier voor het begin van de correspondentie staan. Deze brief is gedeeltelijk ook nog in het Nederlands gesteld. Het Nederlands is in dit artikel cursief gedrukt. Alle andere brieven zijn in het Duits, maar voor dit artikel heb ik de citaten vertaald.

In deze eerste brief wil zij voornamelijk zijn vragen beantwoorden. Zo is zij bereid een voorwoord te schrijven bij de ‘hiesige Ausgabe [= ‘Charakteristik’], dat hij dan in het Duits kan vertalen. Want zij heeft de Nederlanders nog wel wat te vertellen en niet zo zeer de Duitsers. Vervolgens volgt een belangrijke passage over hun huis. Ons Ingelheimer huis! Ach! Wouter was er nog voor hij naar Indië ging. Hij zei dat het er erg vervallen uitzag. Ook sedert [dien] was er nog een vriend van Wout die als kind bij ons was geweest. Wout heeft hij nog een tekening er van gezonden, maar het ziet er ellendig uit. Voor mij wens ik geen fotografie. Hoe de Laubgang zijn zou waaraan Dek werkte? Ik zou het niet terug wil-

[p. 66]

len zien! In mijn gedachten is alles nog zo duidelijk zo als het was. Uit de woonkamer zagen we het Germania Denkmal in 't Niederwald (1883) - Heel Ingelheim was leeggelopen toen het onthuld werd (wij waren thuis) en toen langzaam verbreidde zich het bericht van die mislukte aanslag op de vorstenstoet, eerst kon men het niet geloven maar langzaam werd het duidelijk - het was waar! En toen, datzelfde jaar of een paar jaar later tegen Kerstmis en nieuwjaar in Leipzig dat proces tegen Reinsdorf^4., ik wist de naam niet meer, maar gij hebt hem genoemd. O, die arme, wat hebben we met hem geleefd, Dek en ik - geen baatzucht, niets kleins - ik heb geen oordeel of het goed is - maar begrijpen? O ja! En dan, het doet je niet zo armzalig klein aan. Vertwijfeling, moed, dweperij - dat zijn dingen die een mens kan navoelen - en z'n aandoenlijke zorg voor de [onleesbaar]. Arme lieve Dek! Was er zo van vervuld en als hij 's nachts wakker werd was zijn eerste gedachte bij Reinsdorf. Ge ziet dus wel dat ik niet kan schrikken van uw anarchisme maar het socialisme heeft zich aan mij altijd vertoond van een lelijke zij.

Domela Nieuwenhuis persoonlijk, houd ik van - maar hij liet Dek altijd spreken tegen zijn socialisme en hij antwoordde nooit, precies alsof hij het niet kon, wat ook Dek aannam. Een ander socialist Dr. H.C. Muller, maakte zich boos en éiste, zegge eiste! dat als Dek zijn richting niet wilde aannemen hij dan tenminste een arcanum zou aannemen tegen de ellende van de maatschappij. Zuivere krankzinnigheid! Enz. enz. en als ze dan helemaal niets meer te zeggen weten dan is het antwoord: ge zoudt het wel begrijpen als ge Marx maar las!

Zijn artikel over voordrachtskunst vindt zij goed, maar zij raadt hem af voordrachten te houden in Nederland. Voor enkele personen misschien wel, maar of hij daarmee iets kan bereiken? Zij vreest ook dat haar vriend Paap zijn opvattingen over het maatschappelijk ideaal niet deelt. Hij zal Spohr hartelijk ontvangen, maar voor de rest staat deze heel alleen. Uit deze eerste brief blijkt reeds een zekere gereserveerdheid: ook de volgende brieven lopen niet over van enthousiasme voor Spohrs plan. Ze zal hem in alles helpen maar het geeft de indruk dat hij het zal moeten doen ondanks haar. ‘Ik zelf heb in 68 de “Max Havelaar” vertaald. Een Duitser heeft het toen nagekeken. Het zal wat moois zijn. Maar ik zal er eens naar zoeken. Dek heeft het ook nagekeken. Iets kan U misschien helpen.’

4. August Reinsdorf: anarchist die op 28-09-1883 een mislukte aanslag pleegde op Keizer Wilhelm I bij de inhuldiging van het Germania-monument. Pas later ontdekt en terechtgesteld in Leipzig op 7-02-1885. Zie: R. Krämer-Badoni: Anarchismus. Geschichte und Gegenwart einer Utopie. Wien 1970.

[p. 67]

II. 2 juni 1898

Een antwoord op Spohrs brief van 30 mei. De Spohrse datering van de eerste brief is dus niet correct. Spohr heeft haar gevraagd of het niet mogelijk zou zijn zijn ‘Charakteristik’ tevens in Nederland uit te geven. Zij waarschuwt hem dat, daar het om een vertaling uit het Nederlands gaat, de ‘eigenaar van Multatuli's werken lastig zou kunnen zijn’ en stelt hem voor alleen de ‘Charakteristik’, zonder de bloemlezing in het Nederlands te publiceren. De uitgever Versluys wil de inleiding uitgeven en is bereid 100 gulden te betalen. Spohr moet dan bij zijn Berlijnse uitgever contractueel het recht eisen zijn boek in Nederland te mogen uitgeven. Mimi is bereid een inleiding in het Nederlands te schrijven en zijn tekst zal in het Duits gelijktijdig met de Berlijnse uitgave verschijnen. Dat is geen probleem ‘want alle beschaafde mensen hier lezen Frans, Engels en Duits en zeer velen nog andere talen. Zo wordt Heine hier in verhouding veel meer gekocht en gelezen dan in Duitsland!’

Dat hij Nederlanders zo bloednuchter vindt, komt wel omdat hij ‘Recht voor allen’ leest. Echt, hij mag van mensen als Cornelissen, Nieuwenhuis en Cohen niet verlangen dat zij zijn vertalingen doorlezen; ‘ik zou het graag met U samen doen.’ Zij stelt voor einde juli of augustus enkele dagen naar Berlijn te komen, maar prefereert dat hij naar haar komt ‘dan ziet hij Nederland, en ik kan U alles van Dek tonen - ik kan niet alles naar Berlijn meebrengen (...) en als U hier komt kunt U ook mijn vrienden spreken.’ Hij kan bij haar verblijven, ‘want ik ben niet bang voor Uw anarchistische tendensen (...) Angst voor Cornelissen en socialisten in het algemeen heb ik wel. Loof den Heer, hier is niemand gedwongen “Recht voor allen” te lezen.’

III. 9 juli 1898

Nadat ze in een briefkaart van 11 juni bericht heeft dat zijn brieven en teksten aangekomen zijn, vraagt ze hem in deze brief of hij, indien hij voor 17 juli naar Nederland komt, bij Paap wil gaan logeren. Zij zit ‘sedert maanden met een doorn in het vlees, een ongewenste huisgenote opgescheept.’ Thans is ook mevrouw Dr. Haas uit Rotterdam voor enkele dagen bij haar. ‘Zij mocht Dek zo graag en haar man en kinderen eveneens.’

[p. 68]

Mimi, naar een tekening van de Brugse kunstschilder Jef van de Fackere.
Multatuli en de zijnen, Amsterdam 1937.

[p. 69]

IV. 4 augustus 1898

Spohr heeft haar zijn portret gezonden. Ze hoopt dat hij duchtig aan het werk is en vindt het spijtig dat zij zijn vertalingen slechts gedeeltelijk heeft kunnen inkijken. ‘Ik ben U dankbaar, want de ontmoeting met U heeft mij opgewonden. Hoe zal U vragen? Ja, noemen kan ik het niet; en of die opgewektheid vluchtig zal blijven en vaag of een bepaalde vorm zal behouden, dat alles is nog zeer onbepaald.’ Zij zal hem de handtekening van Multatuli opsturen^5..

5. Afgedrukt in de ‘Charakteristik’, p. 97.

V. 20 september 1898

‘Nu iets over “Minnebriefe”. Volgens mij lopen de woorden “Minnebrieven” en “Minnebriefe” parallel. Ook in het Nederlands is het woord niet gebruikelijk. Minnebrieven of minne is een oud woord. Het kan verheven zijn, praktisch- en ook laag, gemeen. Liefdesbrieven (Liebesbriefe) is daarentegen de gebruikelijke burgerlijke term en het komt mij voor dat het in het Duits ook zo is. Minnebard, Minne-sanger, Minne-hof, Minne-sang en ook Minnebriefe, dat alles vind ik in mijn woordenboek. (...) Zeker, Liebesbriefe is hetzelfde. Ik zou niet weten wat het onderscheid is, alleen maar dat het woord Minnebrieven minder gemeen, poëtischer klinkt, niet precies romantisch maar wel poëtischer. Ik hoop dat U het woord behoudt in de titel en werkelijk, ik geloof dat het ongeveer hetzelfde is’^6..

6. En toch koos Spohr voor ‘Liebesbriefe’ en verdedigde zijn keuze in een voorwoord. Critici als A. Mayer en P. Raché namen hem dat kwalijk en beweerden dat hij opteerde voor de schijn van pikante sensatie. A. Mayer: ‘Ueber den holländischen Schriftsteller Multatuli’. Preussische Jahrbücher, Berlin, 1907, p. 215. P. Raché: ‘Liebesbriefe’. Das literarische Echo, 1899-1900, pp. 1602-1603.

VI. 13 oktober 1898

‘De plannen voor Uw werk heb ik met interesse gelezen. U hebt dus een andere uitgever en de verschijning van het eerste deel is tot aanvang 99 verschoven! [...] Ik hoop dat U in alles slaagt, en zoals U weet is voor mij Uw “Charakteristik” hoofdzaak. Ik kijk met spanning uit naar wat U er uiteindelijk van hebt gemaakt. (...) Ik vind het goed dat ik over dat alles niet hoef te oordelen. Ik weet namelijk niet of de uitvoerige vertelling van de Lebakaffaire en de lange uittreksels (bijv. Saïdjah) uit de “M[ax] Hav[elaar]” en spoedig daarop een vertaling van de hele M.H. adequaat is. Daarbij, ik weet niet of U de Droogstoppel begrijpen kan, ook als U dat kan weet ik niet of de Havelaar überhaupt kan vertaald worden. Voor de Nederlanders is het een blijvend boek, dus klassiek, maar ander-

[p. 70]

zijds is het toch reeds verouderd; ik weet dat het desondanks mooi kan zijn, maar een modern, dat is een in de tijdgeest passend boek, vindt toch beter zijn weg. Ik ben, beste vriend, een oude vrouw zonder illusies en vrees dat U niet het verhoopte succes gaat hebben. Ik verwacht nooit veel van vertalingen, alleen maar van het aanvoelen van de geest. Als men die kan weergeven (...) maar dat is moeilijk, want: men weerspiegelt de geest die men begrijpt.’

VII. 6 januari 1899

Spohrs hernieuwde vraag naar Multatuli's handtekening moet ze negatief beantwoorden. Wel heeft ‘De Dageraad’ ooit zijn handtekening onder een portret afgedrukt, maar dan zeer slecht: ze geeft de indruk of ze uit afzonderlijke letters samengesteld is.

VIII. 4 oktober 1899

Terwijl Mimi in een briefkaart van 29 september naar de prijs van zijn verschenen boek vraagt en informatie verstrekt i.v.m. de vertaling van ‘Minnebrieven’ - o.a. over de betekenis van het begrip ‘luiermand’ - bevat deze brief reeds taalkundige informatie voor ‘Max Havelaar’. Ze legt Spohr uit wat ‘bef en broek’, ‘slechts geparafeerd’ en ‘de bovenstaande antwoorden die door mij zijn geparafeerd’ betekenen. Ze stuurt hem ook een artikel van Roorda van Eysinga, dat haar onvolledig lijkt maar ‘misschien is het nooit afgemaakt. Want R. lag altijd overhoop met de uitgevers, ook al omdat hij zelf nooit “voet bij stuk hield”, maar altijd van zijn onderwerp afweek. Ik vind het artikel niet heel belangrijk. Roorda was een vat vol geleerdheid - hij had verschrikkelijk veel gelezen en citeerde eindeloos. Zijn onderwerp werd daarbij bijzaak. [...] Ik stuur U de “Sneecker Couranten”. Moet ze echter terughebben.’

IX. 16 november 1899

Aanleiding tot deze brief is het toneelstuk ‘Koningsrecht’ van W. Paap. ‘Voor een paar dagen is Paap met zijn stuk gereed gekomen en gaf het hier aan een toneelcriticus. Deze liep er hoog mee op en wilde het meteen aan een gezelschap doorspelen.

Maar dat was niet Paaps bedoeling. Hij wilde het oordeel van de

[p. 71]

criticus slechts om het onze te ondersteunen, verder niets, want hij wil zijn stuk in de Hoogduitse taal uitgeven en daarvoor moet het vertaald worden. En daar ik geloof dat het stuk ook U zal bevallen, omdat ik denk dat U het zal mooi vinden zoals ik, en omdat wij weten hoe mooi U kunt vertalen, daarom heb ik hem aangeraden U een voorstel te doen - en uiteindelijk heeft hij mij de opdracht gegeven U het volgende te schrijven. Dus bent U bereid, hebt U de zin en de tijd om het werk te vertalen tegen de volgende voorwaarden?

Uw naam als vertaler komt niet voor op de titel, alleen die van de auteur [namelijk omdat P. de opvoeringsrechten niet wil afstaan. In een voetnoot op het einde van de brief:] Want in Duitsland is de vertaling van een Nederlands drama wel wettelijk beschermd, ook wat het opvoeringsrecht aangaat, maar alleen die bepaalde vertaling en alleen de opvoering van deze vertaling. Wanneer U het stuk vertaalt, heeft ieder ander het recht het ook te vertalen en zijn ook zijn vertaling en de opvoering ervan wettelijk beschermd. Het werk moet dus op juridische gronden als originele uitgave onder Paaps naam verschijnen. Paap zou het stuk deze winter nog willen opvoeren, hij zou het dus op prijs stellen als U hem spoedig antwoordde [einde voetnoot]. U zal zich de moeite moeten getroosten naar hier te komen, want Paap zou graag aanwezig zijn en voor de justitiële uitdrukkingen enz. is dat zelfs nodig. Het stuk is niet zo lang, zo ongeveer net als Ibsens toneelstukken, en ik denk niet dat U er meer dan veertien dagen aan zal werken. Als u met het voorstel akkoord kan gaan kan U bij Paap thuis wonen en hij zou natuurlijk Uw retourkaartje tweede klas betalen en daarbij 100 gulden voor de eerste moeite. Verder: wanneer het stuk, uitgegeven of opgevoerd, geld opbrengt krijgt U de eerste 400 gulden eveneens en als zijn stuk eventueel succes mocht hebben zou hij verder Uw aandeel niet vergeten. Dus denk eens over de zaak. Paap wil dat de onderneming vlug van stapel loopt, tenminste nog dit jaar.’

X. 27 december 1899

Spohr heeft deze vertaalopdracht aanvaard (bevestigd in een brief aan Mimi van 16-02-1923) en verblijft op die manier voor de tweede maal in Amsterdam. Paaps stuk wordt later trouwens in Duitsland uitgegeven. Nadat hij afgereisd is stuurt hij haar zijn artikel in de ‘Neue deutsche Rundschau’^7.. Ondertussen is een meningsverschil ontstaan, niet inherent aan deze reis of deze brief,

7. Wilhelm Spohr: ‘Multatuli, Lebensgang-Briefe’. Neue deutsche Rundschau, 1898, pp. 1261-1273. Tweede deel: ‘Multatuli und die Frauen’. Idem pp. 1273-1281.

[p. 72]

maar over de vertalingen. Bij het begin van het artikel heb ik er reeds op gewezen dat Mimi hem zeker niet stimuleerde bij zijn onderneming.

‘Uw brief is heel goed en lief en ik wil over dat alles niet veel meer praten. Het is duidelijk dat ons standpunt niet overeenkomt. Mijn opvatting kan ik samenvatten in een paar woorden van Wouter. Na Uw afreis heb ik hem Uw groeten gestuurd, zoals U mij gezegd had, en hem over U gesproken. Hij antwoordde en zei onder meer ‘dat Spohr papa's werken vereert en begrijpt is voor mij hoofdzaak. Of hij vertaalt of niet is meer voor de buitenwereld’. [In het Nederlands]. Zo is het precies! Hij is mijn lieveling! Dat voor wat mij betreft. Wat U aangaat... O, U hebt gelijk en ik vind het heel mooi dat U vreugde bij dit werk vindt.

Uw artikel in de N.D.R. bevalt me, vooral het eerste deel. De Lebakaffaire is kort en zeer knap verteld; niet te lang en op sommige plaatsen toch uitgebreid. [...] Over het tweede deel heb ik geen mening - ik weet ook niet waarom U dat zo weergeeft.

Ik wacht met spanning op het eerste deel om Uw hele ‘Charakteristik’ te kunnen lezen, waarvan dit artikel een uittreksel is. Wat de distributie in Nederland betreft - o, er worden hier veel Duitse boeken geïmporteerd. Daar kan je het best de gewone weg volgen, dat weet iedere uitgever. Dat de vertalingen hier veel verkocht zullen worden, dat denk ik echter niet. Waarom zouden de Nederlanders zo iets kopen? En Uw ‘Charakteristik’ is slechts een soort voorwoord; precies daarom had ik (onder bepaalde voorwaarden) Uw voorwoord hier alleen willen uitgeven; opdat men het zou kopen, hetgeen thans volgens mijn mening in één deel samen met de vertalingen nauwelijks het geval zal zijn. Misschien, als ik Uw biografie lees, kom ik nog op een idee. Als echter de Lebakaffaire zo uitgesponnen gebleven is als ik ze in het manuscript las, dan deugt het zo al niet voor een uitgave in Nederland. Ik moet U nog voor iets waarschuwen. Geloof vooral niet dat een correctie door Nederlanders in ieder opzicht volstaat voor een voortreffelijke vertaling. Men moet werkelijk thuis zijn in M's geschriften om altijd alles te begrijpen. Om het voldoende te begrijpen om het te kunnen vertalen. Hebt U aan de heer in Greifswald geschreven? Is het een Nederlander? Ik geloof dat hij een betere hulp voor U zou zijn dan vele andere Nederlanders.

Thans kijkt U uit naar die handtekening van Multatuli. Die heb ik echter zo maar niet bij de hand; ik hoop U begin januari een exemplaar te sturen. [...] En hoe zit het met het manuscript? Is dat nog niet klaar? U weet dat ik het node meegegeven heb en ik bedoelde niet dat U het zo lang zou houden. Wanneer ik nu zou over-

[p. 73]

lijden, dan was het stuk onvolledig (ik bedoel natuurlijk de vragen aan Verbrugge, het andere manuscript heb ik U geschonken).

Neen, neen, de vraag is niet dat U Multatuli zo, en dat ik hem anders zie! Dat neem ik niet aan. Mijn hoofdaanmerking is dat U hem slechts als een gevoelsmens beschouwt (en dat zeer mooi en fris en enthousiast). Ik vind echter dat U hem als oorspronkelijk denker niet geeft wat hem toekomt. Kom, dat mag U; het is zeker Uw recht hem te beschouwen zoals U kan en wil - ik wens alleen dat U ook begrijpt wat ik bedoel. Ja, de brief aan Dr. Wille^8. is geslaagd! En dat noemt zich een vrijdenker! Trouwens de naam is lucht - of hoe zegt het Uw vriend Goethe? - denn wir erbärmliche kleingebunden Menschen - hoe kunnen ze zich zo'n trotse naam opbinden? [...] Paap maakt het heel goed. De mensen, critici gaan hevig te keer tegen hem over zijn tweede roman! Het spijt mij voor hem. Maar hem niet! ‘Wat wil je dan?’ vraagt hij, ‘als al die mensen mij lof toezwaaiden zou ik aan mijn talent beginnen te twijfelen. Zo is het juist goed’. En ondertussen werkt hij opgewekt aan zijn derde roman. Ik vind dat heerlijk, en werkelijk groots.’

Met deze brief wordt de briefwisseling plotseling onderbroken. Waarschijnlijk niet gestopt, want de andere ontdekte serie brieven begint vanaf 1920. Een tweede reden die laat vermoeden dat de correspondentie moet doorgegaan zijn, is het feit dat nu pas Spohrs produktiefste jaren beginnen: na de lang verwachte editie van de ‘Auswahl aus seinen Werken. Eingeleitet durch eine Charakteristik...’ op het einde van 1899, verschijnen in spoed-tempo ‘Max Havelaar’ (1900), ‘Liebesbriefe’ (1900), ‘Millionenstudien’ (1900), ‘Fürstenschule’ (1900), ‘Die Abenteur des kleinen Walther’ (1901-1902), ‘Ideen’ (1903), ‘Frauenbrevier’ (1905) en ‘Multatuli-Briefe’ (1906) in elf delen en achttien drukken. Dit uitgeverssucces moet weerklank gehad hebben in de correspondentie, maar ook hier tasten we in het duister. Pas vanaf 1920 begint schijnbaar het contact opnieuw, waarvan we het materieel resultaat zowel in Oost-Berlijn als in Amsterdam kunnen terugvinden. De latere brieven handelen vooral over de armoede en barre naoorlogse tijden. Mimi, Paap en de groep rond ‘De Dageraad’ steunen Spohr financieel; in 1923 stuurt Mimi zelfs de kleren van de overleden Paap naar Berlijn-Friedrichshagen. Een laatste toespeling op het werk dat hij presteerde voor Multatuli vinden we in een brief, gedateerd 31 juli 1922. In een Berlijnse boekhandel heeft hij zijn ‘Max Havelaar’-vertaling in een nieuwe editie gevonden. Vroeger had hij zijn Multatuli-rechten voor ‘een krenten-

8. Dr. B. Wille: belangrijke vertegenwoordiger van de Friedrichshagener Kreis, Later zal Spohr wel lovend over hem schrijven.

[p. 74]

brood verkocht; daarom wist ik niets meer van de nieuwe uitgave. De editie kostte 68 mark, wat tamelijk goedkoop is (de gulden staat 260 mark). Bruns zou me wel eens een geschenkexemplaar kunnen aanbieden.’

De laatste brief van Mimi dateert van 26 december 1928. Op 25 september 1930 overleed zij. Spohr overleed op 9 juni 1959. Beiden op 91-jarige ouderdom. Volgens J. Pée heeft Sainte-Beuve eens gezegd dat de familie de vijandin van de literatuur is, ‘maar Mimi was hierin een uitzondering’^9.. Zij bezorgde Spohr de nodige manuscripten en brieven voor zijn vertalingen en uitgaven. Tenslotte heeft hij Multatuli voor een groot gedeelte wereldberoemd gemaakt en zeker internationaal bereikbaar.

9. Dr. J. Pée: Multatuli en de zijnen. Amsterdam, 1937, p. 329.