|
| |
| |
| |
XII. Ghebedt an de H. Maria.
Van gracien ende van alle ghenaden,
Maria, moeder ende maghet reine,
Die allen mestroosten muecht beraden;
Ic comme toot hu zo zwaer gheladen,
Alleene ics niet ghedraghen en can;
Dies helpt mi, vrauwe, ende staet in staden,
Want ic nye zwaerre last ghewan,
In canre ooc niet ghesceiden van.
Van desen laste ic draghe alleine,
Dat minne reine ende anders niet;
Hope es van trooste mi te cleinc,
Dies es te meerdere mijn verdriet.
Naer dat mi aldus es ghesciet,
So ne eist gheen wonder dattic truere;
God, die alle herten binnen ziet,
Verleene mi zaliche avontuere
Om te bezoetene dat ic bezuere.
| |
| |
Dat ic bezuere dat moetic zwighen;
De redene es mi te lidene zwaer,
In mach van niemene troost ghecrighen
Sonder alleene, ic weet wel waer
Maria, vrauwe, nu weist bi haer,
Wien ic met trauwen hebbe vercoren;
Ic moet haer stille of openbaer
Dienen alder werelt voren;
Mi dinke ic bemmer toe gheboren.
Daer toe gheboren es mijn leven,
Altoos es zoe mi in den zin;
Sdaechs es zoe in mi ghescreven,
Al dinc der uut ende zoe der in.
So waer ic sdaechs in bezich bin
Alleene es zoe, diet al bestiert,
Ende als ic rustens doe beghin,
So es mijn droom met haer verciert;
Daer zeere mijn gheest in glorijert.
Glorijert mijn gheest in drome,
So bem ic wakende vruechden quijt,
Dus es mijn leven al fantome,
In weet hoe mi ontgaet de tijt.
Ic biddu, dies wel machtich zijt,
Of reine minne es lonens wert,
Jont mi een duechdelic verblijf;
Mijn herte el niet an hu beghert
Dan troost, die hu no mi ne dert.
| |
| |
Deert zwaerlic peinsen troosteloos
Eenichen meinsghen, ic moet verdraghen;
O vrauwe, mijn vruecht up eerde altoos
Hoort doch wat in hu wille ghewaghen:
Het en es niet leden ·VII· daghen
Dat ic om rusten was gheleighen,
Seere ghequetst van stwivels slaghen,
So onghetrooste minners pleghen,
Dus was mi hu ghedinken jeghen.
Jeghen de zoete dagheraet
Wardic uut zwaerrere melancolie
In slape verwonnen, dat verstaet,
Daer vant mijn gheest in melodye.
Ic bidde der zoeter maecht Marie
Dat zoe wil spellen minen droom
So datter zalicheit of ghescie,
Niet langhe te royne jeghen troom,
Aldus beghinnic, nemes grom:
Als de winter es vergaen,
Ende alle wortelen ontfaen
De boodscap van der heeter zonnen,
Ende de natuere, die was verwonnen
Vander couder doder tijt,
Beghint ontwaken om tjolijt
Van toecomender vroilicheit,
Ende dat des couts vernoilicheit
Leden es, als die moet rumen,
Ende dat die voghelkine haer plumen
| |
| |
Beghinnen te scuddene van den neste,
So dochte mi dattic buter veste
Van Brucghe wandelen ghinc alleine
Zuutwaert, daer ic een fonteine
Sach ghemaect, alzo mi dochte
Van albaestere; dieze wrochte
Was zeker meester boven al
Dat wrochte, of werct, of werken zal;
So lieflic was zoe int bescauwen.
Beilden sach icker an ghehauwen
Van rechter consten alst wesen zoude,
Bleckende claer ghelijc den goude;
Vive van zonderlingher condicien,
Ende elc dineers van zijnre officien,
Van maetselrien wel bewaert,
Na const ende ooc na werkens aert.
Ic ginc bet naer als ic dit zach,
Daer zach ic waer een houde lach
Levende an de fonteine claer.
Ic mercte wel an zijn ghebaer
Dat hi was der fonteinen hoede;
Soetelic met ghestadichen moede
Hi arde vriendelic mi ontfinc,
Mids dattem dochte, alzoot was waer,
Dat ic uut rechter duecht cam daer,
Ende om te cortene minen tijt;
‘Vrient, sprac hi, wel commen zijt;
Zit neder in dit zoete gras.’
Ic die van ghane moede was
| |
| |
Bedancte den goeden houden weder,
Ende ic ghinc bi hem zitten neder,
Couten van misseliken dinghen.
Daer hoordic menichen vogel zinghen
In dat foreest van vruechden rijc;
Mi dochte dattic des ghelijc
Van vruechden nieuwers hadde ghehoort.
Te gader spraken wi menich woort,
Recht als ghetrauwe vrienden pleghen;
Onlanghe so was de tijt gheleghen
Den houden en cam een boodscap an,
Dies hi bezief dat hi van dan
Cortelike zoude moeten varen;
Dies ic begonste recht verzwaren;
Want zijn biwesen was goet ende fijn.
Doe dochte mi in den drome mijn
Dat hi mi bat in trauwen reine
Dat ic wilde te dier fonteine
Nemen ware in rechter duecht,
Dies creich mijn herte gerechte vruecht
Dat hi dat zoete reine vat
Duechdelike mi te hoedene bat,
Als zinen rechten gheheelen vrient.
Dies moet hi eewelic zijn ghedient
Van den gherechten des hemels trone,
Ende ic beloofde hem zonder hone,
Waert dattic enich dinc vermochte
Dat mi eerlic wesen dochte,
Ende orborlic ter zoeter fonteyne,
In wilder om sparen groot no cleyne.
| |
| |
Doe sciet hi dan ende ruumde tgras,
Dies rouwe groot ghedreven was;
Want hi ghetrauwelic hadde verwaert
De fonteine van zoeter aert.
God gheve dat noch moete ghescien
Dat wi elc andren moeten zien
Int rike daer God de zaliche croont,
Daer alle duechden zijn gheloont;
Mids gaders der fonteinen claer,
Doe stont ic up, ende ginc bet naer
Ter zoeter fonteinen zonder lac
Bezien of enich dinc ghebrac
Dat ic haer teeren mochte vulcomen,
Ende int bezien hebbic vernomen
De chierheit van haer uutvercoren
Vele meer dan ic zach te voren.
Daer zachic boven hoochst ghestaen
Een coninginne wel ghedaen,
Van finen goude blikelic;
In zach nie gheine so rikelic
Ghecleet als zoe, dat dochte mi;
Guldine leteren stonder bi.
Dbediet was arde zeere bequame,
Ende luudde: ‘Vroescap es mijn name.’
Met rechte zalmen dien meester loven,
Die dat werc wrochte ende stelder boven
Vroescap, die edele coninginne;
Hi es wel wert dat men wel minne;
God jonne ons dies in desen live.
Daer onder zaghic vrouwen vive,
| |
| |
Ghecleet met witten ende al bezait
Met guldine zonnen uut gherait,
Ende elker name ghescreven stoet
Onder an elker beilden voet.
Teerste dat was gheheeten Horen;
Toot allen duechden uutvercoren,
Bescoopt vor alle vremde lette,
Wel bewaert van alre smette,
Van allen quade wel behoedt;
Die alzo horen can hi vroedt;
Den meester lof, diet ordineirde.
Up dander beilde ic avizeirde;
Daer onder stont: ‘Ic heete Zien.’
Wat mi messit of mach messcien
An mi, ant mine, an niement el.
Saghe elc alzo, zo saghi wel;
So waers ghepait de makere zijn.
Terde beilde van werden fijn,
De name die stont: ‘Ic heeten Rieken.’
Ghesonde lucht niet als de zieken,
Die rieken anders faute een mul,
Ende zelve zijn mesquamen vul;
Eens anders clem, dat mach hem deeren,
Nochtan zi tgrote niet van hem weeren;
Hier es vroescap zeere ghespaert,
Daer was dit beilde of wel bewaert;
Danc hebbe de werde meester wijs.
Den vierden ghevic grooten prijs,
Daer stont ghescreven: ‘Ic heete Smake.’
In alre duechdeliker zake:
| |
| |
Redene, eere ende werdicheit,
Daer hadde dat beilde toe bereit
Nerenstelijc zijn abetijt,
Dies waest van veil onrusten quijt,
Van onneeren ende van blamen,
Dies hem de meinche wel mach scamen;
Dat dies ghebrect, heer God vuldoet.
Dat vijfste beilde zuver zoet,
Wies name men hoghen prijs zal gheven:
Ic heete Bevoelen stont ghescreven
Onder in guldinen leteren claer;
In groot, in cleen, in licht, in zwaer
Bevoelen doet in allen keere
Tleven staen in groter eere,
Bevoelen maect omoedichede,
Bevoelen maect de eere vermaert,
Bevoelen wijsheit openbaert,
Bevoelen doet de quaetheit scuwen,
Bevoelen doet de duecht vernuwen,
Bevoelen draecht met vrienden last,
Bevoelen altoos met maten past.
Wel bevoelen doet wel bekinnen
Gode enten even meinsghe minnen;
Bevoelen doet duecht met duechden lonen;
Die daer in houdt God salne cronen.
Dus zachic daer de vrauwen vive,
Wiens name ic lof met eeren scrive,
Dies heb de meester hoghen danc.
Dat slot versachic daer de ganc
| |
| |
Uutspringhen van der fonteine,
Die met menighen slotel reine
Was ghesloten als een tresoor;
Elc slotel wit als een yvoor,
Deen an dander juust ghepast,
Daer mede zo was ghesloten vast
Dat zoete lievelic conduut.
Ic peinsde: Heer God, wie zal hier uut
Des borrens tzijnre noot ghecrighen?
Wie daer of sprect ic mach wel zwighen;
Want emmer ne dinkics mi niet wert;
Dat es dat mijnre herten dert.
Met dat ic stont ende recht bezach
De grote scoonheit, die ghelach
Ander fonteinen reinicheit.
Peinsende up mijn cleinicheit,
Verstaert recht in melancolyen,
Hebbic een deel bet up ghesien
Twe veinstren claerlic open gaen;
Een licht zo zach ic daer uut slaen,
Dies herte ende zin ende ooc mijn moet
Wart beroert ende al mijn bloet,
Ende rechte voort in tzelve licht
So bezief ic als een scicht,
Een scote tot in mir herten gront.
Nye zident bezief ic mi ghezont;
Flau, bescaemt ende zeere vervaert
So tart ic weder achter waert,
Ende ginc al ghesconfieert van dan
Recht als een verwonnen man,
| |
| |
Al omme dolende hare ende gheins,
Menichsins was mijn ghepeins:
Ghenaden, riep dat herte mijn,
Up Gode ende up de moeder zijn,
Dat zi mi namen in bestiere,
Dat ic in eenicher maniere
Raet ghecrege van minre quale,
So dat de wonde van desen strale
Mi worde vermaect int herte binnen,
Eer ic mijn aerme cranke zinnen
Dus ghinc ic dolende als een dore
Up ende neder hier entaer;
Int hende zo wardic ghewaer
Van verren bleckende een prieel,
Daer an dat menich groen torreel
Ghewassen stont van roden rozen.
Daer te gane dat was mijn glozen
Of ic daer vinden mochte wien
Ic mochte claghen mijn verdriet;
Alzo ic dede, in lette niet.
Als ic daer cam wardic ghewaer
Solaes, ende vruechdenrijc ghebaer
Elc na der natueren zijn.
Het was al vro, groot ende cleine,
Sonder ic arem man alleine.
De zoete lucht van egglentiere
Ende crude van menicher maniere
| |
| |
Die roken daer zo over zoete;
Met rechte hi alre qwale boete
Ghewint, die sulker roke es bi;
Maer niet en twint zo ne halpze mi,
Der voghel zanc, no zoete cruut.
Mijn bliscap docht mi wesen uut,
Menich zuchten mi ontginc:
O, peinsdic, hemelsch coninc,
Wien alle ghepeinsen werden cont,
Wat zalic nu te deser stont
Moghen doen; waer zalic gaen
Of wat zal ic te doene bestaen!
Ghetrauwen raet die waer mi goet.
Staet mi bi te deser tijt;
Alzo waerlic als ghi zijt
Moeder Gods ende maghet puere,
In wien God meinsghelike natuere
Ontfinc bi uwer omoedicheden,
Ende hu van zijnre ontfaermicheden
Den slotel gaf, diese eerst ontsloot;
Om te verlosne uuter noot
So wie ghenade an hu beghert.
Ghi weit wat mijnre herten dert;
In caent ghenesen, no verdriven,
Ende salic langhe moeten bliven
Sonder troost ende zonder raet,
Mi comt de doot of alzo quaet;
Staet mi in staden, bloume alre vrouwen,
Dat ic doch eenighen vrient van trauwen
| |
| |
Ghecrighen can up desen dach,
Wien ic mijn liden claghen mach,
Ende mi ghetrauwelic berade.
Dus ginc ic in den groenen pade
Duer bloume ende duer tzoete gras
Toten prieele dat zoete was,
Alzo mi dochte, dan ic vor dien
Van lieflicheden hadde ghezien,
No ooc van alzo soeter lucht.
Mettien gafic zo zwaer verzucht
Recht als ic ten prieele cam,
Daer uut ic eenen vois vernam,
Die int verstaen mi gaf bediet:
‘God seine hu, vrient, mescomt hu yet!’
Bescaemt ic van den voise wart,
Nochtan ic metten suchte tart
Daer zach ic waer een vrauwe zat
Alleene, die recht ghesedich was
Van manieren, ende int gras
Zochte met haren vingheren zoet
Of daer eniche clavere stoet
Met bladen viere; als ic dat zach
So seidic: ‘Vrauwe, goeden dach
Verleene hu God ende zalich leven!’ -
‘Vrient, sprac zoe, God moet hu gheven
Wel te vaerne, ende goede ghesonde.’ -
‘O vrauwe, zeidic, van Gods monde
Dat ic hu hore te deser tijt
| |
| |
Van mijnre ghesondicheit vermanen;
Maer zonder hopen es mijn wanen
Ghesont te werdene nemmermeer.’
Doe sprac die vrauwe: ‘Ontkeer
Zulker worden, ende versteict
Twivel ooc, wat hu ghebreict;
Ende leift up hope, dat biddic di;
Want gheluc vele naerre zi
Den meinsghe dan hi selve weet.
Zit hier bi mi wel ghereet,
Ghi dinke mi sijn een deel ontweicht;
Zeicht mi wat hu up therte leicht.
Mach hu mijn troost yet staen in staden,
Ic holpe hu gherne.’ - ‘Heere God, ghenaden!
Sprac ic, ghelooft zo moetti sijn,
Dat willic al te gherne doen.’
Doe zat ic neder in dat groen
Bider vrauwe goedertiere,
Soe mercte zeere up mijn maniere,
Die druckelic zach van vaerwen bleec,
Ende arde menich waerf verzeec,
Dies vraechde zoe te mijnre vrame
Wat mi noosde of waen ic came,
Ende wat dat mijnre herten derde;
Dit waest dat zoe te wetene begherde.
Doe sprac ic dus der vrauwen aen:
‘Hets goet gheclaecht om troost ontfaen;
Maer lasen, alzoot ghescepen steit,
Ic duchte die es mi onghereit;
| |
| |
Doch om te coelne minen moet,
Die mi van pinen qwelen doet,
Willic hu vriendelic openbaren
Hoe dat met mi es ghevaren;
Maer ic biddu, lieve vrauwe,
Up vrienscap ende ooc up trauwe
Tghuent, dat ghi mi zeeghen hoort,
Wilt dat zo duechdelic helen voort,
Dats ics te gheenre tijt hier na
Verwijt no gheen begrijp ontfa.’
Doe sprac de vrauwe: ‘Vrient, vorwaer
Dies muechdi leven sonder vaer,
Van mi ne sal hu niet messcien.’ -
‘Werde vrauwe sec, van dien
So moetti eewelic hebben danc;
Dies en es niet leden lanc
Dattic uut rechten jongen luste
In wandelinghen sochte ruste
Om te cortene minen tijt;
Ende daer ic aldus zorghen qwijt
Spelen ginc int groene alleine,
Sach ic van verren een fonteine,
Die was so rijkelic ende so scoone.
Ic dancte Gode van den troone,
Dat hi de gracie naturen gaf,
Daer zulc een werc ghewrocht was af;
Om wel te ziene ic ginc bet naer,
Ende rechte voort wart ic ghewaer
Eenen den vriendelicsten man.
Van hem ic mi te vullen can
| |
| |
In duechden nemmermee beloven;
Met Gode moet hi sijn daer boven,
Ende hi was der fonteinen hoede.’
Doe mercte up mi de vrauwe goede,
Dat mi een deel begonsten tranen
De oghen mijn in zijn vermanen:
‘Vrient, sprac soe, ic merke wel
Ghi hadttene lief.’ - ‘Wat soudic el,
Lieve vrauwe sec, zoudic niet!
Lacen, bin corter tijt hi sciet
Van mi, dies menich drouve bleef,
Ende daer ic groten rauwe om dreef;
Want sijn gheselschap ende zijn gracie,
Sijn trauwe, sijn goede visentacie,
Die ne verghetic nemmer meer.
Alst daer toe cam, het doet mi zeer
Dat ic noch peinse hoe hi mi bat,
Als ic vor tsceeden bi hem zat,
Dattic up trauwe die hi in mi
Betrauwende was, ende daer wi bi
Te samen hadden zijn verselt
In duechden recht na mir ghewelt,
Ware ter soeter fonteine name.
Ghevielt so dat haer yet mesquame,
Dat loofdic hem ende saelt hem houden,
Ende dan zal nemmermeer vercouden,
Daer en salic lijf no goet in sparen,
Daer ic in helpen mach verwaren
Haer eere, ende ooc haer waerdicheit,
Dies willic altoos sijn bereit.
| |
| |
Niet lange en leet naer dit beloof,
Hi ne sciet van mi ende ruumde thof;
In hemelrike moeticken vinden.
Doe stondic up, als die bewinden
Hem wilde om ter fonteinen sien.
O vrauwe, nu wilt verstaen te dien
De redene, die ic nu secghen zal,
Dats datter weicht daer an gaet al:
Wel varen, sterven, ofte leven.
Die mi hier raet toe mochte gheven,
So waer ic een behouden man;
Want ic mi niet ghehelpen en can,
Noch niemen up eerde zonder eyne;
Vrouwe, nu stondic bider fonteyne,
Ende wart te lecghene minen merc
Al voren an dat beilde scone
Van goude metter riker crone,
Daer Vroescap onder stont ghescreven;
Der onder beilden hooch verheven,
Vive, ende elc met zijnre namen,
Zuver, puur van alre blamen.
Daer zachic up dat reine conduut,
Daer dat borne mach comen uut
Van medicinen, vrauwe, maer
Menich slotel zachic daer,
Dies bleef tconduut besloten reine.
Met dat ic sta voor de fonteine,
Aenziende dat werc so wel ghedaen,
Sachic twee veinstren open gaen,
| |
| |
Daer uut dat mi besceen een licht,
Dies ic besief, recht als een scicht
Int herte mijn toot in den gront;
Nemmermeer werdics ghesont
Ten zi dat God bi zire ghenaden
Mi wil troosten ende beraden,
Alzo hi menichen heift ghedaen.
Hets emmer waer ic hebt ontfaen,
Het blijft in mi ten mach gheen man
Ghenesen, ooc hoe vele hi can;
Mijn ruste, mijn vruecht, mijn melodie
Es wech; maer zwaer melancolie,
Trueren, zuchten, claghen, waken,
Sien, horen, bevoelen, rieken, smaken,
Dat heift verloren zeere de cracht
In mi; maer altoos dach en nacht
Besorghende, wie dat zal vermaken.
Mijn herte ghequetst of bi wat zaken
Dat icx ghenese van der doot.
O lieve vrauwe, dits al de noot,
Ende meer dan ic hu secghen mach,
Om Gode hier of ne gheen ghewach;
Want liever soudic, zeker zijt,
Sterven dan hier of verwijt
Of begrijp van woorden qwame.’
Doe sprac de vrauwe van goeder name:
‘Vrient, ic hebbe hu wel verstaen;
Die zorghe laet te nieuwten gaen;
Van mi zo en hordijs nummer woort.
Ic hebbe menich waerf ghehoort
| |
| |
Van ziecken herten meer dan nu;
Maer andwoorden willic hu
Up tguent, dat ic an hu versta,
Maer letter up ende hoorter na:
Als ghi dus wandelen ghinct alleine,
Ende ghi eer zaech de scone fonteine,
Haddire niet ghecomen so bi
Ghi haddes wel ghebleven vri;
Maer doch te spade eist nu van dien.
Het scijnt ghi hebze so ghesien,
Ghi ne cuenes nemmermee ghenesen,
Confoort ne moet hu mede wesen.
Ghi zecht die hu es onghereet;
Seker, vrient, dat es mi leet;
Maer hoe dat zi hebt goeden moet
Up dat ghi niet ne meent dan goet,
In hopen uwen zin verscoont:
Goet dienst ne bleef noit ongheloont;
Maer van quade comt altoos quaet.
Naer dien dat vroescepe boven staet
Bem ic uwes zeers te bet ghepait;
Ende dat de slotel node drait
Dat comt bi haer, bi niement el,
Die binnen hout, verstaet mi wel,
Dat borne claer, die heet Confoort,
Die lichtelic niet mach commen voort,
Bi alle dien slotelen van yvore,
So wel betaemt zulken tresore;
Want daer es der fonteinen vrauwe,
Wiens name dat es gheheeten Trauwe,
| |
| |
Die ·VII· adren in den gront
Heift ghemaect, dat zi hu cont,
Daer dat borne bi ontfangt
Sijn cracht; wie daer of wart ghedranct
Hi moet ghenesen alder quale,
Die commen mach uter veinstren strale.
Teerste conduut dat es een ·T·,
Dats Troost ende Toeverlaet noch mee.
Dandere een ·R·, dats Reinicheit,
Van al dien daer ontrauwe in leit.
Terde conduut dat es een ·O·,
Dats Omoet, die den moet maect vro.
Tfierde conduut dat es eene ·U·,
Dats Vriheit, scalkernien scu.
Tfijfste: twee huwen dobbel tsamen,
Wel bewreidt van allen blamen,
Dats Vriendelicheit ende Wijsheit mede,
Die gheven zalicghe vroilichede.
Tsevende conduut dat es een ·E·,
Dats Eere, die ghelijc der zee,
Vloiende es in alre duecht.
Nu merct of hi mach sijn verhuecght,
Die drincken zal dit borne claer,
Dat ware den dorpere arde onnaer;
Het ware ooc jammer ende scade
Datter yement scade an dade.
Dat wiste wel die houde vroede,
Die de fonteyne hadde in zijn hoede,
Ende om dat hi dat borne reine
Hadde ghesmaect van der fonteine,
| |
| |
So sciet hi node ghenouch van dan;
Maer niement langher bliven en can
Dan hem de heere consenteirt,
Die tzinen wille al dinc ordineirt.
Doch so ic hore an uwe woort,
Dit borne dat men heet Confoort,
Dat moetti hebben zuldi ghenesen.
Nu merct dan zelve hoe zal dit wesen
Naer dien dat hi hu bat zo zeere,
Altoos om der fonteinen eere,
Te pinene met ghetrauwer macht;
Examineirt dan hu ghedacht,
Hoe ghijt begheert, dat weetic niet.
De zieke beghert, verstaet tbediet,
Menich dinc, dat zeere contrare
Den live ende ooc der zielen ware.
Verwaert hu eere ende ziet wel toe
Dat wille niet dan belofte en doe;
Want niemen es beter dan zijn woort.’ -
‘Vrauwe, zeidic, ghi hebt verstoort
Mettien worde dat herte mijn,
Ende al mijn adren daer toe sijn
Verwalt, beroert, ontstelt dat ghi
Sout willen peinsen dat in mi
Luusghen zoude dorpernie.
Helpe, moeder Gods, Marie,
Hoe wee es mi daer of ghesciet,
Die mi recht nu eenen scaerpen spiet
Duere ende duere mijn herte stake.
Ic ne zoude niet so bitter smake
| |
| |
Der of ghevoelen no zericheit;
Wat helpe, wat dede dat woort gheseit.
Noit zo ne cam in mijn ghedochte
Biden heere, diet al ghewrochte,
Qwaet ghepeins, no clein, no groot,
Thaer waert; in waer nu liever doot
Duzentichwaerf ent mueghelic ware
Dan dat ic zonde van eenen hare
Begheren an haer bi gheenen keere
Daer bi vermindert worde haer eere,
Haer zalicheit ende ooc haer duecht.
In weet hoe ghi dat secghen muecht;
Wat waenge dat ic ontrauwe meene!
Kerboie zeker, dats mi te cleene,
Te betrauwene menic niet.
Bi Gode, die hem crucen liet,
Alwaric heere der weerelt al,
In weet of ict nu peinsen zal,
Ent mi ghebueren mochte alzo wel
Als up te stane, in weinschte niet el,
No dat, no wille, no confoort
Van haerre eere toebehoort,
In zulker wijs als hize liet,
Doe hi met eeren van haer sciet
Mijn goede vrient, de welke mi
Bad, daer ic in ghehouden zi,
Ende nemmermee ne werdic man,
Die anders sal begheren dan
Trauwe ende eere, mocht mi ghebueren
Confoort te crighene teenicgher uren.
| |
| |
In gheere up eerde gheen ander goet,
Ende eist dattic dies derven moet,
So biddic Gode bi zijnre ghenade
Dat hi mi eenichsins berade:
Want andren dranc faelgiert mi desen,
Al zoudic nemmermeer ghenesen,
Ne werdt gheprouft van mi vorwaer.’
Doe sprac die vrauwe: ‘Een zalich jaer
Moeti hebben die alzo sprac,
Ende al die minnen zonder lac,
Confoort te drinkene moet si winnen
Al zulc een tueghe dat zi van binnen
Moeten ghenesen gans ende fijn,
Ende hemelrike naer dit termijn.
Een bede, sprac zi, so biddic hu,
Dat ghi mi wilt vergheven nu
Dattic so vrilic sprac te voren;
Want ic en seit om gheen verstoren,
Maer mochtic in eenicgher wijs
Beraden hu na mijn avijs,
Ic wil hu helpen sonder verdrach,
Ooc waer dat ic hu helpen mach.’
‘Vrauwe, zeidic, hets al vergheven,
Maer het zi onder voete bleven
Al dat wi tzamen hebben gheseit.
Het ware mi utermaten leit
Qwamer eeniche woorden of.’
Si sprac: ‘Nu doe ic hu belof,
In zal hu wesen niet contrare;
Maer eer yet lanc ghi sult gheware
| |
| |
Werden dattic bem hu vrient.’
‘Vrauwe, dat wert van hu verdient,
Seidic, ende namze bider hant.’
Mettien ontwiec ic, ende ic vant
Mi bezweet an al mijn lijf
Van gramscepen dat dat goede wijf
‘Ic bidde hu, zoete maecht Marie,
Nemt de fonteine in hu behoet.
Mijn herte en gherde ontrauwe nye,
Onrein ghepeins, no dorpernie.
Reine trauwe, lijf, zin en moet
Jan ic haer, hoet met mi ghescie.
Troost mi eer dat mi frenezie
Om confoort verderven doet,
Ende ic zende hu een minlic groet;
Nemt dat voor goet, fonteine vrye.
|
|
Auteursrechtvrij