Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

C. [O cranc, onseker, broosch enghien]

O cranc, onseker, broosch enghien,
Snee of glas als dijn nature,
Niet en sech dit sal ghescien;
Want dune hebs morghen tijt no ure.
Waer vinstu eenighe creature,
Die ghedure
Ieghen de doot, die commen moet?
Al eist so datti hier ghebuere
Dijns weinschens cuere,
De doot die werpt die onder voet.

[p. 174]

 

O vroylic herte, solazelic bloet,

 

Egidius, di sal men claghen,

 

Ende rauwe draghen,

 

Tallen daghen,

 

Ende dijns ghewaghen.

 

So wie dijns plaghen,

 

Hem maechs wanhaghen,

 

Datti de doot so vrouch bestoet;

 

Maer wat God wille elc neimt vor goet.

 

 

 

Nemmermeer sone wanic zien

 

Dijnre vroylicheit, parture;

 

Musike, ende alle melodien

 

Minnestu met herten pure.

 

Nu bestu doot; elc vroylic truere!

 

O avonture,

 

Du slachts der hebben ende der vloet.

 

Du gheifs hem tzoet, die staen na tzure,

 

Entu best stuere

 

Hem die van aerde minnen tzoet.

 

 

 

O vroylic herte, solazelic bloet, enz.

 

 

 

Wie sulre nu dijnre vruechden plien,

 

Egidius, stervelike guere,

 

Menich edel musisien

 

Prees dinen voys ende dijn tenuere.

 

Nu bidt vor ons, want du best vuere

 

In schemels duere,

 

Dat ons God neme in sijn behoet,

[p. 175]

 

Ende dat hier elc also labuere

 

Eer therte scuere,

 

Dat wy ontgaen der hellen gloet.

 

 

 

O vroylic herte, solazelic bloet, enz.