Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen
(1849)–Anoniem Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten–
Auteursrechtvrij
[pagina 119]
| |
Maer deen gheselle meest,
Dat haddic zaen verheest.
Deen sprac: ‘Gheselle mijn,
Ic sacher heden twee,
Die ons verdriven pijn,
Ende alre zorgen wee.
Die minne en latic nemmermee;
Nu ooc ghestade blijf,
An dien liefste wijf.’
Als dat die ander hoorde,
Drouvelic hi sach,
Ende hi gaf dese antwoorde:
‘Nemmee ic minnen mach,
So cleene dinct mi zijn tbejach,
Dat mer mi an wint;
Ic hebbe ghenouch ghemint.’
Die ander weder zeide:
‘Wat sal bedieden dat,
Van u ic varinc sceide,
Sidi nu minnens zat.
Ghi dinct mi wesen, in weet wat;
Wat hevet u ghescaedt,
Dat ghi de minne laet!’
Hi sprac met erren moede:
‘Gheselle, ghi wel ziet
| |
[pagina 120]
| |
Die niet en comt te goede,
Men acht sijns min dan niet.
Maer addic noit na goet bespiet,
Men soude mi roupe na,
Daer ic nu buten sta.’
Die ander sach te dale,
Hi dochte mi wesen gram;
Hi seide: ‘Sulke tale
Nie uut minnen cam.
Ghi dinct mi wulf die waert een lam;
Suldi haer nu of gaen!
Soe es so wel ghedaen.’
- ‘Gheselle, waeric rike
Ic worde wel ghemint;
Al minnic mijns gelike,
Sone achtes niet een twint;
Maer haddic gelt, ic hadde wint,
Ic came al omme voort:
Men acht up geen gheboort.’
- ‘Gheselle, dine zinne
Dinc mi wesen blonc;
Die daer an legghen minne,
Ende an den goeden dronc,
Si sijn van zeden al te jonc;
Want alle minne clein,
Vor minne vrauwen rein.’
| |
[pagina 121]
| |
- ‘Gheselle, ic wilse laten.
Hets al verloren tijt,
Ten can mi niet ghebaten,
Daer omme sceldict quijt.
Als ghi van minnen rike zijt,
Dan seght mi u gheval;
Want ic weder minnen zal.’
Hi sprac: ‘Wildi des begeven,
Mi dinc ghi sijt ontwuecht;
Al sijn wi arem bleven,
Geen leven vor ghenuecht.
Die ghierige en heift nemmer vruecht,
Alwaer de werelt zijn;
Dan doet geen wijflic scijn.’
Hi sprac: ‘Wi moeten sceiden,
Ic prise den riken man,
Ende dat mi doet verleiden,
Gheen trauwe ic vinden can.
Wat salic meer beminnen dan!
So wie ghecrighen goet,
Die hebben al den spoet.
‘Moet dan gesceiden wesen
Dat es mi zeiker leit,
Ghine werdes niet ghepresen,
Doch hebbict u geseit.
Geen leider leit dan lief ghesceit,
| |
[pagina 122]
| |
Adieu, ic blive haer bi,
Die mach verhuegen mi.’
|
|