Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XLVI. [Hoe mocht mi vruechde comen aen!]

Hoe mocht mi vruechde comen aen!
Mijns hertsen troost alleine
Es mi in vreimder wijs ontgaen;
Des zijn mijn vruechden cleine.
Haddic ye vruecht nu nanich gheine,
Des moet ic liden lidens pijn,
Alst mir gheluct salt anders zijn.

Mijn hoochste ger, mijns vruechts ghewin
Es mi al of ghesceiden;
Des moet ic voughen herte ende zin
Up hopen ende verbeiden.
Mijn waken doet mi vruecht verleiden,
Int slapen staen de vruechden mijn;
Alst mir gheluct salt anders zijn.

Ghenoughelic slaep, ghenoughelic droom,
Hier in ic mi verblide;
Int waken roeyic jeghen stroom,
Daer ic mi toevertide.
Mijn droom bewijst mi weder zide,

[p. 106]

 

Dat mi verblijt haer wijflic scijn;

 

Alst mir gheluct salt anders zijn.

 

 

 

Nu willic emmer slapen vast,

 

Mi droomt so minnentlijch;

 

Waer ic int waken 'so gherast,

 

So waer ic vruecden rijch.

 

Here god, doet mi daer toe ghecrijch;

 

Want ic wil bliven haer eighijn,

 

Alst mir gheluct salt anders zijn.

 

 

 

O droom, die mi ghenoucht so wael,

 

Hier daer sijt waer int ende;

 

Du best mir vruechden principael,

 

So waer ic mi belende.

 

Die u te mi in slape zende,

 

Ic blive haer stede in trouwen fijn,

 

Alst mir gheluct salt anders zijn.