|
| |
| |
| |
Gebed.
o Glorieuse, almoghende God,
Ic roukelos zondelic worm glod
Scame mi tote di te segghene Vader;
Want ic mijn leven al te gader
So hatelic zie ende zo onreine,
Van zonden zwaer, van duechden zo cleine,
Tote nu van minen eersten beghinne;
Ydele ghenouchte ende werlike minne,
Sondelic werc zo vele gheantiert.
Di, vader, onwaerdelic ghepiert,
Recht smadelijc uter herten mijn,
Ende jeghen den helichen wille dijn
Ghemint in zonden boven di.
Ic kenne daer bi onwaerdich mi
Te secghene Vader; in dar, in can,
Ende, lacen, hoe zal ic secghen dan:
| |
Pater noster.
Ic aerm sondare wel zeere mesmaect,
Wel aerme weze, verdoolt, ontraect,
Wel aerme versmade creature,
Onnutte worm, die de figure
Van mijns Godlijcs vader beilde,
Omme dese keytiviche erdsghe weilde,
| |
| |
So vremde bem worden dat ic zijn name
Niet nomen en dar van rechte scame;
No hem ne ghelike, no hem ne minne,
No hem ne ghelieve, no hem ne kinne,
No hem ne ontsie, no hem ne vreese,
Ende voor hem kniele recht als een weese
Walghelic sinen wel zoeten oghen.
o Herte, hoe moochstu dit ghedoghen,
Vulleke doe up der rouwen zee,
Stuert tranen ghenouch of brec ontwee.
| |
Pater noster.
Nu, heere, die alle dinghen vermuecht
Uut dijnre overvloijender duecht,
Niet bi verdienten, ghewerdiche doch
Van mi te ghedoghene dat ic noch
Te mijnre noot ghebruke dijns
Te roupe: Vader, ontfaerme mijns,
Dijns knechts, ende hem niet beter en noomt,
Ende crupende te dinen voeten coomt;
Van duechden naect, versleten in sonden,
Met quellender sielen, al vul van wonden:
Nature ghecranct, mijn daghen ghequist,
Mijn tijt verroukelost recht als een mist.
In bem niet wert dattu mi zies,
Ic bem een arem zondelic ries,
Vader, de noot jaghet mi te di
Nu hebbe geduldichede in mi.
| |
| |
| |
Pater noster.
Onder den mantel dier zalicher moeder,
In wien du worts des meinsghen broeder,
Ende up den troost van hare bede,
Ende up dijn grote ontfaermichede,
So biddic hu, vader, om verdrach;
Want ic niet aermer zijn en mach.
Verlast van zondeliken scouden,
Lettel of niet hebbic behouden,
Dies mi ye wart van di te goede,
Eenen voijs van groter blame,
In eenen onwaerdichen lechame,
Ghequetst van zonden toter doot,
Roupende an di met mincher noot:
o Ontfaerme mijns, vader, ontfaerme mijns,
Gans mi, die bem al vul venijns.
| |
Pater noster.
o Vader ghenadich, o Vader almachtich,
o Vader, de glorien even crachtich,
o Zone der godliker meinsghelichede,
o Gheest der godliker eenichede,
o Eeniche drievoudichede,
| |
| |
o Glorie der ewicher moghentede,
o Troost der glorien zalichede,
o Overvloijende ghenadichede,
Stuert neder dine ontfaermichede,
Ende duer Marien omoedichede
Hoor dijnre creatueren bede:
Verleene met di pais ende vrede
Van al dat ic ije vor di mesdede,
Ende minen evenmeinsghe mede.
| |
Pater noster.
Of ic van dijnre gracien weghe
So vele gracien niet en ghecreghe
Dat ic nu mochte zegghen te di
Vader; wat zoude ghescien van mi?
Elc spreke di lof; want du ons gheefs
Hope; want du bevolen heefs
Ons troupen te horne van den aermen;
Du leers ons dat wi haers ontfaermen,
Int werc van ·VII· ontfaermicheden,
Die du houts over dijn proper leden.
o Vader, van mi dan niet en keers,
Doe dattu ons te doene leers
An mi; want ic bem naect ende bloot,
Ziec, dorstich ende onghetroost ter noot,
Hongherich, ghevaen, verdoolt ende doot,
Ic legghe mijn hooft vor uwen scoot.
| |
| |
| |
Pater noster.
Naect van duechden met rechte ic secghe
Dat ic in zonden ghevanghen legghe,
Bidde di om te sine verloost,
Dorstich, vader, na dinen troost.
Siec, versleten, ghecorumpeert
Bidde hu dat ghi mi visenteert;
Hongherich na de vriensscap dijn,
Qualic mocht ic verdoolder zijn.
Doot ende Lazarus begraven
Ic stincke voor di; wie zal mi laven
Dan du alleene ende niemen meer,
Dijn vaderlic zien te mi waert keer;
Hets nu ghenouch wiltu mi sien,
Wat mi messit zal van mi vlien,
Alzo waerlijc als ic dat claer
Ghelove, so moet nu worden waer.
| |
Pater noster.
Vader, doe open dine ghenaden,
Mine ziele wille in dine wonden baden,
Tooch haer dine passie ende wilze cleeden,
Ende en laetse nemmeer van di leeden.
Ontsluut voor desen zondichen door
Dijnre ontfaermicheden trezoor,
| |
| |
Ende laet mi sceppen ute dier fonteine
So vele dat ic mach maken zo reine
Mijn ziele, mijn herte ende mine ·V· sinne,
Dattuer weder wils commen inne.
Vader, du en muechs mi niet versteken,
Want ic di claghe van recht breken;
Du en muechs mi gheensins van di weren,
Want ic en mach dijns niet omberen;
Dune muechs mijns hebben gheen verdrach,
Want niemen dan ghi mi helpen mach.
| |
Pater noster.
Alle dinghen di kenlic sijn;
Zie, vader, up die ghebreken mijn,
Ic bidde di omme ghesondichede.
Zie minen zielen ziechede;
Zie mijn lechamen van sonden cranc;
Zie mijnre broosgher natueren ganc;
Hebbic dan noot te claghen di,
Vader, zo wilt dan helpen mi,
Ende werpt mijn quaetheit so ter neder
Dat ic dijn kint mach werden weder,
Daer alle beghinnen ende alle enden
Salich in glorien weder in wenden.
Lof, helich vader, helich zone,
Helich gheest, een God in ·III· persone,
Als een almoghende God te zamen,
Evich eeuwich ende over al; amen.
|
|
Auteursrechtvrij