Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LXVIII. [Ic hoorde claghen enen jonghen]

Ic hoorde claghen enen jonghen
Tote sijnre liefster vrouwen reine,
Dat hi van haer so was bedwongen.
Aldinc dochte hem wesen cleine;
In hem jeghen haer alleine,
Hi sprac: ‘In aen der vruechden gheine;
Want ghi mi toocht so vreimde ghelaet,
In weet mijns varinc gheven raet.’

Doe sprac dat wivelike beilde:
‘Des muechdi wel begheven,
Wat mocht te baten dat ict heilde!
Mi twifelt an u leven
Dat ghi een ander hebt verheven;
Dies es mijn herte in zoorghen bleven.
Ho sal ic u gheloven dan;
Want men maer een gheminnen can.’ -

‘O vrauwe, dat nemic up mijn heit,
Mijn herte, mijn zin ende ghi,

[p. 135]

 

Daer tusschen was nie ondersceit,

 

Sint ic u eerst cam bi.

 

Wat ic doe of waer ic zi,

 

Ic blive altoos dijn eighin vri;

 

Betraudi mi dan eenich quaet,

 

Sone weet ic mijns neghenen raet.’

 

 

 

Doe sprac die wivelike vrucht:

 

‘Ik maecht gheloven leeren;

 

Maer het es mi al den ducht

 

Dat in u mach verkeeren.

 

Mi selven soudic dan onneeren,

 

Liever soudics mi ombeeren;

 

Want en es no wijf, no man,

 

Die meer dan een gheminnen can.’ -

 

 

 

‘o Minlic troost, mijn hoochste gaer,

 

Wilt twivel van di driven;

 

Ghelooft mi das al mine jaer

 

Willic dijn eighin bliven.’

 

Die twee ne wilden nemmeer kiven;

 

God jonne hem heil ende alle wiven.

 

Eist dat mi die minne ofgaet,

 

Sone weetic mijns ne ghenen raet.