De nieuwe Overtoomsche marktschipper

Een Vermaakelyke Vrysters-Zang, over het verwellekomen van haer Minnaar.

Op een aangename Wys.

O dag! ô lang gewenschte dag,
Daer meenig Mensch na wenschen mag,
Ons scheepjes komen binnen;
't Is voor Hellevoet of Rotterdam:
Dat daer myn lief Thuis kwam;
Ik scheide uit met spinnen.

Ik schopte 't Spinnewiel aen een kant,

'k Stak 't liever in de ligte brand;
Ik schopte het myn voeten
Ik wil gaen kyken naer de Schuit!
Of daer myn lief komt uit:
Hoe minnelyk zal ik hem groete.

Wie hoor ik kloppen voor myn deur,

Bent gy het beminden Zerviteur,
Wellekom zo met gy weezen.

[p. 13]

 

Hoe minnelyk was de eerste Brief,

 

Die ik u schreef myn lief,

 

Hebt gy die wel doorleezen.

 

ô Ia, zei hy, myn waerde pand?

 

Het zoete schrifje van u hand,

 

Dat was tot myn vermaken,

 

Maer doen ik kreeg den laeste brief;

 

Van uw myn zoete lief,

 

Verstond ik eerst de zaken.

 

Ach lief, wat hebt gy in de zin,

 

Wilt gy nu weer het Zee gat in,

 

Of wild gy met myn paeren?

 

Zo haeld u Zeiltjes spoedig in,

 

Doet maer na u vrysters zin:

 

Dan hoeft gy niet te vaeren.

 

Een vrouw en is geen vryster meer,

 

Zy is geen meester van haer Eer,

 

Zy mag geen Ionkmans minnen:

 

Maer als het Ia woord is gezeid,

 

Dan is de Knoop geleid,

 

Die niet is te ontbinden.