Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

XLI. [Ic hadde een lief vercoren]

Ic hadde een lief vercoren,
Soe es mi worden scu;
Daer toe hebbict verloren,
In weet waer zouken nu.
Soe gheift mi enen wreeden vu,
In hebbe haer niet mesdaen.
Wel op, wel aen,
Wat saelt gesneift,

[p. 100]

 

Die sijn lief verloren heift;

 

Wi willent zouken gaen.

 

 

 

Wat baet ons daer om trueren,

 

Dat ons niet werden mach;

 

Dat mi niet mach gheburen,

 

Des hebbic goet verdrach.

 

Ic hebbe ghetruert so menighen dach,

 

Ic wilt voort avelaen.

 

Wel op, wel aen, enz.

 

 

 

Wie hem daer toe wil gheven

 

Daer mens niet vele en acht,

 

Di moet met zorghen leven,

 

Hem en baet const no cracht;

 

Maer brinct hi ghelt, men es bedacht,

 

Ten can hem niet onstaen.

 

Wel op, wel aen, enz.

 

 

 

Dat ghelt dat es die bloume,

 

Die elkerlijc begheert;

 

Dies ic mi niet beroume,

 

Mijn ghelt es al verteert.

 

Wie niet ne liecht, bedriecht ende zweert,

 

Men acht sijns niet een spaen.

 

Wel op, wel aen, enz.

 

 

 

Nu wil ics al onberen,

 

Want ics ontberen moet;

 

In can mi niet gheneeren,

 

In hadde ghelt of ghoet.

[p. 101]

 

So wat ic doe, dats jegen spoet,

 

Men wil mi niet ontfaen.

 

Wel op, wel aen, enz.

 

 

 

Nu wilwi vroilic zinghen

 

Scamel sonder ghelt;

 

Even wijt also duerbringhen,

 

So hebben wijt wel bestelt.

 

Here God, die allen commer velt,

 

Wilt ons van zorghen dwaen.

 

Wel op, wel aen, enz.