Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LXXV. [Het sprac een hovesch minnerlijn]

Het sprac een hovesch minnerlijn:
‘Nieuwe jaer, liefste vrauwe mijn,
Weinscic dir goet.
Al mine jaer so blivich dijn,
Des wilwi tzamen vroilic zijn,
Lief beilde zoet;
Hertze en zin, lijf, ziel ende moet,
Met steider spoet
An dijn behoet.
Daer tzoe dwinct mi dijn wijflic scijn,
Dat gheift mi vruecht vor alle pijn.’

[p. 142]

 

Vriendelijc sprac si hem aen:

 

‘Mijn hoochste gher, ic bem ghevaen

 

In dijn bedwanc.

 

Dijn hertze is in de mijn ghestaen,

 

Wattu begers dat zi ghedaen,

 

Mijn eere aenvanc.

 

Dit jaer ende al mijn leven lanc,

 

Sonder verganc,

 

Mine rouc wies danc,

 

Willic mi alre zorgen dwaen,

 

Ende nimmer voort in trauwen gaen.

 

 

 

Hi sprac: ‘Mijn heil, mijn keyserin,

 

Die ic vor al de werelt min,

 

In trauwen vast:

 

Bi dijnre duecht ic vruecht ghewin;

 

So vro en wasic nie van zinne.

 

Uut zorghen last.

 

Vor di sijn in mi vrauwen gast,

 

Du blijfs ghepast.

 

Mijn hoochste rast,

 

In di allein, wes ich beghin,

 

Daer mach gheen ander comen in.’

 

 

 

Een vingherlin dat hi haer boot,

 

Dat soe an haren vingher sloot,

 

So minnentlijch;

 

Lettel hem den tijt verdroot.

 

In sach so vriendelijch ghenoot

[p. 143]

 

Nie zeikerlijch.

 

Doe zanc dat beilde vruechden rijch:

 

‘Nider, zwijch,

 

Wat moystu dijch.’

 

Ende nimmer louch haer mondelijn root,

 

So haer ghenoucht en vruecht gheboot.

 

 

 

Doe sonczi beide een nieuwe jaer;

 

Daer en was geen hertze zwaer,

 

Dat dochte mi.

 

Mochtic noch ghecomen daer,

 

Daer mi mijns hertzen wederpaer

 

Dus ware bi;

 

So waric alre zorghen vri.

 

O wach! owi!

 

Sone wil dat zi,

 

In canre comen niet so naer;

 

Helpt mi daer toe, mijns hertzen gaer.