Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CXX. [Wel op, elc zondich si bereit]

Wel op, elc zondich si bereit
Der ewentliker triniteit
Tze love alre ghenaden.
Die zonne ons gaer betughet haet
Dat ons de dach vor handen staet;
Nu moet ons God beraden
Uut scanden ende uut scaden.

Berch en dal, bosch en wald,
Dus haet dier zonnen menichfald
Verchiert mildelike.
O here, dor dine bitter doot,
Bescermt ons uut alre noot,
In desen erdschen slike,
Nu ende eewelike.

[p. 200]

 

Dat werde cruus, daer ghi an hinct,

 

Als ghi voor ons de doot ontfinct,

 

Dat si in onse gheleide.

 

Vor al meskief up desen dach,

 

Ende vor al dat ons deren mach,

 

Dijn gracie ons bevreide,

 

Ende dijn ontfaermichede.

 

 

 

Maria, werde roze root,

 

Wilt ons vor allen wederstoot

 

Bewaren.

 

Ons haet verlost dijn werde dracht,

 

Bidt hem datti ons, dach ende nacht,

 

So langhe wille sparen

 

Dat wi hem niet ontfaren.

 

 

 

Dijn wonden u ghebenedijt,

 

Bescherme ons, here, in alre tijt,

 

Om dat Adaem mesdede.

 

U helighe lijf dat gaefdi daer,

 

Om ons te zine exempelaer;

 

Nu hoor dan onse ghebede

 

Dor dien ghenadichede.

 

 

 

O Gods vercoren zant-vilien,

 

Wilt ons een goet hosteil verzien,

 

Daer men ons tonse gheve;

 

Ende neimt ons so in u bestier

 

Dat ons elc meinsche wel antier,

[p. 201]

 

Ende niemen an ons sneve,

 

Maer elc met vreden leve.

 

 

 

Oysemas nu ons bewaer

 

Vor rover ende vor mordenaer,

 

Te lande ende tot in strome.

 

So wie na onsen inder staen,

 

Dat sijs met minnen avelaen,

 

Ende dat ons niet an come

 

Ten si der zielen vrome.

 

 

 

Maria, werde rose root, enz.