Oud-Vlaemsche liederen en andere gedichten der XIVe en XVe eeuwen

[p. 83]

XXVI. [Negheen solaes vor vrauwen minne]

Negheen solaes vor vrauwen minne,
Si sijn van herten reine.
Het lach een wijf van frisschen zinne
Bi haren boele alleine,
In anders arem vast ghemeine;
Si helsten vaste omtrent den crop:
Ay mi, lieve Jacop! Ay mi, lieve Jacop!

Der minnen spel si beide plaghen
Met groter melodien,
Ende als si meest in vruechden laghen
Viel soe in frenezien.
Ic wane soe liet haer elder vrien,
Van vruechden riep soe den walop:
Ay mi, lieve Jacop! enz.

Haer boel was gram om dese worde,
Hi sprac: ‘Sidi bezeten,
Wien waest dat ic hu nomen hoorde,
Hebdi minen name vergeten?
Wel an, ic wil de wareit weten,
Me dincke ghi hout met mi u scop:
Ay mi, lieve Jacob! enz.

[p. 84]

 

Si peinsde, als soe haer wel bedochte,

 

Wat duvle hebdic gheseit;

 

Vele onsculden dat soe zochte:

 

Si seide het was haer leit.

 

Hi zwoer bi zijnre zekerheit,

 

Ghi sult ontfanghen menighen clop.

 

Ay mi, lieve Jacob! enz.

 

 

 

Dus was dit vraukin daer bedroghen,

 

Bi haren zoeten wane;

 

Elc peinse om dat soe heift vor ooghen,

 

Als men rolt in haer bane.

 

Men betere ghene wufs met slane,

 

Nochtan so makensi menighen Job:

 

Ay mi, lieve Jacob! enz.