Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XC. [Du haens mijn hertze, vrauwe mijn]

Du haens mijn hertze, vrauwe mijn,
Dyne wilse niet bewaren;
Een ander heift die hertze dijn,
Nu laet de mijn dan varen.
O wee, ic niet verwaren can;
Gheift mi mijn hertze weder dan,
Ich wilse gheven dien ics jan,
Ende leven voort in vruechden vro;
So doe also,
So salic jo,
In wil niet langher sparen.

Of du dijn hertze weder haes,
Wes muechstu di beclaghen;
Entu mi niet onsculden laes,
Wes salic des verdraghen.
Nein, daer es een ander in den zin,
Bestu daer uut daers niemen in;
Merc of ic dan onsteidich bin,

[p. 162]

 

Mijn hertze es daer ich gherne waer.

 

Twine gaestu daer,

 

Dats mi onnaer,

 

Maer als ic wil niet vraghen.

 

 

 

Sijnre hopen loon es vruechden clein,

 

Die hem met twifle binden;

 

Sceiden dinct mi so onrein,

 

In wils mi niet bewinden.

 

Steide en heift gheens zorghens gaer,

 

Minne es selden zonder vaer,

 

Lief uutvercoren wederpaer,

 

Dijn steide zin die maect mi vro.

 

So doe also,

 

So salic jo,

 

Dune salt niet el bevinden.

 

 

 

Du haens, enz.