Het oudt Haerlems liedt-boeck, inhoudende vele historiale ende amoureuse liedekens

Een Nieuw Liedeken.

Voys: Alst begint.

POliphemus aen de Strande,

Voelde brande,

Sijn wreet hert in heete min,
Met een Seysse hy hem scheerde,

En hy keerde

Met sijn een oogh t'Zeewaert in.

Sevenmael sagh hy rontomme,

Is geklommen

Op een hooge Rotz aen Zee,
Daer hy op sijn Rijs-pijp neurde,

Hoe hy treurde

Om een Nimphje Galathe.

Galathe (heeft hy gesongen)

Sal den jongen

[p. 69]

 

Polyphemus noyt sijn brant

 

Met sijn Water-Nymph verkoelen,

 

Moet ick voelen

 

Dat den Ethna mijn vermant.

 

Galathe komt mijn wat nader,

 

Denckt mijn Vader

 

Is een Zee-Godt onbevreest;

 

Voor Iupijn noch voor sijn donder,

 

Is 't geen wonder?

 

Ben ick noyt vervaert geweest.

 

Galathe braveert de werelt,

 

Geen beperelt,

 

Is soo eel, noch geen Iupijn,

 

Sy is bloosender dan Flora,

 

Trots Aurora,

 

Klaerder als een Kristalijn.

 

Uyt u oogjens Paragonne,

 

Haelt de Sonne

 

Al haer schijnsel diese geeft;

 

Ghy verdooft de silver Mane,

 

Ia Diane

 

By haer schoonheyt niet en heeft.

 

Dies mijn schoonste Galathea

 

Ooght mijn Vee na,

 

't Geen de Cyclops bergen deckt,

 

En mijn Knots bedwinght de lande,

 

En de sande,

 

Also wijt ons Landtschap streckt.

 

Ick heb (O Goddin vol waerde)

 

In mijn Gaerde

 

Al de vruchten Pomene:

 

Daer ick op mijn Pijp sal spelen,

 

En sal quelen

 

Aengenamer dan Orphe.

 

Ghy seght, ick heb maer een ooge,

 

Siet om hooge,

 

Phebus heeft'er oock maer een;

 

Sonder dien was Aerd' en Hemel,

 

En 't gewemel

 

Van de Sterren noyt en scheen.

 

Noyt hiel hy sijn ooch in 't westen,

 

Dan ten lesten

[p. 70]

 

Keerden by hem rasend' om,

 

Om sijn Galathe beminde

 

Te verslinde,

 

Gaf een ysselijck gebrom.

 

Van dit grouwelijck na-botse,

 

Spleet de Rotze

 

Van den bergh Ethna heel:

 

Galathe die tooch aen 't vluchten,

 

Doch het suchten

 

Was tot Acis achterdeel.