Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

LIV. [Ic quam ghegaen up enen dach]

Ic quam ghegaen up enen dach,
Daer hoordic bliscap ende geclach
Twee frissche vrauwen driven.
Die een die riep: ‘O wi, o wach!’
Mi dochte dat ic nie ne sach
So wivelike wiven.
Doe sprac dat droufste vrauwelin:
‘Ich aen ghegeven herte ende zin
In trauwen;
Men acht up mi no meer, no min,
Dat doet mi leider dat ic bin
In rauwen.

Doe sprac dat ander blide wijf:
‘Hoe mach dijn edel jonghe lijf

[p. 117]

 

In rauwen dus verkeeren!

 

Om minen wille in vruechden blijf,

 

Ende desen rauwe van di drijf;

 

Du does mi ooc verzeeren.

 

Hoe moochstu nu so drouve zijn!

 

Dijn vruecht was meere dan de mijn

 

Te voren;

 

Verandert es dijn wijflic scijn:

 

Hebstu dijns lieves vingherlin

 

Verloren?’

 

 

 

- ‘Ghespele, in caent gheswighen niet,

 

Nu wilt mijn overzwaer verdriet

 

In trauwen helpen helen.

 

Doe ic lesten van u sciet,

 

Doe addi mi allein bespiet,

 

Ende ic ghinc mettem spelen.

 

Ghespele, wilt beraden mi,

 

So dat mijn here behouden zi,

 

Bi wizen rade;

 

Ic wane in comme hem nemmer bi.

 

Wat salic doen: o wach, o wi!

 

Het es te spade.’

 

 

 

Die ander sprac: ‘Op minen heit,

 

Dat es mi waerlic alzo leit,

 

Ghespele, ic wil u claghen.

 

Waer es dijn zuver ommecleit,

 

Nu moestu dinen aerbeit

[p. 118]

 

Lange alleine draghen.

 

Waer es dijns hertzen toeverlaet,

 

In can di, leider! ghenen raet

 

Ghegheven.

 

Wint up dijn haer dijn guldin draet;

 

Waer es dijn vruechdenrijch ghelaet

 

Ghebleven?’

 

 

 

Haer aer so drouvelic up want;

 

So namze bider witzer ant,

 

Te zamen dat si ghingen.

 

De tranen vielen daer int zant,

 

Die daer de blijtste was becant,

 

Die ghin haer anden wringhen.

 

Als ic dat sach het deerde mich,

 

Dat zi haer anden drouvelich

 

Te zamen wrongen.

 

God jonne hem beeden hemelrijch,

 

In wilde rusten zekerlijch,

 

In hadt bezonghen.