Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 111]

LI. [Niemen seit van andren wel]

Niemen seit van andren wel,
Wat mach dit bedieden?
Eist om nerenst, eist om spel,
Men cant hem niet verbieden;
Wat wonderliker lieden!

Den eenen deert dat dander hoocht,
Hem sonder eenighe scade,
Ende ware hi mach, hi pijnt, ende poocht
Hoe hine tonder dade,
Met ghevensten rade.

Om anders val die lieden pinen,
Wie sach noit de copie?
Si sijn viant die vrienden scinen
Ghetrauwe als die zie;
Wat, wi, welc ene partie!

Ic vinde sulc, al eist mi leit,
Die gerne met mi dronke;
Sijn vrienscap es mi so ghereit,
Hi wilde dat ic verzonke,
Ic weet wel wat ic donke.

[p. 112]

 

Tgheselscap wil ic al begeven

 

In cans niet antieren,

 

Ende micken niet up yemens leven;

 

Mine rouc hoe sijt bestieren,

 

En si mi niet verpieren.

 

 

 

Ic wil gaen duken in den ouc,

 

Ghelijc den stommen blinden;

 

Smeekers hebben al den rouc,

 

Binden ende ontbinden;

 

In wils mi niet bewinden.

 

 

 

Adieu, adieu, gheselschap al,

 

Mi ic u verbiede.

 

God kent die weet waer henen sal,

 

Of ic van u sciede,

 

Dochtic onder liede.