Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXXXIX. [Ich haen mijn rozen uut ghestreit]

Ich haen mijn rozen uut ghestreit
Aen ondersceit,
Of minen heit;
Mine esser ein niet bleven,
Of men die onder voeten leit.
Aen hofen steit
Al myn arbeit;
Wes huecht mir dan tze leven.
Mijn rozen fijn van smetten rein,
Daer en esser ghein so clein,
Si en wies in herten gronde.
Blijf si vertreden dan ghemein
Mine wert der rozen nummer ein;
Dat ics dan ye begonde
Dat was verloren stonde.

[p. 224]

 

Sullen dan dus de rozen mijn

 

Ghestroiet zijn verliezens pijn,

 

Wes sal ic mi betrouwen?

 

Hope, het was tbevelen dijn,

 

Doetstu verdwijn

 

Den rozen fijn,

 

Den boom sal ic of hauwen;

 

Daer ne sal nummer roze anstaen.

 

Des stroiens willic avelaen,

 

Nemmer ics mi bewinde.

 

Si sijn ghepluct, het blijft ghedaen,

 

Sijn si ghestroit ende over gaen,

 

Hier mede so neimic inde

 

Up dat ict so bevinde.

 

 

 

Ach, twifel, twifel, wacker strijt,

 

Die altoos sijt in mijn berijt,

 

Dat salic hopen, claghen.

 

Vrau hope, ic bem mire rosen quijt,

 

Helpt mi tze tijt,

 

Of mijn jolijt

 

Verliezic al mijn daghe.

 

Mijn rozen staen mi over goet,

 

Het zijn mijn zinne, het es mijn moet,

 

Trouwe ende hertze gonste.

 

Zenuwe, adren, vleesch ende bloet,

 

Ende wes ich haen, lief beilde zoet,

 

Dat es dijn proper wonste

 

Met minliker conste.

[p. 225]

 

Nu nem te minen rosen waer,

 

Mijn hoochste gaer,

 

Al mine jaer

 

Willich dijn eighin bliven.

 

Haenstu in dir des twifels vaer,

 

So sich mi naer,

 

Du vindes waer,

 

Onthee willic verdriven.

 

Ic wil mich eyghin gheven dir,

 

Ic gheve di rozen ende rozier;

 

Wiltuus niet nemen hoede?

 

Ende in mi rijst des twifels vier,

 

So wart dijn boom verbrandet scier;

 

Want ic bem, vrouwe goede,

 

Bescout van twifels gloede.