Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

CVIII. [Orlof, vrauwe, ende ic moet gaen]

Orlof, vrauwe, ende ic moet gaen,
Al wil ich bliven ic en mach;
Dies moet de hertze mijn ontfaen
Groot verlanghen, nacht ende dach.
Nochtan so gheift mi goet verdrach,
Tverwaren dijure eerlicheit,
Adieu, mijn hoochste vroylicheit.

[p. 183]

 

Al sceidic, lief, int zien van dir,

 

Herte no zin ne blijft bi mir,

 

Dan can di ummer niet ontvlien;

 

Adieu, ic sal u varinc zien.

 

 

 

Niet langher dan ich bi dir bin,

 

Sone es mijn hertze in mijn bedwanc;

 

Daer toe so es mijn moet, mijn zin

 

Al dijn, ende blijft mijn leven lanc.

 

Het dient al, vrauwe, om dinen danc,

 

Ghedochte, redene, ende besceit;

 

Adieu, mijn hoochste vroilicheit.

 

 

 

Orlof, vrauwe, enz.

 

 

 

Ghewerdicht, vrauwe, up rechte omoet

 

Dattu mich neims in dijn ghedacht;

 

Ic ne liete u om gheen goet,

 

Al waert ooc wel in mijnre macht.

 

Om di so peinsic dach ende nacht,

 

Ende eewich sal, hoet mi vergheit;

 

Adieu, min hoochste vroilicheit.

 

 

 

Al sceidic, lief, int zien, enz.

 

 

 

Orlof, vrauwe, enz.